Man interesseert zich niet meer voor geloof

Ds. A.K. Wallet | 1 reactie | 12-08-2019| 12:25

Ik ben 30 jaar en sinds twee jaar getrouwd. Ik ben gelovig en drie jaar geleden hebben mijn man en ik elkaar op een bijzondere wijze leren kennen. Mijn man heeft zich laten dopen na onchristelijk te zijn opgevoed, maar had na eigen zeggen een roerige tijd achter de rug, maar nu wilde hij zijn leven beteren. Voor ons gevoel hadden we ons goed voorbereid op ons huwelijk: huwelijkscursus, samen Bijbelstudie en veel praten. We waren allebei heel serieus over de Heere dienen en misschien in de toekomst zelfs wat met missie of evangelisatie te doen. We waren ook enthousiaste leden van de kerk.

Net voordat we gingen trouwen raakte mijn man overspannen. Hij was regelmatig boos en vloekte dan ook. Ik dacht dat dat over zou gaan als hij zich beter zou voelen. Inmiddels gaat het gelukkig een stuk beter. Toch zijn er bepaalde dingen waaraan ik me aan erger en die mij veel verdriet doen. Ik wil niet in detail treden, maar denk aan porno, vloeken en stelen van de belasting. We hebben daar ettelijke malen over gesproken. Mijn man erkent dat deze dingen niet goed zijn voor een christen, maar hij blijft deze dingen doen. De laatste maanden is hij erg opvliegend als ik hem erop aanspreek, en zegt dat ik alleen maar klaag.

Ik heb het gevoel dat het geloof hem niet veel meer interesseert. Ik moet zeggen dat ik het laatste jaar ook minder met het geloof bezig ben geweest doordat ik erg druk was op mijn werk. Maar een paar maanden geleden besefte ik dat dat verkeerd was en probeer ik God weer centraal te stellen in mijn leven. Maar ik merk dat ik het lastig vind dat we niet meer op één lijn lijken te zitten. Ik heb het opgegeven om voor te stellen om samen te bidden of Bijbel te lezen omdat ik het moeilijk vind om afgewezen te worden, maar mijn man neemt nauwelijks initiatief dus lees ik maar alleen. Soms kan ik ook niet naar de kerk als mijn man niet wil gaan omdat ik niet kan autorijden.

Ik probeer een goede vrouw voor hem te zijn en waardering te tonen voor alle leuke en goede dingen die hij doet, en natuurlijk ben ik ook geen heilige. Ik wil absoluut niet scheiden en niet zeuren, maar ik wil ook verandering en ik ben erg verward over hoe dit nu zo kan lopen. Ik vraag me ook af of het een goed idee is om iemand van de kerk om raad te vragen, ik voel me alsof ik dan roddel over mijn man.

Beste vrager,

Een ontroerend en oprecht schrijven. Zoals je schrijft, ben je goed begonnen. Samen één weg te gaan. Het huwelijk vraagt niet om twee levenswijzen, maar om in de wezenlijke dingen één te zijn: in het gebed en Bijbellezen en kerkgang. Voor uw trouwen vertoonde hij al een ander gedrag. Men kan zeker wel wat geprikkeld zijn, maar zit hier ook niet een medische kant aan? Hebt u nooit iets van zijn ouders gehoord over bepaalde moeiten die hij heeft?

Ik vraag me af... ga je niet te ver in het toegeven? Niet meer samen Bijbellezen en bidden. Ook de kerkgang komt in het nauw. Wat houd je dan nog over? Je mag ook best wat assertief zijn en bepaalde regels handhaven. Daar jij al gelovig was toen je elkaar leerde kennen mag ook van jou daarin meer leiding uitgaan. In een huwelijk ben je een eenheid samen, je hebt elkaar lief en bent elkaar tot steun. Het is geen heer-slaaf-verhouding. Men dient respect voor elkaar te hebben, maar niet voor de zondige dingen van elkaar. Hij heeft juist iemand nodig die hem leiding kan geven. Niemand kan dat beter dan jij die door de Heere aan hem gegeven bent.

De drie zonden die je van hem noemt vragen om bekering. Je spreekt over bang te zijn dat hij je zal afwijzen, maar is het juist niet een afwijzen van jou als het om porno gaat?

Wat te doen? Allereerst leg alles aan de Heere voor. Vraag Hem om raad. Hij heeft Zijn belofte  gegeven: “Ik zal raad geven, Mijn oog zal op je zijn” (Ps. 32). Denk ook Jacobus 1:5: “ Indien iemand wijsheid ontbreekt , dat hij ze van God begere, Die een ieder mild geeft en niet verwijt, en het zal hem gegeven worden.”  Kies vervolgens het goede moment uit om de moeiten met elkaar te bespreken.

Dan lijkt het me zeer goed om er met iemand over te spreken, ook al om je hart te  luchten. Je schreef over een huwelijkscursus en dooponderricht. Ik neem aan dat het de voorganger is van de gemeente, die dat gegeven heeft. Zou dat niet de man zijn waarmee je spreken kunt? Heb je geen vrienden in de kerk? 

Ik begrijp niet dat men je kerkverzuim of van je man niet opgemerkt heeft en je onder vier ogen aangesproken heeft. Maar deel je zorgen met iemand, dat heb je echt nodig. Dat is geen roddel (je wil het juist graag goed hebben). Draagt elkanders lasten!

Ik hoop echt dat je er uitkomt. (N.B. Zorg dat je niet teveel werkt, opdat je fris blijft.)

Hartelijke groeten en  Gods zegen toegewenst,
Ds. A. K. Wallet

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.K. Wallet

• Geboortedatum:
  17-06-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Schoonrewoerd
• Status:
  Inactief

207 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven