Zoontje gelooft niet
Ds. P.D.J. Buijs | 3 reacties | 09-08-2019| 10:00
Vraag
Wij hebben een zoon van 10 en hij gelooft niet meer. Er is geen God, hemel en hel. Hij vertelt dat hij er heel lang over gedacht heeft en zelf tot deze conclusie is gekomen. Naar de kerk moet hij mee, maar dat geeft veel strijd en bidden vind hij ook grote onzin, want hij gelooft niet in sprookjes. Hij merkt niks van God, dus het is onzin. Natuurlijk bidden we voor hem, maar hoe kunnen we hier mee omgaan?
Deze vraag werd ook behandeld in het programma 'Pastorie online':
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste ouders,
Wat verdrietig als je dat in je gezin meemaakt. Zeker als we zelf weten dat het van levensbelang is om de Heere te kennen en te dienen, willen we zo graag dat ons kind Hem ook zal leren kennen. Het is immers het allernoodzakelijkste in dit leven: Jezus Christus te leren kennen als Redder van een eeuwig verderf. Het gaat bij geloof of ongeloof niet om kleine dingen, maar om eeuwigheidsbelangen. En bovendien is de Heere het zo waard om gediend te worden. Hij heeft recht op ons en op onze kinderen.
Wat is het pijnlijk als je dan merkt dat je zelf je kind niet kunt bekeren. Laten we niet vergeten: ons kind kwam ter wereld met de rug naar de Heere toe. Er is dus voor elk mens een wonder van de Heilige Geest nodig om een levende band aan de Heere te krijgen. Gods Woord noemt dat niet voor niets ‘levendmaking’. Dat geldt ook voor uw zoon. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat wij dan maar moeten afwachten of de Heere dat wonder nog eens gaat verrichten in zijn leven.
Terecht merkt u al op dat u voor hem blijft bidden. En laten we de kracht daarvan niet onderschatten! Pleit maar op Gods verbond waarvan uw zoon (naar ik aanneem) het teken en zegel aan zijn voorhoofd draagt. Als wij met onze kind moeilijk over de Heere kunnen spreken, laten we dan maar extra veel met de Heere over ons kind spreken.
Daarnaast is een aantal dingen in deze situatie van belang.
-Leef zelf het leven met de Heere voor. Een eerlijke, godvrezende, consequente levenswandel kan zoveel betekenen. Want reken er maar op dat uw zoon registreert of u zelf leeft uit wat u hem voorhoudt.
-Wij allen struikelen maar al te vaak. Zeg dat ook eerlijk tegen uw zoon: dat u de Heere daarvoor om vergeving vraagt en dat het u verdriet doet. Maar laat ook de vreugde zien van het leven uit die vergeving.
-Probeer de openingen te gebruiken die er zijn. Soms gebeurt er iets ingrijpends of juist iets moois, waarbij u kunt laten blijken hoe u dat zelf verwerkt. Soms stelt uw zoon misschien ineens een vraag of maakt hij een opmerking waarbij u iets geestelijks kwijt kunt.
-Het is uiteraard heel belangrijk om te proberen erachter te komen waar nu precies zijn moeiten en bezwaren tegen het christelijk geloof zitten. Liggen die op het intellectuele vlak? Of heeft uw zoon een persoonlijkheidstrek die het hem extra moeilijk maakt om te geloven (denk aan autisme, of aan een sterk rationele of juist extreem gevoelsmatige instelling)?
-Soms lukt het je als ouders gewoonweg niet om met je eigen kind in gesprek te komen. Dan is er in de kerk vast wel een jeugdouderling of jeugdconsulent of ‘buddy’ die eens een gesprek met hem kan aangaan.
-Uw zoon heeft nog een leeftijd dat hij aan de regels van het huis gebonden is. Dat betekent: gewoon mee naar de kerk. Wijlen prof. Van Ruler schreef een boekje onder de titel: “Waarom zou ik naar de kerk gaan?” Een van zijn (vele) antwoorden is: “Om een kans op bekering te lopen.” Hoeveel mensen weten het uit eigen ervaring: niet geïnteresseerd, vijandig zelfs, maar toch naar de kerk. En toen schoot de Heere die ene pijl van Zijn Evangelieboog af die raak was. En alle weerstand werd gebroken en de wapens werden ingeleverd. Het hart werd verbroken! Daarom: neem hem maar mee naar de werkplaats van de Heilige Geest!
-Wat bij mij vooral bleef haken is: “Hij merkt niks van God, dus het is onzin.” Dat is wel typisch iets van deze generatie: de enorme focus op ervaring. Ik moet iets voelen, iets beleven en anders is het niet waar. Was vroeger de stelregel: “Ik denk, dus ik ben”, momenteel lijkt het: “Ik voel, dus ik ben.” Maar dan vergeten we dat ook ons gevoel is aangetast door de zonde.
Misschien is het goed om aan tafel eens de geschiedenis van Abraham te lezen. Hij had geweldige beloften van de Heere ontvangen. Maar wat zàg, of wat vóelde hij ervan? Hij moest 25 jaar wachten totdat hij zijn zoon kreeg! En wat ontving hij van het beloofde land? Een graf voor zijn vrouw en later voor hemzelf. Maar hij gelóófde God op Zijn Woord. Dat gaat dus veel verder dan voelen.
Ik bid voor u om wijsheid in de opvoeding en voor uw zoon om geloof en bekering. De Heere is een God van wonderen. En het grootste wonder is en blijft toch dat een zondig mens door Hem gevonden en getrokken wordt. En als Hij werkt, houdt niemand het tegen.
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken heel veel in wat je voelt, dat je denkt dat God niet bestaat. Ook ik was bijna atheist geworden, omdat ik het allemaal niet bij elkaar kon redeneren en niks van God merkte. Totdat ik mensen ontmoette die een levende relatie met God hadden. Ik kwam tot de conclusie dat zij vervuld zijn met de Heilige Geest en ik blijkbaar niet. Ik ben daar toen bewust voor gaan bidden, om de vervulling van de Heilige Geest. Ik merkte dat God wilde dat ik me 100% me aan Hem overgaf en daar wringde nu net de schoen bij mij. Ik wilde 98% overgave en 2% als achterdeurtje houden voor het geval het allemaal toch een sprookje zou zijn. Het heeft jaren geduurd, maar nadat ik me uiteindelijk 100% kon overgeven mag ik nu leven in een levende relatie met God.(ik wist niet dat God zo persoonlijk kan spreken , zo bijzonder) Geef aub niet op, God bestaat echt, bid om de vervulling met de Heilige Geest en lezers van dit stukje: bid voor deze waardevolle jongen. Het gebed is een zeer machtig wapen in de geestelijke strijd die er is!
Hoe geeft u invulling aan uw doopbelofte? (in de veronderstelling dat u deze heeft afgelegd) te doen en te helpen onderwijzen? Onder welke invloeden staat uw zoon, die u kunt beïnvloeden? Bijvoorbeeld schoolkeuze, vriendjes, tijdbesteding etc.? Hoe merken jullie als ouders de relatie tussen het leven en de Schepper? Is het gedrag en de manier van spreken van jullie zoon voor (een van) jullie herkenbaar? Wat heeft u geholpen in deze periode van uw leven? Wellicht dat jullie als ouders het beste kunnen aansluiten bij de behoeften van jullie zoon.
In deze fase van de ontwikkeling van het kind is het belangrijk dat God een minder abstract begrip blijft. Het is daarom goed dat Hij een menselijke gedaante krijgt. Kinderen van deze leeftijd stellen kritische en nieuwsgierige vragen. Verder is de les uit Deuteronomium van belang voor de opvoeders; het inprenten van de woorden van de Heere (Deut. 6:6 en 7)
In de wetenschap dat jullie bidden en leeft in de afhankelijkheid van God Geest.
Met name de argumentatie van Frank Turek (YouTube) maakten indruk net als zijn site oneminutapologists . De Bijbel spreekt op diverse plaatsen over een stellig weten IPV gevoel. Ga samen op zoek!
