Opstandig en jaloers vanwege zwaar kruis

Ds. P.D.J. Buijs | 2 reacties | 19-03-2020| 10:17

Wij, een opgroeiend gezin, maken zware, moeilijke dingen mee. Nu merk ik dat ik zo jaloers kan zijn op mensen om ons heen die niet zulke zware kruisen kennen. En dan voel ik me zo opstandig met wat wij meemaken. Tegelijk is mijn gebed of God me hierin wil leiden, maar wat vind ik dat moeilijk, vooral als het zo zwaar op onze schouders drukt. Mag ik jaloers zijn? En het ‘waarom’ van onze weg stellen? 

Een moeder.

Geachte lezeres/beste moeder,
 
Uiteraard weet ik niet precies welke moeilijke dingen u als gezin meemaakt. Maar ik neem zonder meer aan dat het zwaar is. Misschien mag ik eerst proberen in te gaan op de vraag of we wel “waarom” mogen zeggen.
 
U bent heel eerlijk: u voelt zich soms opstandig. Soms wordt het allemaal zoveel dat je er bijna niet meer tegenop kunt. En dan zit het zo in ons om ons levenskruis van ons te willen afwerpen. En als andere mensen dan soms zulke mooie woorden spreken, denken we: “Je moet het eerst zelf maar eens meemaken, dan praat je wel anders.” En voordat we het weten voelen we een soort wrevel van binnen. 

Is dat vreemd? Nee, dat is niet vreemd in die zin dat heel wat mensen dat voelen. En dat ook kinderen van God dat kunnen ervaren. Wat zijn de Psalmen ook in dit opzicht van onschatbare waarde. Het zijn liederen ‘uit het leven gegrepen’, eerlijk, soms op het rauwe af. Wat worden in veel Psalmen raadsels verwoord, vragen gesteld, waaroms geuit. Wat een worsteling met God! Denk aan Psalm 10:1, 13:1-3, 22:2. Denk aan de aanvechtingen in Psalm 73 en 77, om maar iets te noemen. Denk ook aan de worsteling van Job. Daaruit blijkt wel dat er ruimte is om de waarom-vraag te stellen.

Trouwens, als er een levende geloofsrelatie met de Heere is, kàn dat ook. Om een voorbeeld te noemen: aan een wildvreemde zal ik niet zomaar vragen waarom hij bepaalde dingen wel of niet doet. Maar aan iemand die ik goed ken, durf ik dat wèl te vragen. Vanuit de relatie kan dat.

Het maakt wel een groot verschil hóe we die vraag stellen. Doen we het met een gebalde vuist, of met gevouwen handen? Eerlijk je worsteling verwoordend, zoekend, tastend naar de zin van de gebeurtenissen... Wat mag het dan een troost zijn dat de Heere Jezus Christus het diepste “waarom” op de lippen heeft genomen. Daarin heeft Hij al onze vragen meegenomen tot op het kruis. En als ik dan zie dat God de Vader Zijn eigen lieve Zoon voor mij heeft overgehad, dan kàn ik Hem niet meer van kwaad verdenken. Ondanks dat ik Zijn wegen niet altijd begrijp. Ik kan soms twijfelen aan Zijn hand (Zijn manier van regeren), maar ik hoef nooit te twijfelen aan Zijn hart (Zijn liefde).
 
Wat kun je worstelen met opstandigheid. Zeg het maar eerlijk tegen de Heere. Om het met de woorden van een lied te zeggen: “Geef dat ik, opstandig kind, steeds de weg tot U hervind.”

En wat die jaloezie op anderen betreft, het volgende. Als predikant kom ik bij veel mensen binnen. En in de loop van de jaren heb ik het vaak meegemaakt dat ik voor die tijd dacht: dat is een mooi gezin, niets aan de hand. Maar toen ik achter de voordeur kwam, bleek de vlag er heel anders bij te staan. Een verborgen kruis, een zware innerlijke strijd met een homoseksuele gerichtheid, een doodgeboren kindje waar vele jaren later nog verdriet over was, een puber die van God en Zijn dienst niet meer wilde weten, een groot zakelijk probleem (ondanks het grote huis en de dure BMW voor de deur). En zo kan ik nog een poosje doorgaan. Ik bedoel maar te zeggen: verkijk je niet op anderen. Elk huis heeft zijn kruis. En als het er nog niet is, komt het wel een keer.

Een voorbeeld van dat laatste: ik sprak eens een broeder van rond de 65 jaar. Met dankbaarheid aan de Heere vertelde hij me: “Ik heb een prachtig leven gehad. Eigenlijk nooit iets erg meegemaakt. Ja, mijn ouders zijn overleden. Maar ze hadden de leeftijd en zijn goed heengegaan. Maar verder: nee, echt niet.”
 
Het was een of twee jaar na die tijd. Zijn vrouw werd ernstig ziek. Hij moest haar verliezen. Wat een verdriet. Hij kon niet alleen zijn, hertrouwde spoedig. Maar helaas, dat huwelijk liep binnen korte tijd stuk. In een paar jaar tijd een heleboel ellende. Een situatie dus waarin er jarenlang geen kruis was en in korte tijd meerdere. Men zegt wel eens: als iedereen zijn kruis op het dorpsplein zou neerleggen en je zou dat van een ander zien, dan pak je toch dat van jezelf maar weer op...

Nee, wees maar niet jaloers op een ander. Gun het een ander als hij of zij goede jaren heeft. Maar weet dat ook die ander vroeg of laat met de moeiten van het leven in aanraking zal komen. Want we leven allemaal buiten het paradijs en hebben allemaal te maken met de zonde en de gevolgen daarvan. Maar daarom juist: “Ga niet alleen door ‘t leven; die last is u te zwaar. Laat Eén u sterkte geven: ga tot uw Middelaar.” Bij die Middelaar vind ik de enige troost in leven en in sterven. Vind ik kracht voor vandaag en blijde hoop voor de toekomst.

Elke dag maar op de knieën, beste lezeres. Om het dagelijkse portie manna op te rapen en precies voor die dag te ontvangen wat nodig is. Zou de Heere het beloven en het niet doen?
 
Met een hartelijke groet en zegenwens,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

203 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven