Huilbaby’s
A. Teerds-Gertenbach | Geen reacties | 16-02-2021| 07:59
Vraag
Onlangs hebben we ons derde kindje gekregen. Nu zit ik als moeder met het volgende. Onze eerste was een huilbaby, daar reden we ‘s nachts mee rond om het stil te krijgen. Tot aan een jaar zijn we aan het martelen geweest. Tot aan de huilpoli toe. Onze tweede was geen huilbaby, maar ook geen makkelijke baby. Maar zolang als hij in bed kon slapen, was er niets aan de hand. Dus daar was prima mee te leven. Het trauma van de eerste zat er zo in, dat het best even geduurd heeft voordat we een tweede kindje zagen ‘zitten’.
Nu zag ik absoluut niet tegen een derde kindje op. Ook omdat je meer ervaring hebt etc., maar ik zit nu weer in hetzelfde schuitje als met de eerste. De onrust begint na een week en loopt op en op. We lopen nu ook bij de kinderarts omdat we het huilen vooral na de voeding zagen. We dachten namelijk aan een allergie. Maar ergens in mijn hoofd zeg ik: dit kind mankeert niks. Maar goed, dat moet de tijd uitwijzen. Ook hier van alles geprobeerd en toch lijkt het niet te werken.
Nu mijn vraag. Als moeder voel ik me erg neerslachtig. Een baby zou genieten kunnen zijn, maar hier is het letterlijk en figuurlijk zweten. Wandelen met de kinderwagen is niet genieten, want onze baby huilt alleen maar. Ik vraag me echt af hoe dit kan. Baby’s mogen zeker huilen, maar onze baby’s lijken wel het toppunt van huilen. De hele dag draag ik onze baby in een draagdoek, om enigszins wat rust te creëren thuis. Maar de vraag: kan dit aan de combinatie van genen liggen als man en vrouw of geef ik iets mee in de borstvoeding? Bij alle drie ben ik daarmee na korte tijd gestopt, omdat de baby zoveel tijd en aandacht vraagt dat dat teveel energie kost.
Tegen de buitenwereld zeg ik meestal dat het goed gaat, want ik schaam me er bijna voor dat -zoals het lijkt- alleen hier huilbaby’s zijn. Iedereen heeft toch een mening etc., daar word ik niet goed van. Heel eerlijk zie ik meer kinderen echt niet meer zitten, terwijl ik dol ben op kinderen. Maar de babytijd is steeds zo traumatisch, ik kan het niet eens goed omschrijven hoe dit voelt. Het gezin kan niet eens functioneren zoals het hoort. Maar dus de vraag: waar kan dit aan liggen? Doen wij iets fout als ouders of is het echt een kwestie van karakter? Ik ben erg benieuwd.
Antwoord
Wat heb je al veel afgetobd! Toen ik je verhaal gelezen had, dacht ik: je hebt je echt helemaal gegeven om je baby’s tevreden te stellen. Veel wat je vertelt is voor ouders herkenbaar, want er zijn zeker meer huilbaby’s. Je bent niet de enige die zulke zorgen kent. Je hoeft er je ook zeker niet voor te schamen. Achter veel voordeuren speelt hetzelfde probleem, maar we zijn meesters in het verstoppen van onze zorgen. Daarom is het fijn, dat jij deze vraag stelt.
Ik lees dat er tot op heden door professionals geen oorzaak voor het huilen gevonden is. Op je vraag, waar het huilen aan kan liggen, of het aan de combinatie van genen ligt en of het een kwestie van karakter is, kan ik geen antwoord geven. “Doen we iets fout als ouders?” vraag je, maar dat lijkt me zeker niet.
In je verhaal lees ik dat de onrust na een week begint. Onze dochter had dat met haar baby ook. Zij kreeg op het consultatiebureau de raad om het kindje in te bakeren. Het was frappant om te zien hoe positief dat werkte. Het kindje werd veel rustiger en sliep beter.
Het is nog wel te begrijpen ook dat sommige kinderen gebaat zijn bij het inbakeren. In de baarmoeder ligt een kind ook strak omsloten. Heb je het inbakeren al eens geprobeerd? Op het consultatiebureau kunnen ze je er zeker over informeren en ermee helpen.
Wat ik vroeger zelf wel deed was vlak bij het oortje van de huilende baby zachte geluidjes maken. Eerst moest het geluid het gehuil overstemmen, maar als dat zachter werd, ging ik ook zachter fluisteren. Het leek alsof het kind luisterde en er rustig van werd.
Om wat meer over huilbaby’s te weten heb ik het een en ander gelezen. Veel tips zie ik terug in alles wat je al doet. En je zult misschien nog wel meer doen dan je beschreven hebt, zoals je kindje laten ontspannen in het badje of de tummy tub, samen een poosje op bed liggen, strelen over het ruggetje of buikje -een soort babymassage-, andere babyvoeding, een rustig babykamertje met gedempt licht, en een zacht muziekje, een speen geven, enzovoorts.
Ik geef je nog een paar andere suggesties door in de hoop dat je er wat aan hebt:
-Wissel de zorg van je baby af. Als jij de hele dag al het gehuil van je kindje hebt aangehoord, kan je man misschien ’s avonds aandacht aan de baby besteden. Ga er dan echt even uit.
-Als het mogelijk is, kun je wellicht ook andere familieleden of goede vrienden vragen om te helpen. Misschien kunnen zij de baby voor een paar uur bij zich nemen, zodat jij kan ontspannen en aandacht aan je andere kinderen geven.
Ten slotte: ik zag op internet dat er ook nog een “troost-methode in vijf stappen” is. Enkele van de vijf stappen zijn bekend en heb ik ook al aangegeven. Het gaat over inbakeren, de baby in zij- of buikligging vasthouden, “sssh” zeggen dichtbij het oortje van de baby, speciaal wiegen en laten zuigen. Er staat: “Het is fantastisch om te zien en te voelen hoe een kindje op deze manier rustig wordt en ontspant.”
Ik geef je de website door, waarin deze methode beschreven wordt. Stel je voor dat het jou en je kindje kan helpen!
Van harte hoop ik, dat ik je een beetje heb kunnen helpen!
Arie Teerds-Gertenbach
Dit artikel is beantwoord door
A. Teerds-Gertenbach
- Geboortedatum:29-01-1951
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik-Ido-Ambacht
- Status:Actief
