Sterke kinderwens blijft onvervuld

J. Boeijenga | 4 reacties | 11-12-2019| 14:34

Ik (begin 20) ben een poos geleden getrouwd met mijn man. Nu is mijn man laatst geopereerd voor de operatie TESE, in verband met onze kinderwens. Wij wisten namelijk voor ons huwelijk al dat een kindje krijgen moeizaam zou gaan. Helaas een negatieve uitslag. Dit raakte ons meer dan we hadden verwacht. Wij zijn erg verdrietig en te neergeslagen, met als gevolg dat ik paniekaanvallen krijg en overspannen ben.

Nu vinden wij het moeilijk om ons geloof vast te houden. Ik mis vooral Gods steun. Het voelt als een grote duisternis waar ik maar niet uit kan komen. Als je in de Bijbel leest zie je een paar verhalen over onvruchtbaarheid, maar uiteindelijk ontvingen ze dan toch een kindje. Ook ik bid soms voor een wonder. Misschien egoïstisch, want ik weet dat God voor mij een pad heeft uitgestippeld. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik nooit moeder mag worden.

Ook als ik kijk naar wat nog wel mogelijk is weet ik het niet. Hierbij heb ik het dan over zaaddonorschap, adoptie of gewoon samen blijven. Pleegzorg zien wij niet zitten omdat kinderen op den duur toch weer weg gaan. Gebruik maken van een zaaddonor en adoptie hebben beiden een grote impact.

Waarom is het gebruik van een zaaddonor eigenlijk verkeerd? Ik heb al meerdere topics gelezen hierover, maar een echt antwoord krijg ik voor mijn gevoel niet. Want als een zaaddonor niet mag, waarom hebben zoveel slavinnen in de Bijbel dan kinderen met de man van hun eigenaresse?

En moet je adoptie zien als de wil van God? Of moeten wij met z’n tweeën blijven als God ons kinderloos laat? Dat vind ik een moeilijk gedachte. Nooit moeder of oma worden... Ik blijf bidden om Gods kracht en om wijsheid om de juiste keuze te maken. Door dit lijkt mijn man soms wat verder van me af te staan, maar man en vrouw verwerken dingen anders. Hoe kunnen wij er voor zorgen dat we niet uit elkaar gaan groeien?

Beste vragenstelster,

Uit je woorden kan ik opmaken dat je erg veel tobt met het gegeven dat je sterke kinderwens hoogstwaarschijnlijk onvervuld blijft. Het valt mij op dat je hiermee je toevlucht zoekt tot een wat afstandelijk medium als Refoweb. Ik ken jou niet en jij mij niet en toch hebben we het samen over heel persoonlijke, intieme dingen die diverse facetten van je bestaan raken:

• Je psychische gesteldheid: verdrietig, teneergeslagen, paniekaanvallen, overspannenheid;
• Je geloof: je mist Gods steun, verkeert in duisternis, vindt het onvoorstelbaar dat het waarschijnlijk toch in Gods heilsplan is besloten dat jij nooit moeder (en oma) zult worden;
• Je relatie: je hebt het gevoel dat door deze problematiek jullie uit elkaar dreigen te groeien.

Deze drie facetten rechtvaardigen ieder een persoonlijk, therapeutisch traject:

• Psychotherapie, waarbij je wordt ondersteund bij het verwerken van teleurstellingen;
• Pastorale begeleiding, waarbij het zal gaan over Godsbeeld en zelfbeeld, de manier waarop je zult moeten omgaan met Zijn, voor ons ondoorgrondelijke, raadsbesluiten. Hoe geef je gestalte aan je hoop (op een wonder), je geloof (als het wonder uitblijft), de liefde (hoe transformeer je de sluimerende moedergevoelens in naastenliefde in bredere zin);
• Relatietherapie: hoe voorkom je verwijdering, niet alleen door de teleurstelling en de manier waarop je er nu mee omgaat. Maar ook: had je je anders opgesteld als de onvruchtbaarheid aan jou had gelegen. Ook hier: hoe ga ik om met teleurstellingen en hoe voorkom ik dat ik hierdoor helemaal radeloos wordt, dichtsla, mijn man niet meer op een liefdevolle en begripvolle manier tegemoet treedt? (hiermee suggereer ik niet dat dit nu al het geval is, maar het zou een mogelijk aspect kunnen zijn). Maar ook je man is participant in de relatietherapie: hoe kan hij het beste met jouw en waarschijnlijk ook zijn eigen teleurstellingen omgaan, etc.

Je ziet, dit zijn zaken die niet ‘even’ via Refoweb behandeld kunnen worden. Ik kan je alleen maar dringend adviseren op bovenstaande wijze hulp te zoeken. Als je zo direct niet de juiste personen of instanties weet, zal de kerkenraad (of raad van oudsten, pastoraal team of hoe het ook in jouw geloofsgemeenschap georganiseerd is) jou daar advies over kunnen geven.

Hoewel ik je dus niet in directe zin kan helpen, en ik hoop dat je wat aan bovenstaande adviezen hebt, moeten mij toch nog enkele zaken van het hart. Er vallen mij, qua formulering en inhoud, enige zaken op:

• Ongeduld: je hebt het over de problematiek alsof je al een erg lange tijd bezig bent met teleurstellende pogingen en getob betreffende het uitblijven van de kinderzegen. Als ik dan naar je leeftijd kijk, denk ik: dat kan hooguit enkele jaren zijn. Bedenk dat de meeste stellen al een traject van zo’n tien jaar achter de rug hebben voordat ze zich op een dergelijke manier uiten. Deze trajecten vereisen veel geduld en incasseringsvermogen.
• Onbegrip: hoewel je kennelijk voor je huwelijk al wist dat de kans op het krijgen van kinderen moeizaam zou gaan, heeft dit je er niet van weerhouden om te trouwen. Vervolgens wordt er bij je man een kleine operatie gedaan om op zo’n manier wellicht enige zaadcellen te kunnen ‘oogsten’, maar ook daarvan wist je waarschijnlijk al van tevoren dat het succespercentage rond de 28 procent ligt. Toch blijf je vol onbegrip over de gang van zaken. Je bent destijds ondanks het risico van kinderloosheid getrouwd, ik mag aannemen dat de liefde voor je man sterker was dan het idee wellicht geen kinderen te kunnen krijgen. En dat is ook voluit legitiem: het gaat primair om de liefde, en pas in tweede instantie om de eventuele vruchten van die liefde (waaronder kinderen). Probeer, met de hierboven geschetste hulp, toch alsjeblieft primair dat gevoel van liefde voor je man vast te houden.
• Oneens: waarom verhoorde God wel de gebeden van bepaalde personen in de Bijbel en niet die van jou? Het ademt naar mijn gevoel een beetje de sfeer: ik ben toch niets minder? Maar er is geen enkele Bijbelse grond om te slaan op de trom van de eigenwaardigheid. We zijn allemaal even onwaardig. De één treft dit, de ander dat, problemen van relationele, emotionele of materiële aard. Hierin moeten we toch de soevereiniteit van de Almachtige erkennen, hoezeer dat soms kan strijden met ons rechtvaardigheidsgevoel.
• Oneerlijk: waarom mag je volgens de Bijbel (of volgens de Bijbelse interpretatie van jouw kerkgenootschap) niet geïnsemineerd worden met donorsperma, terwijl dat naar jouw idee zo’n beetje hetzelfde is als het bevruchten van een slavin (bijvoorbeeld door Abraham)? Je gaat bij het voorbeeld van die slavinnen gemakshalve voorbij aan twee zaken:
  1. het is een door de personen in kwestie zelf bedachte list geweest, waar God niet bij werd betrokken; en
  2. het gaf ook allerlei problemen en verdriet. Daarnaast kent de methode van bevruchting met donorsperma dezelfde principiële bezwaren als die van eiceldonatie (Zie wat ik hierover eerder heb geschreven. Hierbij zijn veel raakvlakken met jouw problematiek.)

Uit alles blijkt dat je moeite hebt om je gedachten te ordenen over jezelf, God, je relatie en de toekomst. Welke dingen moet of mag je doen? Het is allemaal erg moeilijk en loopt door elkaar heen. Daarom hoop ik, nogmaals, dat je (christelijke) hulpverlening inschakelt om je leven beter op de rit te krijgen, de zaken in het juiste (Bijbelse) perspectief te plaatsen en rust te krijgen op je besluiten voor nu en de toekomst.

Veel sterkte toegewenst!,
Johan Boeijenga

Dit artikel is beantwoord door

J. Boeijenga

• Geboortedatum:
  26-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven