Gebed wordt kleine preek

Mattheus 6:7
7En als gij bidt, zo gebruikt geen ijdel verhaal van woorden, gelijk de heidenen; want zij menen, dat zij door hun veelheid van woorden zullen verhoord worden.

8 Wordt dan hun niet gelijk; want uw Vader weet, wat gij van node hebt, eer gij Hem bidt.

Het is niet voor niets dat men na de Reformatie lange tijd vastgehouden heeft aan formuliergebeden, waarnaar ds. Van der Ham verwijst. Men wilde orde, was bang voor oneerbiedigheid, een teveel aan eigen emoties van de voorganger in de dienst van de gebeden. Kan je in die gebeden iets terug vinden van de HEERE een weg van bekering voor te houden (en dan meestal als de enige mogelijke weg)? Uiteindelijk is het er toch van gekomen: de formuliergebeden werden steeds minder gebruikt. In de plaats daarvan kreeg het vrij uitgesproken gebed de overhand. Nu zou de gemeente het de voorganger zeer kwalijk nemen om een formuliergebed te bidden.

In het openbare gebed zoeken we de HEERE. We ontmoeten Hem. Maar, de Heere is een heilig God. Daarom moeten onze openbare gebeden ook zorgvuldig voorbereid worden. Hoe beginnen we ons gebed? Met een lofprijzing of dankgebed. Welke zaken zijn er in de eredienst aan de orde, welke gemeenteleden hebben ons gezamenlijk gebed nodig. Schrijf het maar (al of niet gedeeltelijk) uit zoals een formuliergebed. Het is inderdaad een tere zaak, maar daarmee is niet gezegd dat correctie op het openbaar gebed niet noodzakelijk kan zijn. Dit is m.i. in dit geval zeker noodzakelijk: Heere, leer ons bidden en laat het “onze Vader” ons daarin als belangrijkste voorbeeld dienen. Wel in alle broederlijke liefde.

Ik vind het nog na honderden keren te zijn voorgegaan steeds het moeilijkste deel van de dienst.