Nieuwe relatie na slecht huwelijk

J.P. van den Brink | 5 reacties | 27-10-2020| 14:46

Eerst even iets vertellen over mijn voorgeschiedenis. Ik ben een vrouw en moeder van een aantal kinderen. Ik ben een aantal jaren geleden gescheiden van een, achteraf gezien, narcistische man (vader van mijn kinderen). Ik ben ruim tien jaar getrouwd geweest met hem, een tijd waarin ik mezelf helemaal ben kwijtgeraakt, ik werd gedomineerd, gekleineerd, alles draaide om hem, hoe hij alles wou hebben en mijn behoeften of gevoelens mochten er niet zijn. Daarnaast was bijna alles wat ik deed niet goed of niet voldoende, hij deed alles perfect. Mijn familie moest wel blij zijn dat ik een man had als hij.

Hij was zogenaamd gelovig, maar leefde er niet naar. We waren getrouwd maar ons huwelijk was verre van hoe de Bijbel omschrijft hoe een huwelijk hoort te zijn. Ik werd op deze manier dagelijks geestelijk mishandeld. Direct na ons trouwen wilde ik eigenlijk al van hem wegvluchten, want toen begon de hele ellende al, maar ik durfde de stap van scheiden niet te zetten. Ik durfde het niet tegenover God en niet tegenover mijn (zwaar gelovige) familie.

Uiteindelijk ben ik na tien jaar huwelijk de fout in gegaan. Ik ben vreemdgegaan. Het was geen liefde, maar een uitvlucht. Deze relatie hield ook niet lang stand, maar heeft wel de knoop doorgehakt wat betreft mijn huwelijk. We zijn hierna gescheiden. Voor mij was dat een bevrijding. Een bevrijding van een gevoel dat er een olifant op je zit en je geen kant op kan. We hebben het huwelijk enigszins nog geprobeerd te redden met relatietherapie, maar dat mocht niet meer baten. Alle schuld lag bij mij en m’n ex was niet van plan aan zichzelf te gaan werken. Wat ik niet had verwacht is dat er veel steun en begrip kwam van mijn familie en omgeving. Eigenlijk had iedereen het al lang gezien maar er niet over durven praten, geen olie op het vuur willen gooien. Dat ik zelf de fout ben ingegaan is zeker niet goed te praten, daar heb ik ook heel veel spijt van. Maar ik vraag me af in hoeverre mijn ex-man hierin medeverantwoordelijk is (dat is mijn eerste vraag).

Ik ben een aantal jaren alleen geweest, maar anderhalf jaar geleden ontmoette ik een heel lieve man. Hij was ook gescheiden (onschuldig, omdat zijn vrouw met een ander ging en daar ook mee is getrouwd). We kregen een relatie. Ik vond dat ik dat wel had verdiend na zoveel ellende en ongeluk in de liefde. Ook mijn gelovige ouders en familie waren blij voor mij dat ik zo’n lieve man was tegengekomen. Toch nog liefde en geluk voor haar, zo dachten ze. Dus ik ben daar ook met volle teugen in gedoken.

Tot voor kort... We hoorden een preek over scheiden en hertrouwen, dat je voor God getrouwd blijft tot de dood je scheidt. Waar ik eerst de mogelijkheden zag van het weer gelukkig zijn met iemand (die trouwens ook gelovig is, we kunnen goed praten met elkaar over het geloof en samen daarin groeien), zag ik nu allemaal onmogelijkheden. Het ging voor mij steeds zwaarder wegen, zeker ook na een gesprek met de dominee en ik kon op den duur de relatie niet meer voortzetten. Het voelde niet meer goed en ik heb er een punt achter gezet.

We zijn ondertussen een paar weken verder en naast het gevoel van vrede van binnen, is er ook het verdriet en het gemis van de fijne relatie die ik had met mijn ex-vriend. Alles klopte voor ons gevoel. Hij had weer geluk gevonden en ik ook. Iedereen was blij voor ons en gunde het ons zo. Ik krijg nu meer en meer een gevoel van benauwdheid. Bang dat ik toch de verkeerde keuze heb gemaakt, bang om hem definitief kwijt te raken als hij misschien een nieuwe partner vindt. We praten geregeld nog met elkaar, over de keuze die gemaakt is. Hij begrijpt mij wel, maar vindt het ook lastig om het te aanvaarden dat het nu zo is.

Mijn tweede vraag is: heb ik goed gedaan aan deze keuze, of mag er voor ons toch een weg zijn waarin we samen gelukkig kunnen zijn, uiteindelijk met elkaar trouwen, wat we beide graag zouden willen.

Beste vraagstelster,

Mijn hart bloedt als ik je vraag lees. Wat een pijn, wat een verdriet kunnen wij mensen elkaar aandoen. Hoe diep ingrijpend trekken onze zonden voor ons mensen onherstelbare scheuren in ons leven.

Ik vind het vreselijk moeilijk om jouw vraag langs een schriftelijke weg te beantwoorden. Er moet doorgevraagd kunnen worden naar de verdere omstandigheden in jouw situatie. Wat ik dan ook in dit schriftelijk antwoord kan geven is een antwoord van een zondaar aan een zondaar. Ik hoop dat je er iets van verstaat wat ik bedoel als ik dit schrijf. Want ik ga je eerlijk behandelen en dat zou je zo maar kunnen verkeerd kunnen interpreteren. Ik probeer echter naast je te gaan staan, want ik heb geen enkele reden om boven je te gaan staan. Ook zal ik met name je tweede vraag niet definitief kunnen beantwoorden. Dat lukt schriftelijk gewoon niet. Ik ga proberen wel een richting aan te wijzen. 

Je bent jarenlang in je huwelijk gekleineerd en geestelijk mishandeld. Wat dat met een mens doet kan ik proberen in te voelen, maar je moet het zelf hebben meegemaakt om het leed echt te kunnen peilen. Uiteindelijk ben je in een periode van zwakte gevallen en vreemdgegaan. Je wilt dat niet goedpraten en je hebt daar spijt van. Nu is je eerste vraag: is je ex-man niet medeverantwoordelijk jouw zonde. Mijn antwoord is tweeledig. Ja en nee. Ja, je ex-man is verantwoordelijk voor hoe hij jou heeft behandeld of lees liever: mishandeld. Ja hij is ervoor verantwoordelijk dat hierdoor jullie huwelijk zwaar is beschadigd zo niet kapot is gemaakt. Maar ook: Nee! Jouw ex-man is niet verantwoordelijk voor jouw vreemdgaan. Dat is en blijft echt jouw eigen aandeel in deze geschiedenis.

Waarom is het antwoord op deze vraag voor jou zo belangrijk? Want jouw zonde wordt niet ‘minder’ door zijn zonde. Jouw daden worden niet gerechtvaardigd door zijn misdaden. Feitelijk zie je hierin hetzelfde patroon wat je ook in Genesis 3 leest. Adam word door God aangesproken op het eten van de verboden vrucht. Maar Adam probeert zich te verschuilen achter de zonde van Eva: zij heeft gegeten en mij ook van de vrucht gegeven. De vrouw die Gij mij gegeven hebt... en feitelijk probeert Adam God de schuld te geven van zijn eigen ongehoorzaamheid. Die neiging hebben wij mensen allemaal. Wij kunnen dan wel spijt hebben van onze zonden, maar tegelijkertijd is ons hart niet volkomen in ons berouw  en zoeken we ons te verschuilen/te rechtvaardigen achter de zonden van anderen.

De weg naar herstel, de weg naar vergeving is open voor ieder die met een volkomen hart de Heere zijn of haar zonden belijdt, onvoorwaardelijk. “Maar ik beleed, na ernstig overleg, mijn boze daden, Gij naamt die gunstig weg.” De weg naar herstel is mogelijk in een weg van totale overgave! Voor God kun je geen verstoppertje spelen. “Waar zijt gij, Adam!” Dat is dus heel persoonlijk, dan is er bij ons geen ruimte meer om ons druk te maken over de zonden van anderen. Die argumenten slaat God ons uit de handen. Een ieder zal zijn eigen pak dragen!

En dan je tweede vraag. Je hebt een lieve man leren kennen en hoopte dit keer de ware liefde te kunnen vinden. Je had dat wel verdiend na al die ellende. En ook de mensen om je heen gunden je het zo. En, laten we wel wezen: niemand wenst zijn medemens, zeker niet als zo iemand dicht bij je staat, een slecht huwelijk toe. En zeker als je dicht bij elkaar staat, dan gun je elkaar een ware, hartelijke, Bijbelse liefde!

Ik wil je niet op woorden pakken, want wij zeggen dat wellicht allemaal wel eens: als je een zware periode achter de rug hebt, dan heb je wel wat geluk en voorspoed ‘verdiend’. Maar denk daar toch eens over na. Hebben wij recht op geluk, verdienen wij dat – en dat temeer naarmate wij meer ellende mee hebben gemaakt? Ben je in je schuldbelijdenis voor God al op dat punt gekomen dat je belijden moet dat je alles verbeurd en verzondigd hebt? 

Na een preek over scheiden en hertrouwen ben je aan het twijfelen geraakt en na een gesprek met de dominee heb je de beslissing genomen om een punt achter die relatie te zetten. Deze beslissing strijdt echter enorm met je gevoel en je vraag is nu of je hier een juiste beslissing hebt genomen.

Ik kan deze vraag niet schriftelijk beantwoorden en ik vind dat deze vraag ook principieel alleen in een persoonlijke pastorale setting beantwoord kan worden. Ik zou willen weten wat er in die preek gezegd is en hoe dat gesprek met je dominee verlopen is en zoals ik boven al schreef: hoe en onder welke omstandigheden is je vorig huwelijk ontbonden?

Het huwelijk is een heilige instelling van God, waar we bepaald niet licht mee om mogen gaan. Vaak worden Gods instellingen uitgespeeld tegen Gods liefde en barmhartigheid en als het dan in de liefde goed ‘voelt’, dan kiezen we graag de weg van ons gevoel. Maar we moeten de vraag of een tweede huwelijk onder Gods zegen mag plaatsvinden niet lichtvaardig beantwoorden. Ik ben daarom ook blij dat ik lees dat je de stap genomen hebt om afstand van je nieuwe vriend te nemen. Dat zullen niet velen je nadoen en ik heb daar veel respect voor. 

Daarbij heb ik van de Heere Jezus geleerd dat het leven naar Gods geboden niet een simpele optelsom is. De Mozaïsche wet was zeer duidelijk: mensen die overspel gepleegd hadden, moesten worden gestenigd. Maar toen de Farizeeën met deze 1 plus 1 is 2 redenering bij Jezus kwamen met een overspelige vrouw (die in de daad gepakt was), ging Hij niet mee in hun oordeel. 

Jezus wijst de zonde beslist af, maar Hij zoekt het behoud van de zondaar. Op basis van je verhaal alleen kan ik daarom je vraag niet met een ondubbelzinnig ja of nee beantwoorden. Ik raad je aan om met dit antwoord nog eens met je dominee te gaan praten. Om samen, biddend en worstelend je  verdriet en de pijn van je huwelijk voor Gods Aangezicht uit te storten in de verootmoediging en belijdenis van je  schuld over je vreemdgaan. In die weg is er genade en vergeving te vinden en zul je ook vrede ontvangen over hoe het verder moet en kan gaan in je leven. Ga heen, en zondig niet meer, zegt de Heere tegen de overspelige vrouw. 

Zoek bij een geopende Bijbel naar Gods wil; Filippenzen 4:6, 7: “Weest in geen ding bezorgd, maar laat uw begeerten in alles door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en zinnen bewaren in Christus Jezus.” 

Gode bevolen,
J. P. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

J.P. van den Brink

• Geboortedatum:
  10-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Eindhoven
• Status:
  Inactief

80 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven