Balans tussen gezin en dienen in Gods Koninkrijk
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 2 reacties | 01-01-2021| 15:55
Vraag
Mijn man dient fulltime in Gods Koninkrijk. Hij maakt veel uren. Zijn grote voorbeeld zijn de grote mannen uit de geschiedenis van de kerk en zending. Maar onze kinderen en ik zijn er ook nog. En ik mis het contact met hem. Als ik het bespreekbaar maak vindt hij juist dat hij nog zo weinig doet en dat de grote rol die vaders tegenwoordig in het gezin hebben, iets van de 21ste eeuw is. Ik vind dit heel moeilijk omdat ik hem nodig heb. Hij is wel heel trouw in de huisgodsdienst, maar ik zou zo graag zien dat hij met onze opgroeiende zoons eens wat activiteiten onderneemt.
Ik zou graag een eerlijk Bijbels antwoord hebben over balans tussen gezin en dienen in Gods Koninkrijk. Ik vind dat het gezin daar ook onder valt, maar als je man dat anders ziet wordt het lastig praten. We leven in een andere cultuur, mijn man is de hoofdverantwoordelijke (dus veel werk). Zou iemand met een zendingsverleden daar antwoord op kunnen geven? Hoeveel tijd is redelijk die ik van mijn man verwacht? En wat als er enorm veel werk ligt? Ik ben ervan overtuigd dat mijn man alles met oprechte intenties doet. Het gaat ook niet om de vraag waarin zijn identiteit ligt, daar heb ik het regelmatig met hem over. De hoofdvraag is: wat is redelijk om van hem te verwachten?
Antwoord
Beste zuster,
Je man dient in Gods Koninkrijk. Een heerlijk werk als de Heere dat geeft. Maar jouw probleem is dat je man zoveel uren besteedt in het werk dat de Heere hem gegeven heeft en zo consequent daar in bezig is dat hij zijn gezin vergeet. Gelukkig is hij trouw in de huisgodsdienst schrijf je. Maar dat is niet genoeg, ook de opgroeiende zoons hebben hem hard nodig.
Paulus schrijft aan Timotheüs enkele belangrijke dingen aangaande mannen die in het Koninkrijk van de Heere werkzaam zijn. Onder andere: “Hij moet zijn eigen huis wel regeren.” Als hij dat niet doet, zal hij ook minder vruchtbaar voor de gemeente van de Heere zijn. Wat als de zoons later zeggen: mijn vader was er voor iedereen, maar niet voor ons? Ik weet dat het moeilijk is om de grens duidelijk te trekken, maar het is wel nodig die grens als werker van de Heere en man en vader in het gezin, te weten en te handhaven.
Grote mannen uit de geschiedenis en de zending ziet je man als zijn voorbeeld. Het is mooi dat hij dat zo ziet, maar hun werken moet hij niet als voorbeeld hebben, maar hun geloof. Vier en twintig uur per dag en zeven dagen per week vindt hij er zijn vreugde in om de Heere te dienen. Maar hij heeft een gezin, kinderen, zijn vrouw. In de eerste plaats dient hij priester te zijn in eigen gezin en huis. Stel dat hij jaren lang dag en nacht in Gods Koninkrijk werkt, en zijn gezin daar onder verkommert. Anderen tot bekering komen en zijn gezin wegzakt. Wat dan? Juist in deze 21e eeuw hebben kinderen hun vader heel hard nodig. Er komt zo ontzettend veel op hen af, ze hebben sturing, leiding en lering van vader elke dag nodig.
Je man is hoofdverantwoordelijke, dus veel werk. Wij hebben jaren gewerkt in de dienst van de Heere. Er was elke dag veel werk, ook voor ons samen. We hadden ook een Bijbelwinkel. Die taak rustte op mij. Maar we maakten ook tijd vrij voor ons samen. Dat hoort ook bij het christelijke leven. We planden wandelingen in de Brabantse bossen voor ons als gezin. Soms ontbeten we op zaterdagmorgen vroeg in het bos, zomaar op de rand van een droge sloot, of een eenpansgerecht mee in de auto en zochten we een mooi plekje om te eten. Het is nodig dat dit er is, ook voor hem zelf. Er moet balans zijn tussen werk en gezin. Dat kan voor ieder anders zijn, maar het moet er wel zijn. Het is moeilijk om te zeggen: zoveel tijd voor werk en zoveel tijd voor het gezin. Als het voor hem niet bespreekbaar is, wordt het heel moeilijk. Verschillende keren loopt het ook anders dan gepland. Dat hoort er bij.
Wij als werkers maken het niet!! God doet het. Wij moeten trouw in onze roeping zijn, trouw aan onze opdracht. Er ligt ongelooflijk veel werk, maar de Heere heeft geen slaven in Zijn dienst. En... je man is niet onmisbaar!! Laten we ons er voor wachten om dat te denken. Praat samen over dit punt eens met een collega, dat kan voor je man heel verhelderend zijn. Het is heel redelijk dat je verlangd dat hij er ook voor jullie is.
Hartelijke groeten en veel zegen en vreugde, voor jou, en ook voor je man, in het werk dat de Heere jullie geeft.
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
-God op de eerste plaats.
-Vrouw, kinderen op de tweede plaats.
-Werk op de derde plaats.
-Werk in Gods Koninkrijk op de vierde plaats.
Als het dagelijkse werk het werken in Gods Koninkrijk is, staat dat op plaats drie.
Het grote gevaar waar vele mannen die werk hebben in Gods Koninkrijk in struikelen is dat het werk voor God voor hen zo belangrijk is, dat ze hun andere taken vergeten en verzaken.
Het kerkenwerk vergt zoveel tijd en aandacht dat het heel makkelijk op een plaats komt die het niet mag hebben.
Soms zelfs zo erg dat het de eerste plaats gaat krijgen. Satan is listig. Zonder er erg in te hebben kan het werk in Gods Koninkrijk groter worden dan God Zelf en dat is afgoderij.
Hoeveel vrouwen en kinderen moeten niet hun man en vader missen omdat het kerkenwerk hun volle aandacht vraagt en tijd opslokt.
Natuurlijk moeten de vrouwen en kinderen van deze mannen offers brengen, maar het is Gods bedoeling nooit dat deze mannen hun vrouw en kinderen verwaarlozen. Hun taak om hun vrouw en kinderen te dienen, te leiden, te onderwijzen, hun taak om hoofd van het gezin te zijn te verwaarlozen.
Inderdaad, iedereen zag hun man en vader, hij was overal erbij, hij deed zijn werk punctueel en getrouw, maar in het gezin was hij de grote afwezige. Met alle gevolgen van dien.
Wat gaat het dan enorm mis.
Wat missen deze mannen dan hun doel.
Doel missen - zondigen....
Als de man een volledige taak in zending, evangelisatie, kerk heeft is dit gevaar net zo groot.
Dan is de man en vader niet overdag naar zijn werk en de avonden vol met kerkenwerk, maar dan zijn zijn dagen volledig gevuld met het werk in Gods Koninkrijk.
Ook dan is Gods volgorde zo van belang.
God op 1.
Vrouw en kinderen op 2
Werk in Gods Koninkrijk op 3.
Het grote gevaar is om het werk in Gods Koninkrijk te minimaliseren tot dat specifieke werk waarvoor de man geroepen (en gezonden) is.
Maar alles wat we doen is werk in Gods Koninkrijk. Ook als we niet een directe taak op het gebied van zending, evangelisatie, kerk etc hebben. Bijvoorbeeld het werk op kantoor, in de winkel, voor de klas is ten diepste ook werk in Gods Koninkrijk. God regeert immers, van Hem is deze totale aarde met alles wat daarin is.
Ook het gezin is een stukje van Gods Koninkrijk. Misschien is júist het gezin een plaats in Gods Koninkrijk.
Ook in het gezin moet God regeren en is "evangelisatie", "zending" zo nodig.
Ook de kinderen hebben een bijbels voorbeeld nodig van God als Vader, heeft de vrouw de man nodig als het beeld van Christus.
Ook het gezin moet wél geregeerd worden, zoals in het antwoord van mevrouw van Dooijeweert staat.
Kortom: vele mannen moeten zich bekeren en terug naar Gods heilzame volgorde. Dat zal groot leed en eenzaamheid in de gezinnen voorkomen.
De gevolgen van een afwezige vader zijn ontzaglijk groot. Wat een verantwoordelijkheid voor de mannen.
Het is zo belangrijk dat de man bv de seksuele opvoeding, voorlichting geeft aan zijn zonen. Dat hij ze meeneemt in de mannenwereld, dat hij de zonen onderwijst hoe ze man moeten en mogen worden die God wil dat ze zullen zijn.
De moeders mogen dit alles doorgeven aan hun dochters. De meiden meenemen in de vrouwenwereld, ze onderwijzen hoe ze vrouw moeten en mogen worden die God wil dat ze zullen zijn.
De vaders moeten er evenzo zijn voor hun dochters. De moeders voor hun zonen.
Zo krijgen we gezonde, geestelijke gezinnen, waar God woont, werkt en Zijn zegen geeft.
Dan zal God zijn zegen niet alleen in de gezinnen geven, maar dan zal er ook grotere zegen zijn in al het werk wat gedaan wordt in Gods Koninkrijk.
Laten wij bidden dat de mannen hun taak, hun Goddelijke roeping als man en vader werkelijk gaan verstaan en gaan doen! Dat zal zoveel zegen geven.
Laten we bidden dat de vrouwen hun taak, hun Goddelijke roeping als vrouw en moeder werkelijk gaan verstaan en gaan doen!
Wat zal ook dat een zegen geven!
Ik heb veel aan je gedacht en voor je gebeden de afgelopen dagen, ook al ken ik je niet (denk ik). Je man en jij zitten niet op 1 lijn en nu vraag je je af: Wat is reeel om van hem te verwachten? Maar wat reeel is hangt af van wie jij bent, wie je man is, wie je kinderen zijn, wat het werk inhoudt, ... Dus een ander kan nooit antwoord op die vraag geven. Wat voor een leraar reeel is, is dat waarschijnlijk niet voor een militair of iemand op de grote vaart. Wat de ene moeder in haar eentje kan handelen, kan de ander misschien niet.
Ook ik woon met man en kinderen in een andere cultuur. Ook mijn man dient fulltime in Gods koninkrijk (en jij en ik daarmee ook, vergeet dat niet!) Ik heb dat gevoel dat je beschrijft, 'Ik heb hem nooit voor mezelf, maar mag ik nu willen dat hij minder werkt?', soms ook.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij en je man samen het gesprek aangaan. Probeer zo concreet mogelijk aan te geven waar jij behoefte aan hebt. ('Meer thuis' is erg vaag, wil je dat hij minstens zoveel keer per week thuis eet, helpt met de kinderen in bed leggen, afwast, gezellig even bij je op de bank komt zitten, op de terugweg boodschappen doet, ...)
Officieel beslaat een voltijdsbaan 40 uur per week, sommige banen gaan daar ruim overheen. Hoeveel uur vinden jullie dat reeel is voor een voltijdsbaan in Gods koninkrijk? Hoeveel avonden vinden jullie verantwoord dat een willekeurige vader in Nederland aan kerkenraadswerk ed besteed? Tel die uren op bij de uren van de voltijdsbaan en daar heb je het aantal uur dat je man werkt.
Maak daarnaast een 'rooster'. Welke dagen wordt er gewerkt, van hoe laat tot hoe laat? Als je man van huis uit werkt, kan het zijn dat hij tussendoor steeds met kleine dingetjes helpt; een kleintje uit bed halen of naar de wc brengen, tafel dekken, meedenken met iets, ... Hoewel dat soms erg prettig is, betekent dat ook dat hij die tijd niet werkt. Als mijn man vanuit huis werkt, begint hij stipt op de tijd dat anderen op hun werk moeten zijn. Als ik de koffie klaar heb komt hij er 15 minuten bij, dan gaat hij weer verder. Middagpauze is ook een vaste tijd. Van mij als moeder vraagt dat dat ik handel en werk alsof hij er niet is. En ja, soms dus met een huilende baby op de arm koken... Maar doordat werktijd ook echt werktijd is, is 'einde werkdag' ook echt 'einde werkdag'.
Probeer ook samen helder te krijgen welke dingen jullie denken dat onder jullie verantwoordelijkheid vallen en welke (nog) niet. (Wij ervaren bijv. beiden sterke roeping voor iets, maar we weten dat dat iets is dat, nu we nog kleine kinderen hebben, nog niet kan. Wel nemen die roeping mee in elke beslissing die we nemen.)
Omdat de zondagochtend altijd keihard werken is, had ik ook vaak het gevoel dat we nooit eens gewoon samen vrij hadden. We hebben toen afgesproken dat we 2 dagdelen per week vrij zouden hebben als vervanging van de vrije zondag (1 hele dag is niet haalbaar ivm school).
Ik weet niet of het in jouw situatie kan, maar iets anders dat ons meer 'gezinstijd' heeft opgeleverd, is een deel van het werk samen doen. In plaats van dat mijn man heel vaak met iemand anders naar allerlei jungledorpen gaat, gaan we tijdens de schoolvakanties met het hele gezin en maken we er lange reizen van. Overdag zijn wij een flink deel van de tijd allebei bezig, maar de kinderen spelen lekker met andere kinderen en genieten van het zwemmen in de rivieren. En 's avonds na het eten, als het in het hele dorp pikdonker en stil is, liggen we in de klamboe. In onze dekens gerold lekker dicht tegen elkaar aan, klaar om te slapen. En dan vertelt mijn man een lang verhaal, elke dag. 'Klamboetijd' en het samen reizen per kano en per vliegtuigje zijn momenten waar wij met zn allen van genieten en die in de plaats komen van vele halve weken waarin mijn man alleen van huis zou zijn. Probeer creatief om te gaan met het werk waartoe je man en jij geroepen zijn.
Als je het nog niet hebt, raad ik je aan het boek 'Uitgezonden, 10 vuistregels voor missionair werkers' van Corry Nap-van Dalen aan te schaffen. Het is geschreven voor mensen die in een andere cultuur wonen en werken. Ik denk dat je daar veel aan kunt hebben, met name aan de hoofdstukken 'tijd en aandacht voor je partner en je kinderen' en 'tijd voor ontspanning, vakantie en verlof'. Er zitten ook werkbladen in het boek om het gelezene in je eigen situatie in praktijk te brengen. En daarnaast gegevens uit wetenschappelijk onderzoek over hoe ex-missionkids terugkijken op allerlei facetten uit de misionaire tijd.
Mocht je graag verder contact willen, mag je mijn emailadres opvragen.
