Zieleroerselen (niet) bespreken

Het valt mij de laatste tijd op dat mensen heel gemakkelijk intieme vragen stellen. Als je broer of zus, vader of moeder, vriend of vriendin, zoon of dochter, de boodschap heeft gekregen dat er sprake is van een ongeneeslijke ziekte of aandoening en het sterven niet ver weg meer is, wordt er op de man af gevraagd hoe hij of zij erin staat/reageert en of diegene kan sterven... Dit hoeft geen nieuwsgierigheid te zijn, het kan ook oprechte zorg zijn. Maar toch vind ik het iets onbehoorlijks hebben.

Niet iedereen wil daar over spreken: de persoon zelf niet, of degene die dichtbij staat niet. Helemaal pijnlijk is het als over degene die je lief is geen duidelijkheid bestaat of als diegene mogelijk of juist heel duidelijk geen kind van God is. Dat kan pijnlijk zijn voor jezelf, maar je wilt ook een geliefde niet ‘te kijk zetten’ toch? Waarom zou je de zieleroerselen van hem of haar met ieder willekeurig iemand bespreken of bloot leggen? Dit kan toch heel teer liggen en het lijkt niet kies over die persoon van alles (door) te vertellen wat hij of zij hierover gezegd heeft.

Het is wel een verschil of iemand wel of niet gelooft. Het is makkelijk iets te zeggen over iemand die zijn vertrouwen op God stelt, maar lastig en pijnlijk als hij of zij dat niet doet/lijkt te doen, worstelt en twijfelt of juist onverschillig is. Wat is uw mening over deze kwestie?

Een uitgebreid gestelde vraag, die toch over slechts één punt handelt: hoe communiceer je met anderen over de belangrijkste vraag in ons leven: zijn we in Christus voor eeuwig geborgen of niet?

Een eerste opmerking mag kort en duidelijk zijn: de apostel Petrus heeft in één van zijn brieven (1 Petrus 2:15) gezegd dat we altijd bereid moeten zijn tot verantwoording aan een iegelijk die ons rekenschap afeist van de hoop die in ons is. Een christen mag dus best de vraag gesteld worden of hij of zij de hoop kent die gelegen is in het bloed van het Lam Gods. Dat deze vraag niet positief beantwoord zal kunnen worden door iemand die de Naam des Heeren niet kent, dat zal dus duidelijk zijn!

Maar daarmee hebben we de vraag nog niet in zijn geheel beantwoord. Het komt namelijk (wel) voor dat mensen gestorven zijn die in hun leven geen duidelijk getuigenis konden geven van de hoop die in hen was. De oorzaak? Of ze bezaten die hoop niet door het ware geloof, of ze waren te bescheiden om zichzelf te rekenen tot Gods kinderen. Ik heb ik mijn leven diverse mensen begraven over wie dit gezegd kon worden. Wat deed ik dan bij een begrafenis? Dat gewoon duidelijk zeggen! En daarbij besefte ik dat ook ik maar een mens ben met alle beperkingen die bij het mens-zijn behoren. Die beperkingen brengen met zich mee dat we van een ander best mogen hópen, dat hij of zij godzalig is afgereisd. Iedereen de zaligheid gùnnen is nooit verkeerd!

Maar in de vragen die me bereikten kwam ook het voorbeeld ter sprake dat mensen op een onbehoorlijke manier bij je komen informeren hoe een geliefde is heengegaan. Nieuwsgierigheid speelt dan de hoofdrol. En dat soort nieuwsgierigheid deugt niet. Als Petrus zegt dat we verantwoording mogen afleggen van de hoop in ons, dan zegt hij er meteen bij dat we dat moeten doen “met zachtmoedigheid en vreze.” Dezelfde zachtmoedigheid mag ook best aanwezig zijn bij de vragensteller, want de Heiland heeft ooit gezegd dat we (allen!) rekenschap zullen afleggen in de dag van het oordeel (Mattheus 12:36)! Dat wordt nog eens erg nadrukkelijk herhaald door Paulus in Romeinen 14:12: “Een iegelijk van ons zal voor zichzelf rekenschap geven.”

Een laatste opmerking, die ik beslist niet weg wil laten is deze: predikanten hebben een ambtsgeheim. Maar helaas worden de meeste ambtsgeheimen tijdens rouwdiensten en op begraafplaatsen luid rondgebazuind! Ambtsgeheimen dienen zelfs niet met medeambtsdragers gedeeld te worden!!
 
Met een hartelijke groet,
Ds. M. Baan, Veenendaal