Zoontje gelooft niet

Ds. P.D.J. Buijs | 3 reacties | 09-08-2019| 10:00

Wij hebben een zoon van 10 en hij gelooft niet meer. Er is geen God, hemel en hel. Hij vertelt dat hij er heel lang over gedacht heeft en zelf tot deze conclusie is gekomen. Naar de kerk moet hij mee, maar dat geeft veel strijd en bidden vind hij ook grote onzin, want hij gelooft niet in sprookjes. Hij merkt niks van God, dus het is onzin. Natuurlijk bidden we voor hem, maar hoe kunnen we hier mee omgaan?

Beste ouders,
 
Wat verdrietig als je dat in je gezin meemaakt. Zeker als we zelf weten dat het van levensbelang is om de Heere te kennen en te dienen, willen we zo graag dat ons kind Hem ook zal leren kennen.  Het is immers het allernoodzakelijkste in dit leven: Jezus Christus te leren kennen als Redder van een eeuwig verderf. Het gaat bij geloof of ongeloof niet om kleine dingen, maar om eeuwigheidsbelangen. En bovendien is de Heere het zo waard om gediend te worden. Hij heeft recht op ons en op onze kinderen.

Wat is het pijnlijk als je dan merkt dat je zelf je kind niet kunt bekeren. Laten we niet vergeten: ons kind kwam ter wereld met de rug naar de Heere toe. Er is dus voor elk mens een wonder van de Heilige Geest nodig om een levende band aan de Heere te krijgen. Gods Woord noemt dat niet voor niets ‘levendmaking’. Dat geldt ook voor uw zoon. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat wij dan maar moeten afwachten of de Heere dat wonder nog eens gaat verrichten in zijn leven. 

Terecht merkt u al op dat u voor hem blijft bidden. En laten we de kracht daarvan niet onderschatten! Pleit maar op Gods verbond waarvan uw zoon (naar ik aanneem) het teken en zegel aan zijn voorhoofd draagt. Als wij met onze kind moeilijk over de Heere kunnen spreken, laten we dan maar extra veel met de Heere over ons kind spreken.

Daarnaast is een aantal dingen in deze situatie van belang.
-Leef zelf het leven met de Heere voor. Een eerlijke, godvrezende, consequente levenswandel kan zoveel betekenen. Want reken er maar op dat uw zoon registreert of u zelf leeft uit wat u hem voorhoudt.

-Wij allen struikelen maar al te vaak. Zeg dat ook eerlijk tegen uw zoon: dat u de Heere daarvoor om vergeving vraagt en dat het u verdriet doet. Maar laat ook de vreugde zien van het leven uit die vergeving.

-Probeer de openingen te gebruiken die er zijn. Soms gebeurt er iets ingrijpends of juist iets moois, waarbij u kunt laten blijken hoe u dat zelf verwerkt. Soms stelt uw zoon misschien ineens een vraag of maakt hij een opmerking waarbij u iets geestelijks kwijt kunt. 

-Het is uiteraard heel belangrijk om te proberen erachter te komen waar nu precies zijn moeiten en bezwaren tegen het christelijk geloof zitten. Liggen die op het intellectuele vlak? Of heeft uw zoon een persoonlijkheidstrek die het hem extra moeilijk maakt om te geloven (denk aan autisme, of aan een sterk rationele of juist extreem gevoelsmatige instelling)?

-Soms lukt het je als ouders gewoonweg niet om met je eigen kind in gesprek te komen. Dan is er in de kerk vast wel een jeugdouderling of jeugdconsulent of ‘buddy’ die eens een gesprek met hem kan aangaan.

-Uw zoon heeft nog een leeftijd dat hij aan de regels van het huis gebonden is. Dat betekent: gewoon mee naar de kerk. Wijlen prof. Van Ruler schreef een boekje onder de titel: “Waarom zou ik naar de kerk gaan?” Een van zijn (vele) antwoorden is: “Om een kans op bekering te lopen.” Hoeveel mensen weten het uit eigen ervaring: niet geïnteresseerd, vijandig zelfs, maar toch naar de kerk. En toen schoot de Heere die ene pijl van Zijn Evangelieboog af die raak was. En alle weerstand werd gebroken en de wapens werden ingeleverd. Het hart werd verbroken! Daarom: neem hem maar mee naar de werkplaats van de Heilige Geest!

-Wat bij mij vooral bleef haken is: “Hij merkt niks van God, dus het is onzin.” Dat is wel typisch iets van deze generatie: de enorme focus op ervaring. Ik moet iets voelen, iets beleven en anders is het niet waar. Was vroeger de stelregel: “Ik denk, dus ik ben”, momenteel lijkt het: “Ik voel, dus ik ben.” Maar dan vergeten we dat ook ons gevoel is aangetast door de zonde.

Misschien is het goed om aan tafel eens de geschiedenis van Abraham te lezen. Hij had geweldige beloften van de Heere ontvangen. Maar wat zàg, of wat vóelde hij ervan? Hij moest 25 jaar wachten totdat hij zijn zoon kreeg! En wat ontving hij van het beloofde land? Een graf voor zijn vrouw en later voor hemzelf. Maar hij gelóófde God op Zijn Woord. Dat gaat dus veel verder dan voelen.
 
Ik bid voor u om wijsheid in de opvoeding en voor uw zoon om geloof en bekering. De Heere is een God van wonderen. En het grootste wonder is en blijft toch dat een zondig mens door Hem gevonden en getrokken wordt. En als Hij werkt, houdt niemand het tegen.
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

203 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven