Zelfverheffing bij gemeentelid

Bij een leeftijdgenoot in de kerk zie ik tot mijn verdriet veel zelfverheffing. Hij ziet zichzelf als kind van God. Hij gaat aan het Avondmaal, ook al komt hij heel vaak niet in de kerk omdat hij zich meer aangesproken voelt door preken ergens anders. Hij is druk bezig met evangelisatie, kijkt neer op mensen die niet aan het Avondmaal gaan en heeft geen oog voor hun worsteling. Als je met hem spreekt over deze dingen, lijkt hij het niet te begrijpen en zegt hij dat je Jezus gewoon door het geloof moet aannemen en dat je dan ook aan het Avondmaal kunt. Ik heb al een paar keer geprobeerd met hem te praten over deze dingen, maar hij lijkt het niet te begrijpen. Hoe zou ik hem het beste kunnen helpen?

Beste vraagsteller,

Het is altijd goed om een ander te bevragen over haar of zijn dienen van de Heere. Belangrijk is ook altijd de toon waarop die vragen gesteld worden. Bovendien is het van belang dat je elkaar begrijpt. Ik krijg de indruk dat dit van beide kanten mislukt. Tevens is het van belang om te weten of de ander geholpen wíl worden. Jij hebt het idee dat je leeftijdgenoot geholpen moet worden. Terwijl het maar de vraag is of de ander zover is. Als die ander inderdaad niet zover is, komt jouw bedoelde hulp al snel over als bemoeizucht. En dat frustreert het gesprek. En zorgt voor onbegrip. 

Het beste is om het goede moment af te wachten. En misschien is het een idee om voor te stellen om met elkaar eens een Bijbelstudie te doen. Doe dat bijvoorbeeld aan de hand van Lucas 9. En ga dan met elkaar in gesprek over wat je leest. En wat de gedeelten concreet voor jezelf betekenen. Tevens kun je aan elkaar vragen wat dit gedeelte zegt over het leven van het geloof. En daarna vragen hoe dit functioneert in je eigen leven. Alleen op die manier staan jullie neuzen dezelfde kant op. Dat vraagt van jou ook de nodige eerlijkheid en zelfreflectie. 

Het allerbelangrijkste is het oog hebben voor de Zaligmaker. Ook dat kom je tegen in Lucas 9. Hij is het antwoord op alle zelfverheffing, zelfhandhaving. Maar ook het antwoord op alle twijfel en onzekerheid en (on)geloofsworsteling. Want Hij is niet gekomen om te verderven, maar om te behouden.

Beiden Hem en Zijn genade bevolen.

Met hartelijke groet,
Ds. W. F. ’t Hart