Bang om kinderen op te voeden

J.P. van den Brink | Geen reacties | 27-01-2021| 10:27

Ik heb geen kinderwens om diverse redenen. Is het dan wel geoorloofd om te trouwen en gemeenschap te hebben?

Verduidelijkingsvraag (een paar dagen later gesteld, red.):

Beste heer Van den Brink. Hierbij een verduidelijking van mijn eerdere vraag over geen kinderwens en wel trouwen. Ik heb geen kinderwens omdat ik het niet zie zitten om kinderen op te voeden. Omdat ik zelf autisme heb kan ik slecht tegen veranderingen. In ons gezin heb ik veel gezeur, ruzies in ons gezin waardoor er één al op vroeg op zichzelf is gaan wonen onder begeleiding. Ze heeft dwanghandelingen, DCD en smetvrees.

Verder heb ik ooit gelezen in een boekje van ds. Ledeboer dat de kinderen tegen de ouders gaan zeggen bij het laatste oordeel: “Waarom gaf je mijn speelgoed en las je niet meer uit de bijbel.” Daarom ben ik bang om kinderen op te voeden, omdat zelfs aan de beste opvoeding nog zonde kleeft. Omdat ikzelf al genoeg zonden heb wil ik ook de zonde van mijn kinderen niet op mijn geweten hebben, bijvoorbeeld met het verwijt dat ik te weinig gewaarschuwd heb tegen de zonde.

Beste vraagsteller

Bij mijn aanvankelijke antwoord op jouw korte vraag (de laatste in een serie van drie vragen) vond ik het lastig om de vraag te beantwoorden als ik niet weet wat je precies bedoelt met: Ik heb geen kinderwens om diverse redenen. Hier kan een hele worsteling achter zitten; ik heb je toen om een toelichting gevraagd. Die toelichting heb je in een verduidelijkingsvraag gesteld en die informatie willen we in dit antwoord nu maar meteen meenemen.

In zijn algemeenheid wil ik zeggen dat een huwelijk tussen een man en vrouw door God gezegend kan worden, ook al komen er geen kinderen. En geslachtsgemeenschap binnen het huwelijk is een gave van God, ook al leidt dat echt niet in alle gevallen tot het verwekken of het krijgen van kinderen.

Het ontbreken van een kinderwens kan voortkomen uit een zondige denkwijze. Als er sprake is van een bewust kinderloos willen blijven, verwijs ik naar een eerder gegeven antwoord.

Uit je toelichting die je bij deze vraag gegeven hebt wordt duidelijk dat jouw vraag niet voortkomt uit een zondige denkwijze. Je ziet enorm tegen het krijgen van kinderen op omdat je zelf vanwege je autisme heel slecht met veranderingen kunt omgaan. Kennelijk zijn er meer in het gezin waarin je bent opgegroeid heb die hier mee te kampen hebben en misschien zelfs ook je ouders wel. Je hebt de gevolgen van deze handicap (als ik dat kortheidshalve zo mag noemen, begrijp me goed, ik wil hiermee geen etiketje plakken) in de opvoeding en in het gezin aan den lijve ondervonden.

Ik denk dat je er heel goed aan doet om inderdaad goed na te denken als je te kampen hebt met ernstige lichamelijk of geestelijke beperkingen of het wel jouw roeping en opdracht is om kinderen op te voeden. Er kunnen omstandigheden zijn die het zowel voor jou als toekomstige ouder, maar ook voor de kinderen die aan jou zouden worden toevertrouwd heel erg zwaar zouden kunnen maken.  Dat geldt niet alleen in jouw omstandigheden. Er zijn meer stellen die hier bewust of onbewust mee te maken hebben. Het is zwaar om kinderen te krijgen als je zelf lichamelijk of geestelijk er niet voor de volle 100% voor je kinderen kunt zijn. Er kunnen bij een echtpaar ook dringende medische redenen aanwezig zijn waardoor er beslist geen kinderen mogen komen. De moeder zou bijvoorbeeld een geboorte beslist niet kunnen overleven. Er wordt op dit punt heel veel verdriet geleden en het is goed dat je hier zelf ook goed over nadenkt.

Toch vind ik het ook voor de vraag met je toelichting moeilijk om een algemeen geldend antwoord te geven. Ik weet namelijk van ouderparen met diverse beperkingen dat de kinderzegen voor hen en hun  kinderen in afhankelijkheid aan de Heere tot een werkelijke zegen is geweest. Ik ken ook situaties waarbij je er van een afstandje naar kijkt en bij jezelf nadenkt: zou het niet beter geweest zijn als dit stel geen kinderen had gekregen?

Tot welke conclusie je uiteindelijk komt, een en ander hang sterk af van de mate waar je precies in het autistische spectrum zit, hangt ook af van de gaven en de spankracht van degene met wie je zult gaan trouwen. Het is dus maatwerk, wat veel van je vraagt in praten met je partner, en bidden voor Gods aangezicht. Ik zou je daarbij ook willen aanraden in deze worsteling pastorale hulp te zoeken bij je eigen gemeente. Deze last hoef je in een christelijke gemeente echt niet alleen te dragen!

Hierboven gaf ik al het algemene antwoord: een kinderloos huwelijk is als zodanig niet van minder waarde als een kinderrijk huwelijk. Daarom, als je eerlijk voor Gods aangezicht in gebed en geloof en dankzegging tot de conclusie komt dat je mogelijk huwelijk kinderloos zal moeten blijven is dat geen verhindering om toch te trouwen.

Toch wil ik hier een kanttekening bij maken. Je hebt in het gezin waar je bent opgegroeid te maken gehad met veel gezeur, veel ruzie, kortom, de gevolgen van de zonde waren in jullie gezin merkbaar aanwezig. Bedenk dat het huwelijksformulier begint met een ernstige waarneming: Overmits aan de gehuwden gewoonlijk velerhande tegenspoed en kruis vanwege de zonde overkomt …. Het huwelijk, met of zonder kinderen is in de situatie na het paradijs een beschadigde paradijsbloem. Daarom wordt in het huwelijksformulier over het huwelijk onderwijs gegeven opdat gij, zo volgt er: ook in uw harten verzekerd moogt zijn van de gewisse hulp van God in uw kruis!

De les die ik uit deze opening van het huwelijksformulier trek is deze: Als je in eigen kracht een huwelijk aan wilt gaan, dan zul je jezelf en elkaar (en je eventuele kinderen!) nog wel tegenkomen in je huwelijk. Maar als je al die bergen waar je nu zo tegenop ziet, mag beklimmen in afhankelijkheid van God en als je Hem in alles nodig hebt, dan zou het toch nog zo mee kunnen vallen! ( en daarmee wil ik je autisme bepaald niet bagatelliseren!)

Uit wat je aan het eind van je toelichting schrijft maak ik namelijk op dat je heel serieus over deze dingen nadenkt. Toen mijn vrouw en ik verkering kregen hebben we ook over deze dingen nagedacht en onszelf afgevraagd: wie is tot deze dingen bekwaam? En nu na een groot aantal jaren van ons huwelijk en de zegen van onze kinderen zijn er wel degelijk zaken die wij als ouders niet goed hebben gedaan! Modelouders bestaan er niet en inderdaad: De zonden van onze kinderen zijn de kinderen van onze zonden! Wie zal een reine geven uit een onreine?

En toch maak je daar een denkfout het zijn niet onze capaciteiten als ouders die ons motiveren om uit te zien naar kinderen: de Heere heeft beloofd, dat hij Zijn Kerk zal bouwen uit het nageslacht: het zaad zal Hem dienen (Psalm 22:31). En dat niet omdat wij zulke goede ouders zijn, maar omdat onze God de Getrouwe is Die niet zal laten varen wat Zijn hand begon.

Zonder God kun je niet leven, of dat nu met of zonder kinderen is. Zoek dan de Heere en leef voor Zijn Aangezicht! Opent uwen mond, eist van Hem vrijmoedig, al wat u ontbreekt! Want hij schenkt het, mild en overvloedig (Psalm 81:13 berijmd) Daarom is er hoop en verwachting ook voor onze kinderen!

Wijsheid, zegen en tere kinderlijke Godsvreze toegebeden!

J.P. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

J.P. van den Brink

• Geboortedatum:
  10-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Eindhoven
• Status:
  Inactief

80 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven