Verlangen om uit de kast te komen

Herman van Wijngaarden | Geen reacties | 14-08-2019| 12:47

Ik ben gay en dat vind ik momenteel wel redelijk oké. Ik heb geen vraag over het doen en het zijn en wat het voor mij betekent, daar doe ik nog onderzoek naar en daar praat ik nog met God over. Ook heb ik de vragenrubriek bekeken en alle antwoorden gelezen over dit onderwerp, maar mijn specifieke vraag werd niet beantwoord.

Het afgelopen jaar ben ik voor meerdere mensen uit de kast gekomen. Elke keer was dat vooral een soort opluchting en bevrijding! Het was ook wel lastig en niet alle reacties waren even geweldig, maar over het algemeen best oké. Nu heb ik ook wel reacties gekregen van mensen die mij een soort van waarschuwden om het niet tegen te veel mensen te vertellen. Dit waren vooral mensen van een behoorlijk andere generatie.

Ook ben ik gaan nadenken over hoe het vroeger was. In veel gemeenten van mijn denominatie, zo ook degene waar ik in opgegroeid ben, zijn er geen mensen bekend die uit de kast zijn GEKOMEN. Ze moeten er wel zijn, want het moet officieel toch minstens 5 procent van de mensheid zijn (en volgens mij zit ik dan nog veel te laag). Dat betekent dat er in een kerk van 500 personen toch 25 moeten zijn met een homofiele geaardheid. Zeer waarschijnlijk is een deel daarvan de kerk al eerder ontvlucht, maar er moeten mensen over zijn die nog steeds in de kerk zitten. Waar zijn ze? Maar vooral, hoe houden ze het vol zonder dat iemand het weet? Misschien zitten ze wel in een heterohuwelijk, zonder dat anderen het door hebben. Hoe kan het dat zij het wel kunnen volhouden met hun geheim.

Wat is het verschil tussen hen en mijn generatie die het van de daken schreeuwt wat hun geaardheid is? Wat is beter, in stilte je last dragen of mensen er mee in laten delen? Hebben die mensen die mij adviseren om het niet tegen iedereen te zeggen gelijk? Want ergens zou ik het het liefst op mijn voorhoofd schrijven (bij wijze van spreken uiteraard), zodat iedereen en het weet en ik niet meer hoef te doen alsof. Is dat fout? Waar komt dat verlangen eigenlijk vandaan, dat je het wil delen?

Ik snap wel dat je wilt delen dat je homo bent. Ik denk dat daar op z’n minst twee belangrijke redenen voor zijn. De eerste is dat je eerlijk wilt kunnen zijn over jezelf. Het voelt gewoon erg vervelend als je iets belangrijks van jezelf geheim moet houden, uit angst dat ze je anders afwijzen. Ik ga mezelf maar na: in mijn proces van accepteren dat ik homo ben, heeft het me erg geholpen dat anderen me accepteerden. Dat is gewoon algemeen menselijk. Stel dat je (ik noem maar wat) zou stotteren en mensen in je omgeving accepteren dat eigenlijk niet, dan is dat erg vervelend.

De tweede reden is dat je volgens mij als christen-homo de steun en het meedenken van andere christenen nodig hebt. Aan de ene kant is het tegenwoordig makkelijker om homo te zijn dan vroeger. Maar aan de andere kant is het veel moeilijker, zeker als je je homo-zijn in het licht van Gods Woord wilt beleven. Want bijbels gezien ligt het op z’n minst niet voor de hand om als homo een seksuele relatie aan te gaan. Daar moet je je weg mee weten te vinden. Ik begrijp dat je daarmee bezig bent en ik raad je aan om daar ook wijze, gelovige en pastorale mensen uit je gemeente bij te betrekken.

Dat zijn dus twee redenen om aan anderen te vertellen dat je homo bent: het is belangrijk voor je zelfacceptatie en het is nodig om er met anderen over te kunnen praten. 

Iets anders is of je het dan ook aan iedereen moet vertellen. Ik zal nooit vergeten wat een wijze ouderling ooit tegen mij zei: “We verbergen het niet, maar we lopen er ook niet mee te koop.” Ik denk dat dat een wijs evenwicht is. Want je hoeft je er niet voor te schamen, maar het is ook niet iets om trots op te zijn. 

Als je vraagt naar het verschil tussen vroeger en nu, denk ik dat het onder andere is dat homo-zijn nu steeds meer iets is om wél trots op te zijn. Het Amsterdamse homofestival heet niet voor niets Gay Pride. Dat maak ik dus niet mee. Nogmaals, ik schaam me er niet voor dat ik homo ben, maar ik ben er ook niet trots op. Het is tenslotte iets wat God bij de oorspronkelijke schepping niet heeft bedoeld (zoals Hij bijvoorbeeld ook niet bedoeld heeft dat mensen stotteren). Veel homo’s nemen het me kwalijk dat ik dat zo zeg, maar vanuit de Bijbel kan ik het niet anders zien.

Willen vertellen dat je homo bent, kan dus voortkomen uit verschillende motivaties. Het kan zijn omdat je je niet anders wilt voordoen dan je bent. Het kan ook omdat je er met anderen over wilt kunnen praten. Maar het kan óók omdat je weet dat je dan veel likes krijgt op Instagram. Mensen vinden het leuk dat je homo bent, of ze vinden je zielig – hoe dan ook, je krijgt veel aandacht. En als er mensen zijn die dan tóch verkeerd reageren, kun je dat gebruiken om nóg meer aandacht te krijgen. Ik zie het om me heen gebeuren!

Als deze motivatie een rol speelt, denk ik dat dat -in geestelijke zin- niet gezond is. Waarom moet ‘iedereen’ weten dat je homo bent? Is dat altijd relevant? Volgens mij niet. In heel veel contacten doet het er toch niks toe of je nu homo bent of hetero? Ik zou zeggen: draag ‘je last’ (zo noem je het zelf) met mensen die belangrijk voor je zijn en die je erbij kunnen helpen. Dat geldt niet voor ‘iedereen’.

Trouwens, met je inschatting dat ‘minstens 5 procent van de mensheid’ homoseksueel is, zit je volgens mij veel te hoog. Ik houd het zelf op ca. 3 procent.

Herman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

38 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven