Geloof kwijt

Ds. J. Westerink | 9 reacties | 17-09-2019| 15:16

Ik ben m’n geloof kwijt. Het probleem is, ik vind het niet erg, wel jammer. En ik kan er met niemand eerlijk over praten. Laat ik voorop stellen, ik ben opgegroeid met het geloof en tot een aantal jaren terug had ik me niet kunnen voorstellen dat ik niet zou geloven. Mijn geloof bepaalde m’n leven. God was alles voor me. Ik twijfelde nooit aan de Bijbel, Jezus of God. Na een depressie, een jaar terug, ben ik in therapie geweest (cognitieve gedragstherapie) en heb ik mezelf beter leren kennen. Ik heb ontdekt dat ik niet in vrijheid heb geloofd, maar dat ik door mijn opvoeding en karakter bijna niet anders kon dan mee gaan in wat ik leerde van de kerk en m’n ouders. Dit is niet ter sprake gekomen in de therapie, dit heb ik zelf geconcludeerd.

Toen ik voor het eerst durf na te denken over de Bijbel, geloof, de kerk, de regels, ben ik gaan twijfelen. Dat was eng. Al denkend ben ik tot de conclusie gekomen dat ik de Bijbel niet letterlijk kan geloven. Vervolgens is er iets gebeurd wat ik me niet had kunnen voorstellen: alles wat ik vroeger geloofde is ineens opgelost in het niets. Het is er niet meer. God niet, de duivel niet, de hemel niet, de hel niet: verdwenen als sneeuw voor de zon.

Het beeld dat ik had van hoe het zou moeten zijn als ongelovige, klopt helemaal niet. Het valt me reuze mee. Het is bevrijdend en heeft me lichter gemaakt. Het is alsof ik aan de kant van de ongelovigen of vrijzinnigen sta en ik snap ze. Ik snap nu wat ze altijd tegen onze kerk en het geloof hebben gehad. Ik heb overwogen dat de duivel me verblind heeft. Dat ik van het rechte pad ben afgedwaald en zo in de afgrond terecht ben gekomen. Daar ben ik nog een beetje bang voor, maar als ik er over na denk, kan dat het niet zijn.

Mijn probleem is dat ik dit niet met iemand kan delen. Ik ken niemand die dit meegemaakt heeft. Ik ben niet tegen God, ik weet alleen niet of Hij bestaat en Wie Hij dan is. In de kerk durf ik het niet te vertellen, want ze zullen het niet begrijpen. Ik zou het ook niet begrepen hebben vroeger. Mijn ouders zou ik enorm verdriet doen dit te delen, dus dat doe ik ook niet. Alleen mijn man weet het. Ben ik echt de enige?

Beste mevrouw,
 
Mijn eerste reactie na het lezen van uw mail was: wat zou ik graag eens persoonlijk praten met die mevrouw. U denkt van alles maar u weet niet wat waar is. U denkt dat u mogelijk wel een uitzondering bent, maar u weet het niet want u kunt uw situatie met niemand delen, ook in de kerk niet en blijkbaar met een ambtsdrager, dominee of ouderling ook niet. Maar hoe weet u dat? Ik weet niet van welke kerk u lid bent en of u een pastor hebt met wie u zou kunnen praten. Maar als u een pastor hebt, dan zou ik denken dat hij/zij er als het ware op zit te wachten dat u met uw probleem tot hem of haar komt. Want u bent een schaap zonder herder en elke ambtsdrager die iets van het beeld van de grote en goede Herder, Jezus Christus, heeft, zal met ontferming bewogen zijn wanneer hij zo’n schaap voor zich ziet.

U schrijft dat u uw geloof kwijt bent. U vindt dat niet erg. En daar hebt u gelijk aan want dat geloof stelde niets voor. Ik zeg het zo niet om u te kwetsen, maar om u te helpen. Het echte geloof kun je immers niet kwijtraken. Dat geloof is een gave van God en werk van de Heilige Geest. En wanneer de Heere begint met Zijn werk in iemands leven, dan laat Hij dat nooit meer los.

Wat u geloof noemt, was misschien iets van uw kinderjaren. Het werd u met de paplepel ingegoten. Maar wat u miste en nog mist, is dat geloof dat vertrouwen is en waarbij een mens belijdt dat hij niet zou weten waar hij het zoeken moest buiten de Heere Jezus. Dat geloof, waardoor je Hem nodig krijgt als Zaligmaker; waardoor je hart voor Hem open gaat en dat hart naar Hem uitgaat en zegt: Ik kan U niet missen want buiten U is er geen leven maar alleen eeuwige ondergang.

U schrijft dat u God kwijt bent en dat u dat niet erg vindt. Maar in de Bijbel lees ik van de discipelen van de Heere Jezus, dat ze hun Meester menen kwijt te zijn, omdat ze Hem hebben zien sterven aan het kruis. Wat een verdriet hebben ze dan. En wat zijn ze blij wanneer ze de Heere op Pasen terugkrijgen uit de dood.

Ik weet niet wat er met u gebeurd is. U schrijft over een depressie waarna u in therapie bent geweest. U schrijft dat in die therapie het geloof niet ter sprake is geweest. Maar in mijn ervaring als pastor -al meer dan een halve eeuw- ben ik maar al te vaak tegengekomen hoeveel kwaad dat soort therapieën kan stichten. Waarom kunnen zulke therapieën je je ‘geloof’ ontnemen? Omdat ze je laten zien dat dat geloof iets van jezelf is en geen gave van God. Dat zou de winst kunnen zijn van een dergelijk gevaarlijk terrein. U bent eerlijk naar uzelf gaan kijken  en toen ontdekte u dat dat geloof van u geen echt geloof was.

Och, ik probeer u te helpen, maar misschien zit ik er wel helemaal naast. Daarom hebt u een pastor nodig die u kent en die u begeleiden kan naar die Goede Herder Die naar zulke schapen zoekt en bewogen is over schapen zonder Herder. Daar bent u er één van. Graag praat ik met u verder wanneer u dat wilt.
 
Hartelijke groeten,
Ds. J. Westerink 

Naschrift van de redactie: Indien u met ds. Westerink contact wil hebben, kunt u dat laten weten via vragen@refoweb.nl

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Westerink

• Geboortedatum:
  25-08-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk (Maranatha)
• Status:
  Inactief

121 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven