Gesprek over geloof missen

Ds. M. (Michel) van Heijningen | Geen reacties | 09-01-2020| 09:29

Allereerst wil ik even zeggen dat al veel van mijn vragen door deze site zijn beantwoord en dat ik dat erg fijn vind, ook om te weten dat ik niet de enige ben die met zoveel vragen rond loopt. Doet me goed dat ik deze site heb gevonden. Alleen zit ik nog ergens mee en ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Ik ben opgevoed in een christelijk en gezellig gezin, met wel meer dan 10 kinderen inclusief mijzelf. Ik moet zeggen dat we allemaal een goede band hebben met elkaar.

Vroeger was ik altijd boos en had ik geen makkelijke jeugd, veel aandacht tekort denk ik. Op mijn vijftiende had ik een narcistische vriend en tot mijn achttiende jaar heb ik daar veel negatieve dingen mee ervaren. Hij heeft mij geslagen en ook op seksueel gebied ging hij te ver. Gelukkig ben ik van hem afgekomen, maar toen ik uit die relatie kwam ben ik echt in de zonden gaan leven. Ik geloofde niks meer, ik was beschadigd en ik deed veel dingen die niet mochten.

Ik ben inmiddels in de 20 en ben erg bezig met het geloof. We gaan thuis naar de kerk, we lezen en bidden, alleen wordt er niet over gepraat. Nee! M’n moeder is een sterke vrouw, alleen met haar praten? Ze praat gewoon over dingen heen en gaat door met het dagelijkse leven. Mijn vader is een lieve maar stille man, daar kan je wel wat aan vragen. Maar omdat ze dat ook niet uit zichzelf doen, durf je dat ook niet snel. Ik mis dit heel erg en ik vraag me dan af: is m’n moeder er dan niet mee bezig? Ben ik dan de enige?

Soms praat ik wel met m’n getrouwde zus, dat is fijn. Maar hoor je als ouders niet over het geloof te praten? Ze kunnen ons niet allemaal onderhouden, dat begrijp ik, maar ik heb bijvoorbeeld nog een zusje en die luistert naar popmuziek. Ze is een beetje zoals ik vroeger. Ik wil haar wel waarschuwen, maar ze is echt zo iemand die zegt: ja dat deed jij vroeger ook, en dat is ook zo! Ik ben geen haar beter en ook omdat ik zelf nog erg veel vragen heb.

Ik heb een verlangen om die God te dienen waar de dominee het altijd vol liefde over heeft, maar ik ken Hem niet met heel m’n hart, tot mijn grote verdriet. Maar toch wil ik het soms wel eens uitschreeuwen: waarom staan ze er niet zo bij stil? M’n broertjes? M’n zusjes? Ik mis zo erg het gesprek over het geloof. Dat is toch gepast in een christelijk gezin? De dominee zegt: als je ergens mee zit mag je altijd langs komen, maar ook dat durf ik gewoon niet.

Beste vriendin,

Dank voor je vraag en voor je geduld om even op mijn reactie te wachten.

Je hebt behoefte aan gesprek over wat er gebeurd is en wat je bezig houdt. Wanneer ik je verhaal lees, kan ik dat zeker begrijpen. Het is niet niks wat je overkomen is... Tegelijk vind ik het mooi om te lezen hoe je God zoekt en Hem wil dienen. Hoe zou dat komen denk je? Zou dat niet de Heilige Geest zijn die in je werkt? Vanuit onszelf zoeken wij de Heere toch niet?

Je ontmoet in je gezin en omgeving weinig mensen die spreken over hun innerlijk. Je vindt dat lastig. Aan de ene kant snap ik dat. Aan de andere kant zou ik willen vragen; zou het ook kunnen liggen aan het luisteren? Er zijn mensen die veel spreken en weinig zeggen, andersom kan ook. Denk je niet?

Op de Goede Vrijdag kom ik Jozef van Arimathea tegen. Een man van weinig woorden, toch uit hij dan zijn intense betrokkenheid op Jezus. Petrus, de prater (!), is nergens te bekennen... Wat zou beter zijn? Zouden er in jouw gezin ook mensen kunnen zijn zoals deze Jozef, mensen met een diepe liefde tot God, maar zonder grote woorden?

Graag zou ik je adviseren eens te gaan praten bij de dominee. Om meerdere redenen: allereerst is het voor die man fijn om te horen wat er in je leeft. Het zal hem vast goed doen en hij zal je wellicht verder kunnen helpen. Tegelijk kent hij waarschijnlijk je ouders en je broertjes en zusjes. Misschien heeft hij wel tips voor het gesprek met je gezinsleden. 

Natuurlijk bestaat er ook de mogelijkheid dat velen in je omgeving slechts meedoen voor de vorm. Je zegt, ik zou het willen uitschreeuwen. Laat dat schreeuwen dan maar bidden zijn. Zou God de verandering die jij hebt ondervonden dan ook niet aan anderen kunnen geven? 

Gesprekken met mensen die je helpen in het geloof zijn belangrijk. Het belangrijkste is echter: de verborgen (!) omgang met de Heere zelf. Hij zal je leren hoe je wandelen moet (Psalm 25).

Met vriendelijke groet,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

177 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven