Onzeker gevoel over mijzelf

W.T. Nijhof | Geen reacties | 01-07-2020| 08:51

Ik ben een jongen van 19 jaar en heb vaak een onzeker gevoel over mijzelf. Dit gebeurt tijdens het bidden en als ik met huiswerk of andere opdrachten bezig ben. Gevoelens die dan naar boven komen zijn dan vaak schaamte, verdriet en boosheid. Dit is al een aantal jaren gaande. Doordat ik last van epilepsie had en vaak aanvallen kreeg (vaak zo’n twee keer per week) heb ik veel gemist op school. Ik ben in 2015 geopereerd aan mijn epilepsie en daarvan genezen. Kan het zijn dat ik door dit alles een stukje opvoeding gemist heb en me daardoor vaak onzeker voel?

Beste jongere, 

Wie van je leeftijdsgenoten heeft zich niet onzeker gevoeld? Echter geef je een belangrijke meerwaarde van je onzekerheid aan, namelijk epilepsie. Er zijn tal van onderzoeken gedaan naar epilepsie en de weerslag op jongeren. Je zit immers in een fase waarin je wilt groeien, succes maken, etc. Ik zou haast zeggen: logisch dat je je schaamt, dat je boosheid ervaart en dat mag er ook zijn. Wat fijn dat je genezen bent van deze ongrijpbare aandoening. Het komt op momenten dat je het net even niet kunt gebruiken en wat moet je je achteraf, of vooraf of misschien wel tijdens kwetsbaar hebben gevoeld. Wat ik niet goed begrijp is je vraag over je opvoeding. Je verhaal richt zich met name op school, huiswerk, etc. en je noemt dan: heb ik een stukje opvoeding gemist? Wat bedoel je daarmee? 

Ik las een blog van een 24-jarige vrouw. De titel van haar laatste blog was: “Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met mijn epilepsie.” In haar verhaal gaat ze ook uitleggen waarom. Zie: Deze vrouw geeft aan dat juist mensen met epilepsie niet zielig zijn, of achtergesteld, maar juist krachtige personen zijn. Ze staan weer op en gaan weer door. Het zijn zeven stappen achteruit en acht vooruit. 

Je laatste zin triggert  mij wel als je zegt: “En me daardoor onzeker voel”, tegenwoordige tijd. Je bent sinds 2015 genezen. De vrouw uit de blog is ook al langere tijd genezen en zegt: “Wat mijn eigen epilepsie betreft, ik doe het gewoon rustig aan. Rustig doorgaan op de weg die ik ben ingeslagen. Met de focus op de toekomst en de epilepsie als een soort onzichtbare 'vriend' op de achtergrond.” 

Denk hier eens rustig over na, bespreek dit ook eens met je ouders (als je die nog hebt) of met vrienden uit de tijd van 2015. Mocht je nog behoefte hebben aan meer uitleg of informatie kan je me bereiken. 

Hartelijke groet, 
Willem Nijhof

Dit artikel is beantwoord door

W.T. Nijhof

• Geboortedatum:
  07-09-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Berkenwoude
• Status:
  Actief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven