Controledwang
Ds. P.C. van Keulen | 4 reacties | 12-07-2019| 14:20
Vraag
Ik ben een jongeman van 27 jaar. De laatste jaren tob ik met angsten en spanningen. Dit komt voort uit het feit dat ik controle wil hebben over mijn leven. Ik ben op zoek naar duidelijkheid en zekerheid. Als ik dingen niet in de hand heb, zoals het niet weten hoe lang ik leef, of iets goed gaat ja of nee -dit kan van alles zijn: werk, relatie, een gesprek etc.- raak ik in paniek. Ik ga dan op zoek en vind dan juist de bevestiging dat het de verkeerde kant op gaat. Dit zorgt voor enorme stress en spanning wat daarna gepaard gaat met paniekaanvallen.
Ik zit nu ruim een jaar in de hulpverlening, maar dit lijkt mij weinig te helpen. Hoe kan ik dit gevoel van controle los laten? Het brengt zoveel onrust met zich mee. Ook hoor ik regelmatig: “De rust vind je alleen in Hem” en dat ik alles in Gods handen moet leggen. Dat is juist, maar ik ben nu zelf meer op zoek naar nog meer tips om mijn gedachtenpatroon te veranderen.
Familiedagen 29, 30 en 31 oktober
Familiedagen is hét evenement voor jong en oud, vol activiteiten, workshops en entertainment. Geniet samen van een onvergetelijke dag vol plezier, inspiratie en gezelligheid!
Antwoord
Beste vragensteller,
Angsten en spanningen hebben een enorme impact op je dagelijks functioneren. Je geeft dat zelf ook al aan onder andere in de woorden: “gaat iets goed ja of nee.” Van te voren kunnen al hele scenario's in je hoofd omgaan over wat al of niet zou kunnen gebeuren, waardoor angst, spanning en paniek meer en meer wordt opgebouwd, waardoor je een gezonde, realistische kijk op het leven vaak uit het oog verliest; de angst heeft het dan voor het zeggen. Je geeft zelf aan dat het te maken heeft met de controle die je wilt hebben over jouw leven. Rationeel weet je denk ik heel goed dat je nooit honderd procent de controle over je leven hebt, of iets goed gaat ja of nee. Je hebt natuurlijk zo goed als mogelijk je verstand te gebruiken, maar op externe factoren heb je niet altijd, soms nooit invloed. Maar ja, dat is rationeel.
Het kan ook zijn dat jouw gedachten, angsten over het één of ander achter af niet terecht zijn gebleken. Vanuit angst zie je namelijk vaak de toekomst niet rooskleurig in, maar meer donker grijs, zo niet zwart, beren en bergen op je weg. En dat brengt, ook al is het al zo vaak meegevallen, die vreselijke nare angstgevoelens met zich mee, die het leven zo zwaar kunnen maken en je veel levensvreugde doen ontnemen.
De laatste jaren tob je met angsten en spanningen en je zit nu ruim een jaar in de hulpverlening. Het is vaak zo dat, wat al lange(re) tijd in iemands leven speelt, niet één, twee, drie opgelost is en soms geruime tijd nodig heeft om daarin verandering aan te (kunnen) brengen, om bijvoorbeeld een bepaald gedachtepatroon te doorbreken. Hier kan hulpverlening zeker een goede hulp bij zijn. Maar als dat weinig blijkt te werken? Dan zou je dat met jouw hulpverlener eens moeten bespreken en mogelijk ook samen kijken naar hoe het verder moet, wat er mogelijk is (aan therapieën) in jouw omstandigheden.
Het is zeker waar dat je alles in Gods hand moet en mag leggen. Dat geldt voor jouw persoonlijke omstandigheden, voor de hulpverlening die je krijgt, alsook voor hoe verder moet. Daarbij is het ook goed dat je op zoek bent naar nog meer tips om jouw gedachtepatroon te doorbreken. We mogen en moeten alles aan God voorleggen, maar we hebben ook onze eigen verantwoordelijkheid, waarin we in biddend opzien tot Hem hebben bezig te zijn. En als je op zoek bent naar tips om jouw gedachtepatroon te doorbreken dan is een goede mogelijkheid het internet te raadplegen en eens te googelen op het woord “angsten”. Veel info en praktische tips worden er door verschillende personen en instanties aangereikt. Hierbij lijkt het mij ook goed om dit weer te overleggen met jouw hulpverlener, hij of zij kent jou tenslotte beter en kan daarbij een adviserende rol spelen.
Heel veel sterkte toegewenst en een hartelijke groet,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken heel sterk je vraag! Ook ik worstel er al langere tijd mee. Ik ben ook geruime tijd in de hulpverlening geweest maar dit hielp niet echt.
Ik leerde daar mijn gedachten te relativeren en om te buigen naar positieve, realistische gedachten. Opzich is dat goed. Maar inmiddels ben ik er achter dat de enige rust in controledwang te vinden is in God!
Het is zo belangrijk dat wij leren beseffen welke negatieve gedachten/gedachten van controle wij hebben en wat God daarover zegt in de Bijbel. Ik vind het teleurstellend dat de dominee eerder wijst op nieuwe therapieën dan op Gods Woord. Echte genezing en bevrijding ligt alleen daarin dat je mag gaan zien dat God de volledige controle over jouw leven heeft en jij Hem daarin mag leren vertrouwen! God wil dat de gezindheid van de Heere Jezus in ons heerst en die gezindheid is met name dat wij leren bidden: 'Niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde!' Omdat je vertrouwt dat je Hemelse Vader weet wat je nodig hebt. Lees Mattheus 6 maar eens.
Samengevat; breng alle gedachten van controle dagelijks onder het Bloed van Jezus (ten diepste is dit zonde), zet Bijbelse beloften van God naast jouw gedachten van controle en bid of je zo in het geloof in de beloften de vrede van God mag ontvangen die ook de controledwang te boven gaat!
Gods zegen!
Het is vooral belangrijk wat je van de hulpverlening verwacht. Is jouw doel om van de angsten af toe komen? Dan kan het best dat je voor je gevoel niet verder komt bij de hulpverlening.
Ik wilde van mijn angst af en heb heel veel gesprekken gehad. Na bijna 1,5 jaar heb ik moeten leren dat de angst iets is wat bij mij hoort, waar ik gevoelig voor ben. Dat te accepteren, en dat vond ik moeilijk, heeft me zoveel rust gegeven. Het geeft niet dat je gevoelig bent voor angst. Dat zit in je hoofd en kies je niet zelf voor.
Ik ben me heel bewust van mijn triggers voor paniek w.o. moeheid.
Wat ik heel moeilijk vond is dat mensen zeiden dat je niet bang bent als je een kind van God bent. Ik heb het daar met mijn predikant over gehad en die zei dat als je een angststoornis hebt dat niet perse zo hoeft te zien omdat je er niks aan kunt doen. Wel ga ik in mijn angst naar God en probeer ik rust bij Hem te vinden. Bij de wetenschap dat ik bij Hem veilig ben. Vaak lukt dat, soms ook niet. Het is fijn als je zoals sommigen helemaal kwijtraakt omdat je rust bij God vindt maar dat geldt helaas niet voor iedereen. Wat ik heb geleerd is me daar niet schuldig over te voelen.
Daarnaast heb ik veel minder last van angst en paniek gekregen door te accepteren dat het iets is wat bij me hoort. Helaas! Ik vecht er niet langer tegen. Ik schaam me er ook veel minder voor. Dat geeft ook rust. En ik probeer minder alles of niets te denken. Er is ook altijd nog iets tussen een 0 of een 10. Een 6 is bij wijze van ook gewoon een voldoende. Misschien heb je daar als mede-perfectionist ook wat aan!
Sterkte en Gods zegen gewenst!
Wel is dat veel oefenen, om ongezonde gedachten en patronen te doorbreken, en blijft er denk ik wel een bepaalde kwetsbaarheid over.
Veel sterkte bij je zoektocht!
