Panisch voor onderzoeken

Ik heb een enorme angst voor lichamelijk onderzoek/behandelingen. Roesje bij kijkoperatie (iets relatief kleins) werd een drama, bevallen van mijn eerste kind ook. En alles er tussenin. Overstap van tandarts: niet te overzien. Het idee om een coronatest te moeten doen maakt me panisch, ik wil niet dat er iemand aan mij zit/iets in mij doet. Ondertussen vraagt mijn man zich steeds vaker af waar dit vandaan komt, iets in mijn jeugd, misbruik? Ik kan me dat niet herinneren. Komt zo'n angst vaker voor? En wat zou een oorzaak kunnen zijn?

Wat goed dat je je vraagt hier gesteld hebt. Het lijkt me een zware last die je te dragen hebt, die je ook daadwerkelijk in je functioneren belemmert. Als ik je vraag zo lees dan valt me op dat je gebeurtenissen benoemt die mijns inziens traumatisch voor je zijn geweest (operatie, bevalling). Door deze (en misschien meerdere) gebeurtenissen heb je een enorme angst opgebouwd voor dingen die buiten jouw wil omgaan, dingen waarbij je de controle niet meer hebt. Alleen al het denken hieraan roept een enorme angst op.

Je vraagt ook of er een oorzaak in je jeugd zou kunnen liggen, zoals bijvoorbeeld seksueel misbruik. Als je je dit niet herinnert kun je daar nu niets mee doen. Wel zou ik je aanraden om professionele hulp te gaan zoeken, zodat iemand met je mee op zoek kan gaan naar wat er precies mis is gegaan op welke momenten in je leven waardoor je deze enorme angst hebt opgelopen. Het belangrijkste is dat je negatieve gebeurtenissen gaat verwerken en op een goede manier met moeilijke dingen in je leven om leert gaan, zodat je sterker komt te staan en weer (opnieuw) zelfvertrouwen krijgt.

Ik wens je sterkte en alle goeds toe! En de moed om de stap naar de hulpverlening te zetten; dat is op dit moment het grootste cadeau wat je jezelf en je gezin kunt geven. 

Met vriendelijke groet,
Dorothé van Duijn