Overleg of tegenspraak niet mogelijk

W.E. (Wilbert) Weerd | 1 reactie | 14-10-2020| 11:30

Aan Wilbert Weerd. Wij zijn jong getrouwd, hebben vroeg kinderen gekregen en zijn nu op een punt dat alles eigenlijk van buitenaf wel goed loopt. Er is heel veel gebeurd in ons beider jeugd en ook de afgelopen jaren in onze families. En we hebben hier beide mee moeten dealen. Natuurlijk ieder op een eigen manier. En samen was dit vooral door steeds weer te zeggen: wij gaan het anders doen. En dat doen we, door trouw aan elkaar te zijn en te proberen de beste keuzes te maken voor ons en de kinderen, goed en met liefde voor ze te zorgen.

Er is alleen een punt waar het steeds behoorlijk fout gaat tussen ons en tussen mijn man en de kinderen. Ik denk dat het een karakterverschil is. Ik zie steeds meer hoe verschillend we zijn en dat is prima, maar het geeft veel lastige momenten en ik weet niet hoe dit in goede banen te leiden. Hij is de laatste jaren meer een ongeduldig type dat overal snel doorheen wil. Ook met een leuk uitje als een dierentuin. Dan moeten we steeds doorlopen van hem. Hij wil dan de leiding en geen tegenspraak. Of als we in een winkel zijn, hij wil allerlei dingen kopen en wat ik of de kinderen willen is dan ‘niet nodig’. En hij wordt boos als ik iets wil overleggen. Ik mag er niet tegenin gaan. Of zeggen dat ik een andere kleur leuker vind. Hij wil iets dus hij koopt het.

Ik merk dat ik van dit soort botte dingen erg verdrietig word. Ik zeg er niets van, ik wil geen ruzie waar de kinderen bij zijn of op straat. Maar de kinderen worden ook vaak heel verdrietig. Ze trekken zich terug. Worden helemaal stil en zeggen niets meer. Ik denk dat ik ze dit voorbeeld geef, maar ik weet niet hoe anders te handelen. En als ik probeer iets aan hem uit te leggen hierover of te bespreken, wordt hij boos. Ook als ik zeg dat iets moeilijk is voor een van de kinderen.

Op welke manier kan ik hiermee beter omgaan? Achteraf praten werkt niet echt, hij wil het er gewoon niet over hebben. Kan ik richting de kinderen iets doen om hen te helpen zich op een goede manier te uiten, zonder dat ik iets negatiefs over hun vader zeg?

Beste vragenstelster,

Wauw, wat een mooie, eerlijke vraag. Wat moet dit ingewikkeld en verdrietig voor je zijn, maar ook onmachtig en bedrukkend. 

Je schetst mooi het verlangen en het voornemen om het anders te doen dan wat je voorgeleefd is in beider families. Fijn dat dit al aardig lukt. Want van slechte voorbeelden leren we vooral hoe iets niet moet zonder dat we vervolgens weten hoe dan wel. 

Er is één punt waar jullie clashen en vastlopen. Of beter gezegd, waar jij in vastloopt in de omgang met je man. Overleg of tegenspraak is niet echt mogelijk terwijl jij proeft dat hij met een dubbele maat meet. Wat hij nodig vindt én in welk tempo dat moet gebeuren is bepalend en er is weinig oog voor de ander. Goed dat je bij jezelf opmerkt dat deze botheid je erg verdrietig maakt en het verdriet je in jezelf doet keren. Wat je merkt is dat je uitcheckt en je kinderen voelen ook dat er geen ruimte voor hen is. Begrijpelijk dat ze dan maar stil worden. Je merkt al op dat de kinderen meegenomen worden in dit patroon. Waarschijnlijk zijn ze nog relatief jong of zachtmoedig, want sommige ouderwordende pubers kunnen dan passief of actief opstandig en obstinaat worden. 
 
Je stelt de vraag hoe je hiermee om moet gaan naar de kinderen toe en de vraag hoe je er beter mee om kunt gaan.
 
Er vallen mij twee dingen op in je reactie op je echtgenoot. De eerste is dat je de lastige momenten, gecreëerd door je man in goede banen probeert te leiden. En als tweede dat je wilt reageren en iets wilt zeggen wat hem bijstuurt of corrigeert en vervolgens slik je deze reactie in en onderdruk je deze. Je komt daar vast te zitten in een impulsreactie die je niet kunt geven waardoor je maar niets meer zegt. Eigenlijk kan je dan niet jezelf zijn en daar loop je nu vast. In die blokkade stopt je creatieve denken over welke reacties je nog meer kunt geven. Terwijl daar misschien wel nog mogelijkheden liggen (geen oplossingen want daarvoor moet je samen overeenstemming bereiken wat eigenlijk het probleem is). 

Je omschrijft je man wat ik als zelfgericht en dominant zou omschrijven. Zoals hij wilt moet het gaan. Wat je verklaart als karaktereigenschappen en als bepaald type persoon. Ik denk dat deze gedragingen mogelijk wel een oorsprong kennen in persoonlijkheidstype, maar er kan ook wat anders achter zitten. Frustraties, ontevredenheid en vooral eenzaamheid. Zonder het zo te kunnen benoemen kan er een onvermogen tot kwetsbaarheid achter schuil gaan. Mensen die dit onvermogen ervaren kunnen uit onmacht stoppen met leren en groeien en het leven maar nemen zoals het is. Hun werkelijkheid en beleving wordt bepalend voor alles wat ze meemaken en zien. Als de dingen dan moeten gaan op zijn manier proef ik daar in essentie zo’n eenzaamheid in. De Heere Jezus noemt zichzelf nederig en zachtmoedig van hart en nodigt uit om bij Hem te zijn. Juist die eigenschappen nodigen uit om dichterbij te komen en ongeduld en hardheid wekken het tegenovergestelde op. 

Wat mij ook opvalt is het effect wat dit gedrag op jou heeft en het niet kunnen geven van je eerste reactie. Je stapt uit het contact, trekt je terug en wordt hopeloos. Was het niet om de kinderen had je dit waarschijnlijk stilletjes gedragen. Als jij je dan uitspreekt moet je best een drempel over en zal hij alles wat je zegt als correctie en kritiek ervaren. Hij sluit zich daarvoor af en wordt boos. Zelfs compassie voor de pijn van de kinderen lijkt te ontbreken, wat je hart af en toe zal breken. Als jij er al in zit met een afkeuring van zijn gedrag en er eigenlijk wat van wilt zeggen maar dat niet doet wordt dat onbewust wel gemerkt. Dat zal zijn gedrag mogelijk eerder versterken dan het remmen.
 
Je kan het mogelijk anders doen. Zoals je omschrijft in je voorbeeld van een kleurkeuze. Hij heeft mogelijk al een kleur uitgekozen die jij minder mooi vindt dan een andere kleur. Dan maak je het persoonlijk als jij een andere kleur leuker vindt en zou het meteen een competitie kunnen worden. Grote kans dat hij daar geen zin in heeft en het voelt dat zijn keuze niet goed is. Dan zou je ook meer vragen kunnen stellen. Waarom hij die kleur mooi vindt, wat hij dan in gedachten heeft en wat hij voor zich ziet. Je kunt zijn overweging dan ook waarderen en daar wat positiefs over zeggen, ook al ben je het er misschien niet mee eens. Je kunt vragen of er nog andere opties zijn die ook mooi zijn. Je kunt ook vragen wat hij van de kleur van jouw voorkeur vindt. En of hij misschien zou willen weten welke jijzelf mooi vindt. Dan ga je er wat ontspannender mee om, omdat je nu vrij snel in een negatieve verwachting stapt: “ik mag er niets van zeggen.” Hoewel je met terugtrekken ook wel  iets zegt, namelijk dat je afgehaakt bent. Misschien ook wel omdat je boos bent of medelijden met jezelf hebt (hoeft niet zo te zijn, maar het zou kunnen). Hij laat je dan waarschijnlijk zo en komt niet naar je toe. Jouw terugtrekken zal hoe dan ook een effect op hem hebben.

Je kunt proberen dichterbij zijn hart te komen door op een ander en later moment vragen te stellen hoe het echt met hem gaat. Dat is best een kunst, maar als hij kan uiten wat er echt in hem omgaat kan dat helpen om meer ontspannen en liefdevol te reageren. Je ziet hem dan in zijn verlangens en wensen. Want als hij zo doorgaat met dit gedrag komt hij uiteindelijk helemaal alleen te staan in het leven en mogelijk merkt hij dat nu al wel. 

Je kunt ook rechtstreeks delen wat zijn gedrag met jou doet. Dus niet gericht op verandering of correctie van hem, maar met hem delen wat zijn gedrag voor soorten gevoelens bij jou teweeg brengt. Hij mag zelfs boos worden (hoewel dat een nare en pijnlijke reactie voor je zal zijn), maar het is dan aan hem hoe hier verder mee om te gaan. Weet dat die boosheid alles over hem zegt en niets over jou! Waarschijnlijk voel je weinig voor deze optie, omdat hij zich weinig aan lijkt te trekken van jouw verdriet. En je hebt misschien het gevoel dat je dit al vaak genoeg geprobeerd hebt. 

Probeer het maar niet meer in goede banen te leiden, hij heeft zijn plek en zijn verantwoordelijkheid als vader. Wat jij niet kan en hoeft te compenseren. 

Nu kom ik bij je tweede vraag. Je kunt je kinderen inderdaad helpen zonder iets negatiefs te zeggen over hun vader. Namelijk dat ze op een veilig moment, als ze even met jou zijn (ieder afzonderlijk) even iets kunnen delen van hun verdriet en misschien ook wel boosheid en machteloosheid. Laat ze dan merken dat je meevoelt en meeleeft. Dat het ook echt verdrietig voor hen is en je ook verdrietig met hen bent. Daarmee val je je man nog niet af, want je richt je op hen en wat zij voelen. Je hoeft je man daar niet voor te beschermen want erkenning van hun gevoelens zal niet voelen voor hen dat ook jij samenspant tegen je man en hun vader. Voor jouzelf kan het belangrijk zijn om soms even je verhaal te kunnen doen bij iemand die jou ziet. Want liefde droogt op als je soms niet bij kan tanken. En ook zal je soms moeten erkennen en accepteren dat de kinderen hier emotionele schade aan oplopen wat je niet kunt voorkomen. Maar ook dan kan je voor hen bidden dat ze dwars door dit heen zien en mogen leren wie God is.
 
Ik hoop dat je weer wat meer mogelijkheden en kansen ziet. En ook erkenning voor hoe lastig en ingewikkeld dit voor je is! Veel sterkte.

Groetjes,
Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

72 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven