Ik heb de eetstoornis anorexia
Ds. P.C. van Keulen | 1 reactie | 26-11-2020| 14:22
Vraag
Ik heb al twaalf jaar de eetstoornis anorexia. Hierdoor heb ik mijn lichaam onherstelbaar beschadigd. Ik ben nu een 28-jarige vrouw met osteoporose (botontkalking). Daarnaast heb ik nog maar heel weinig energie om de dag door te komen. Ik voel me zo schuldig. Ik heb het lichaam wat ik van de HEERE gekregen heb door mijn eigen schuld zo beschadigd. Ik probeer nu wel aan te komen naar een gezond gewicht, maar mijn lichaam is al onherstelbaar beschadigd.
Zou de HEERE mij deze verschrikkelijke zonde wel kunnen vergeven? Ik wist al die jaren natuurlijk best dat mijn eetgedrag niet goed was, maar ik heb het toch zo ver laten komen. Ik heb zo’n spijt. Het enige wat ik nu kan doen is aankomen naar een gezond gewicht om verdere schade te voorkomen, maar er is al zo veel kapot gegaan.
Antwoord
Beste vragensteller,
Al zeker twaalf jaar zijn er in jouw leven grote zorgen en moeiten zoals je weergeeft. Wat een moeilijke tijd ligt er zo al achter je en nog zijn de zorgen en moeiten niet voorbij. Goed om te lezen dat je jouw levensstijl probeert te veranderen om verdere schade te voorkomen.
In de achterliggende jaren is er al veel onherstelbare schade aangericht, jaren waarin je wist dat je eetgedrag niet goed was, maar het toch zover hebt laten komen. En dat brengt nu bij jou spijt en schuldbesef mee en doet jou de vraag stellen: “Zou de HEERE mij deze verschrikkelijke zonde wel kunnen vergeven?” Ik kan in de Bijbel niets vinden waardoor het antwoord nee zou zijn. Er zijn echter wel legio voorbeelden waardoor het antwoord ja zou zijn. Ik ga hier nu niet allemaal personen aanhalen, verschrikkelijke zondaren die in de Bijbel genoemd worden en vergeving ontvingen. Ik noem slechts één tekst waarin je heel persoonlijk wordt aangesproken. Dat is Jesaja 1:18: “Kom nu, laten wij samen een rechtszaak voeren, zegt de HEERE. Al waren uw (jouw) zonden als scharlaken, ze zullen wit worden als sneeuw; al waren ze rood als karmozijn, ze zullen worden als witte wol.” Zeker, deze woorden staan in een zeker verband, maar het laat zien dat het kan! En wat een wonder dat de HEERE nog altijd tot zulke mensen zo spreekt, ze niet afwijst, maar met ze, ondanks henzelf, nog opzoekt met liefdevolle en troostrijke woorden.
Dat brengt mij direct bij het offer dat de Heere Jezus Christus gebracht heeft, want God ziet de zonden niet door de vingers van wie dan ook, Hij eist immers betaling. Met onze schuld kunnen wij nooit betalen, maar daartoe zond Hij Zijn Zoon in deze wereld om die betaling voor ons te kunnen zijn. Zie Zijn leven, Zijn lijden, de Godverlatenheid, die Hij moest ondergaan, Zijn sterven aan het vloekhout van het kruis, om de vloek van de wet, van de wetsovertreders, geheel en al op Hem te laten neerkomen. Het was een volkomen betaling voor al onze zonden, zodat we ook in Jezus zien dat het kan!
Maar zou God het ook willen? Ja, want “God heeft Zijn Zoon niet in de wereld gezonden opdat Hij de wereld zou veroordelen, maar opdat de wereld door Hem behouden zou worden.” Onbevattelijke liefde, ook naar jou toe! En Hij is de HEERE, zoals jij Hem zelf ook weergeeft in hoofdletters, de Ik zal zijn die Ik zijn zal, zou Hij het dan spreken en niet (kunnen en) willen doen? De dichter zegt dan ook zo mooi in Psalm 147: “Hem past de lofzang, Hij geneest de gebrokenen van hart, Hij verbindt hen in hun leed.” En het wordt berijmd zo mooi verwoord: “Hij heelt gebrokenen van harte (en dat doet Hij ook van harte!) en Hij verbindt z’ in hunne smarte, die in hun zonden en ellenden tot Hem zich ter genezing wenden.” Dit mag jou aansporen om je met alles tot Hem te wenden, Die in Zijn Zoon, de Heere Jezus, ook jou genadig aanziet.
Je schrijft: “Het enige wat ik nu kan doen is aankomen naar een gezond gewicht om verdere schade te voorkomen.” Doe dit alles ook met Hem in biddend opzien. Van onszelf zijn we zo zwak en verliezen we zo vaak de strijd in dit leven, op welk gebied dan ook, ondanks alle goede voornemens. Laat Hij voor jou ook zijn (en Hij kan en wil dat zijn), zoals David zegt: “HEERE, mijn sterkte. De HEERE is mijn rots en mijn burcht en mijn bevrijder, mijn God, mijn rots, tot Wie ik de toevlucht neem.” Met en door Hem kunnen we strijden, met en door Hem kan het verder, hoe zwaar de wegen soms ook (nog zullen) zijn, want die het van Hem verwachten komen nooit beschaamd uit.
Ten slotte, ik hoop ook voor je dat je in deze omstandigheden hulp hebt, ik lees dat verder niet, maar dat zou wel heel goed zijn. Waar de sterke Held jou terzijde wil staan heeft Hij ook professionele mensen gegeven, die jou terzijde kunnen en willen staan, die Hij ook wil zegenen tot jouw welzijn.
Een hartelijke groet, veel sterkte en Gods zegen toegewenst,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat een verdriet en pijn gaat er schuil achter je vraag. Ik kamp zelf al bijna 20 jaar met anorexia, dus ik snap een klein beetje wat je doormaakt.
In je vraag lijk je je erg te focussen op het aspect van zonde doen hiermee en je schuld hieraan/in.
Dat herken ik, maar gelukkig ook: herkende ik, verleden tijd. Ik heb mogen leren zien dat, hoewel mijn eetstoornis een gevolg is van de zonde ik mijzelf daarvoor niet hard hoef af te straffen. Is zonde doen dan niet erg? Jawel, maar hierin speelt mee dat een eetstoornis een ernstige ziekte is, waar een diepe oorzaak onder ligt en dat je hoe graag je ook wil, door je ziekte soms niet anders kunt dan ziek/zondig handelen. Dat maakt het daarmee niet goed, maar wel anders.
Mijns inziens mag je voor erkenning van wat er in jouw leven speelt meer onderscheidt maken tussen bewust zonde doen en schuld hebben versus gedrag wat uit ziekte voortkomt. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat ik maar wát graag 'normaal' zou willen en kunnen doen en dat ik niet met opzet slecht eet, daar spelen zoveel psychologische processen mee dat je dat niet zo zwart wit kunt kwalificeren als 'ik doe dit fout dus is het zonde en ben ik schuldig'. In feite verhoog je je lijdensdruk hiermee: je hebt het lijden van de oorzaak, het lijden van hoe je daar nu mee omgaat de eetstoornis, en nou ook nog het lijden/de last voelen omdat je je zondig en schuldig voelt voor de grvolgen.
Het antwoord dat gegeven is, blijft ook zeker waar. Al denk ik ook dat je het probleem niet oplost door nu aan te komen naar gezond gewicht. Wellicht dat het uiterlijk dan weer op orde lijkt, maar ik vraag me af, je vraag zo doorlezded, of je de oorzaak dan ook echt hebt aangepakt.
Ik wens je sterkte, Gods kracht en zegen in je herstel. Wees mild en vraag hulp als je die nog niet hebt.
Mocht je n.a.v. mijn reactie contact willen, dan is dat vast via refoweb wel te regelen. Ik sta open voor wat ervaringsdeskundige feedback.
