Geloven of vaarwel geloof
Ds. D.W. Tuinier | Geen reacties | 15-08-2019| 10:22
Vraag
Aan een Ger. Gem.-dominee. Ik ben een jonge vrouw van eind 20. In mijn tienerjaren/begin 20 heb ik te maken gehad met ernstige PTSS, hierdoor depressie/suïcidepogingen. Nu ik wat ouder ben geworden begint dit alles gelukkig te slijten.
Wat nu meer en meer op de voorgrond komt is dat ik helemaal geen geloofsleven heb. Ik vind het moeilijk om te geloven dat er ‘iets is wat alles bestuurt’ en kan daar ook heel cynisch over praten tegen anderen. Bidden vind ik schijnheilig en moeilijk. Naar de kerk gaan zie ik elke zondag als een berg tegenop. Ik voel me zo anders als andere vrouwen; werelds, een bezoedeld leven/lijf/hart en dat maakt mij eenzaam. Verder is het zo dat ik tijdens het volgen van catechisatie en belijdeniscatechisatie vaak gedissocieerd/afwezig was. Hierdoor begrijp ik ook veel niet wat naar voren komt in de preek.
Ik kom uit een grote gemeente, waar ik meerdere malen heb geprobeerd om aan te geven wat er speelt. Ik voel veel terughoudendheid/onwetendheid over hoe ze met mij om moeten gaan en krijg ook geen handreiking. Ik voel me hier zo alleen in.
Ik schreef hierboven niet zo te geloven in een God, maar het is wel iets waar ik veel over denk. Mensen stellen zo vaak teleur en kunnen je pijn doen, dan ben ik jaloers op mensen die zeggen een Schuilplaats te hebben. Iets wat hun kracht geeft en waar ze heen kunnen met schuld. Hoe moet ik hier nu mee om gaan?! Ik sta op een tweesprong, ook al heb ik beschermende factoren: óf geloven óf vaarwel geloof.
Antwoord
Je schrijft dat je in de loop van de jaren minder last hebt van de gevolgen van de PTSS. Op zichzelf is dat iets om dankbaar voor te zijn. Hoewel: blijf waakzaam! Je bent heel kwetsbaar. Neem niet te veel hooi op je vork. Structureer je dagen. Ben je nog in behandeling?
Daarbij komt, schrijf je, dat alles wat met de Heere, Zijn Woord, kerkgang, bidden enz. heel oppervlakkig of van veraf beleeft... Dat is begrijpelijk, hoor. Accepteer dat. Daarvoor hoef je je niet te schamen. Maar... hierin moet verandering komen. Je wilt dit zelf ook? Zeker: van mensen moet je het niet hebben.
Gods kinderen zijn gelukkig. Wees maar gerust jaloers op hen. Zij hebben een Schuilplaats bij de Heere. Maar Hij wil jou ook zo rijk maken. Echt, daaraan mag je niet twijfelen. Hij doet het als je je eenvoudig en vooral eerlijk en oprecht voor Hem neerlegt. Stort voor Hem je hart uit. En zing Psalm 86 vers 3!! Daarnaast moet je ook biddend de Bijbel lezen (met uitleg) en naar de kerk gaan. Dat is de werkplaats van de Heilige Geest. In Gods huis gebeuren de grootste wonderen. En... binnen je (grote) kerkelijke gemeente zoek je een vertrouwenspersoon, je predikant, wijkouderling of een ander, met wie je deze zaken deelt. Daarop heb jij recht... God werkt middellijk.
Wat vind je ervan om aan de dominee of ouderling die de belijdeniscatechisatie geeft, te vragen om nog een jaar mee te doen? Ook daarvoor hoef je je niet te schamen. Doe het. Het is voor je bestwil!
Dus: neem de raad van Paulus aan richting de stokbewaarder in Handelingen 16 vers 31: “Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden, gij en uw huis.” Dat is de grote inhoud van de evangelieprediking, toen en nu. Zonder het waar zaligmakend geloof is het onmogelijk om God te behagen. Wat onmogelijk is bij mensen is mogelijk bij Hem. Wat is Hij goed voor slechte mensen! Niet onder woorden te brengen. Veel sterkte, verwacht het van de Heere, van Hem alleen. Je wordt niet beschaamd!
Pastorale groet,
Ds. D. W. Tuinier
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D.W. Tuinier
- Geboortedatum:28-04-1964
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kampen
- Status:Inactief
