Littekens van zelfbeschadiging
Ds. P. Roos | 5 reacties | 13-02-2020| 13:47
Vraag
In mijn jonge pubertijd heb ik aan zelfbeschadiging gedaan. Dit is nog duidelijk te zien op mijn armen. Sindsdien heb ik altijd lange mouwen aan. Ik heb niemand erover verteld. Nu ik een poosje geleden tot geloof gekomen ben, wil ik graag open zijn naar iedereen. Toch worstel ik hier iedere dag mee. Niet direct met de littekens zelf, maar met hoe ik dit moet uitleggen (vooral aan jongere kinderen).
De reden voor zelfbeschadiging was heel complex. Wat het moeilijk maakt is dat mijn omgeving is nogal hard is tegenover mensen met psychische problemen. Nu is dit bij mij verleden tijd, maar als mensen littekens zien denken ze nog steeds dat je niet helemaal spoort. Ook in de kerk is depressie een taboe onder de jongeren. Hoe kan ik dit aanpakken?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is in ieder geval een groot voordeel dat je nu voor jezelf enig zicht hebt gekregen op je situatie van destijds. Het is nog mooier dat je nu de weg tot God gevonden hebt. Dat geeft veel moed en kracht.
Daardoor wil je openheid tonen naar de buitenwereld. Waarom denk je dat dat moet? Als je het aan kunt, is dat mooi, maar er kunnen ook inderdaad negatieve reacties komen. Als je daar bewust voor kiest, is dat prima. Maar laat dan die keus wel een bewuste zijn. Ik weet dat psychische problematiek in sommige kringen (misschien wel in alle kringen) kritisch bekeken wordt. Dat is op zich niet goed.
Maar voor mij zou het de vraag zijn of iedereen wel alles van ons weten moet. De maatschappij rekent ons medisch dossier ook tot privacygevoelige informatie. De kerk is vaak in voorbeden te open geweest over allerlei medische aandoeningen. Ook daar zal de privésituatie van ieder mens meer gerespecteerd moeten worden. Ik zou zelf wel open zijn over psychische aandoeningen, maar dan wel tot op zekere hoogte. Bij die algemene aanduiding zou ik het laten. Je kunt, zoals je zelf ook aangeeft, de redenen voor die zelfbeschadiging moeilijk bespreekbaar maken; deze zijn complex.
Als de kerk meer zou beantwoorden aan de idealen van de Bijbel, zou die openheid zeker wel moeten kunnen. Gods Woord spreekt onbevangen over zaken als angst en depressie, over de geestelijke strijd en ook over onze menselijke zwakheden. Maar de Bijbel weet er ook van dat ieder mens zijn eigen leven leidt en zijn eigen verborgen zorgen en moeiten heeft. Het is moeilijk om daartussen de balans te vinden.
In jouw geval zou ik me allereerst afvragen of je hiermee werkelijk voor de dag moet komen. Denk je bewust dat het moet, neem dan toch bepaalde grenzen in acht. Ik zeg dus niet dat je dit of dat zou moeten of kunnen doen. Wel heb ik je enkele overwegingen willen bieden. Het voornaamste is dat de Heere alles weet. “Gij weet alle dingen.” Dat geeft steun. Dat leidt ook tot diegenen om ons heen die op zijn tijd spreken en zwijgen kunnen.
Ds. P. Roos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. Roos
- Geboortedatum:29-10-1938
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Ds. P. Roos is overleden op 26-10-2021.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Lang heb ik het proberen verborgen te houden, echter kwamen er net zulke lastige vragen soms als nu. Want toen ik destijds met 30 graden of warmer buiten nóg met lange mouwen liep, was dat toch op z'n minst een verklaring waard.
Járen geleden besloot ik er mee te stoppen, met het mij verbergen zoals ik ben. Ik zie mijn littekens nu niet meer als zwak of verkeerd. Ze horen bij mij en staan voor wat ik heb doorstaan, wat ik heb overleefd. Een ieder die daar anders, negatief, minachtend of wat dan ook over wil denken moet dat zelf weten, maar dat is niet mijn probleem.
En ja, nu zijn er zeker ook wel eens vragen, hoewel dat fors is afgenomen, naarmate de jaren verstrijken en iedereen het nu wel weet.
Het is goed om van te voren voor je zelf helder te hebben wat je wel en niet wil vertellen. Aan volwassenen heb ik afhankelijk vd manier van vragen altijd gezegd dat het door zelfbeschadiging kwam. Was men oprecht geïnteresseerd, dan deelde ik iets meer. Maar soms heb ik ook gezegd 'hier laat ik het bij'.
Naar kinderen toe antwoord ik iets in de trant van dat ik me pijn heb gedaan vroeger. Net als hij/zij zich wel eens pijn doet, gat in t hoofd --> litteken. Voor een kind voegt het niks toe er bij te zeggen dat je dat zelf hebt gedaan. Soms vragen ze door met 'hoe dan' en dan antwoord ik ook gewoon dat dat verder niet uit maakt.
Mijn ervaring is dat kinderen er nog makkelijker mee om gaan dan volwassenen, veel minder snel oordelen enz.
Een lang verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt!
Persoonlijk heb ik wel eens het advies gegeven (ik probeer nu algemeen te zijn) om, als men er naar vraagt gerust te zeggen dat je vroeger een moeilijke periode hebt gehad, maar dat je er nu met hulp (in onze kringen: van Boven) gelukkig overheen bent én er nu geen behoefte aan hebt om er nog weer mee geconfronteerd te worden.
@NorahLinde denkt ook in die richting volgens mij, zij echter als ervaringsdeskundige en dat weegt denk ik nog zwaarder dan wat ik schreef.
Al vind ik het dus geen vraag of je met je littekens 'voor de dag' moet/mag komen. Want wat mij betreft bestaat daar geen twijfel over.
Inderdaad gaat het er wel om dat je niet je hele doopceel hoeft te lichten over de reden ván die littekens. Je mag daarin je eigen keuzes maken en een ieder die er niet tegen kan dat zijn/haar nieuwsgierigheid daardoor niet bevredigd wordt en/of daarom dan maar (ver)oordeelt, zal bij zichzelf te rade moeten gaan!
Wordt mijn hart ook bezwaard
Welke pijn ik nog voel
Door de kracht van het kruis
Heeft zelfs lijden een doel
Kom ik eindelijk thuis
Om bij Jezus te zijn
Die stierf voor mijn zonden
Maar ook voor mijn pijn
