Boos en verdrietig bij onvruchtbaarheid

M.M. van Winkelen | 7 reacties | 07-09-2020| 09:17

Mijn man en ik hebben een grote kinderwens. Nu hebben we gisteren te horen gekregen dat de kans op een natuurlijke zwangerschap nihil is omdat mijn man nauwelijks vruchtbaar is. De grond is echt onder onze voeten weggeslagen en ik ben ook boos op de Heere, terwijl ik dat niet wil zijn. We bidden veel en vragen of de Heere ons wil zegenen. Maar ik voel me zo leeg van binnen nu.

Beste vragensteller,

Jullie hebben een zeer ingrijpend bericht te horen gekregen, een bericht dat -tenzij God een genadige verandering ten goede geeft- jullie leven zomaar kan stempelen. Het ontvangen van kinderen is een grote zegen die God verbonden heeft aan het huwelijk en jullie voelen dat te meer nu jullie te horen hebben gekregen dat een natuurlijke zwangerschap uit medische oogpunt zeer onwaarschijnlijk is. Dan gaat er een grote streep door je verlangens en gedachten over de toekomst. 

Zo een bericht moet landen. Aan de medische onderzoeken naar de vruchtbaarheid zal een proces vooraf zijn gegaan, een tijd waarin hoop en teleurstelling zich zullen hebben afgewisseld. Nu jullie deze onderzoeken doorlopen hebben is de uitkomst diep teleurstellend. Dat blijkt ook uit de gevoelens die je beschrijft: boosheid op God, verbijstering, leegheid. Hoewel ik niet in jullie schoenen sta en hetgeen wat jullie nu doormaken niet van binnenuit ken, wil ik toch graag met jullie meedenken.

Als eerste: Zie onder ogen dat het een diep ingrijpende boodschap is die jullie gekregen hebben. Juist daarom maakt dit zoveel gevoelens bij jullie los. Het laat zien hoe diep het verlangen naar een kinderwens in je hart geworteld ligt. Als daar een streep doorheen gaat, slaat dat een wond in je hart. Het vraagt tijd, moed en vooral ook genadige ontferming van God om dat een plaats te geven in jullie leven. Neem daar de tijd voor en zoek daar biddend je weg in. Het is een kruis dat je op je levensweg ontmoet. Zoek ernaar om door Gods genade onder dat kruis te komen; om er onder te buigen, zoals Christus ook eens onder Zijn onmetelijk zware kruis gebogen heeft. Daar is hartvernieuwende genade voor nodig èn verkrijgbaar. 

Ten tweede: Zoek voor alles naar om die boosheid op God en Zijn leiding in jullie leven kwijt te mogen raken. Die gevoelens zijn er, en die mag je ook niet ontkennen. Dat hoeft ook niet. Belijdt die boosheid in verlegenheid in de stilte aan de Heere. In de Psalmen zie je soms hoe de vragen en vertwijfelingen door de psalmdichters als water voor Gods aangezicht uitgegoten worden. Lees Psalm 10 maar eens. De nood en vertwijfeling is daar heel groot; maar de psalmdichter komt er mee terecht aan Gods voeten. Wat is het groot dat God zulke Psalmen in Zijn Woord heeft laten optekenen. Maar ik zeg daar wel iets bij: bedenk ook dat boosheid op God ons altijd diep schuldig stelt. Wie zijn wij dat wij een negatief oordeel over Gods handelen in ons hart een plaats kunnen geven? Dat maakt voor alles duidelijk dat wij Zijn goedheid, wijsheid en rechtvaardigheid en waarheid in twijfel trekken; en ons niet aan Zijn leiding kunnen overgeven. Terwijl God ons voor Zijn rechterstoel zou kunnen dagen, stellen wij Hem zo bij wijze van spreken voor onze rechterstoel. Zou dat geen verzoening nodig hebben? Die verzoening kan alleen komen van Hem die het in Zijn diepste lijden heeft uitgeroepen: Doch niet gelijk Ik wil, maar gelijk Gij wilt (Math 26:29). 

Ten derde: Vergeet Gods almacht niet. God is een God van wonderen; daar zijn genoeg sprekende voorbeelden van, zowel in de Bijbel al, ook in onze tijd. Een natuurlijke zwangerschap is vrijwel uitgesloten; dat bericht moeten jullie ten volle op je inlaten werken. Toch zeg ik: Blijf voorlopig wel bidden om de kinderzegen. Mogelijk opent God andere wegen waarin jullie de kinderzegen ontvangen. Je mag je daar in alle voorzichtigheid ook op oriënteren (ik denk dan bijvoorbeeld aan IVF); hoewel hier ook allerlei ethische vragen liggen die om een afweging vragen. Ook bij een organisatie als de NPV kan je over deze zaken nuttige informatie vinden.  

Ten vierde: Raak elkaar in deze ingrijpende ervaring niet kwijt. Verwijt elkaar niets, maar zoek ernaar om elkaar juist tot een hand en een voet te zijn. Ik wijs jullie op Izak. We lezen niet alleen dat hij God “zeer” bad om de kinderzegen (dat is al behartenswaardig genoeg); maar we lezen ook dat hij dat deed in tegenwoordigheid van zijn vrouw (Gen. 25:21). Probeer dit verdriet samen te dragen, juist ook in het gebed.

Tenslotte: Weet ook dat contacten met lotgenoten jullie tot steun kunnen zijn en jullie ook kunnen helpen in de bezinning over de vragen en vertwijfelingen waar jullie mee te maken hebben. Ik denk dan ook aan stichting Revoke. Dat is nu wellicht nog te vroeg, maar op termijn kan dit jullie naar ik verwacht tot steun zijn.

Ik wens jullie toe dat in al dit verdriet Psalm 116:1 door genade jullie ondervinding mag zijn: “Ik heb lief, want de Heere hoort mijn stem, mijn smekingen. Hij neigt Zijn oor tot mij, daarom zal ik Hem in mijn dagen aanroepen.” 

M. M. van Winkelen

Dit artikel is beantwoord door

M.M. van Winkelen

• Geboortedatum:
  18-07-1981
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Den Haag
• Status:
  Actief

58 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven