Ongelovige ouders
Ds. M. (Michel) van Heijningen | 3 reacties | 27-06-2019| 15:34
Vraag
Mijn ouders zijn atheïstisch en ze vinden gelovigen erg dom. Ik ben zelf wel gelovig en ik ben begonnen met het lezen van de Bijbel. Ik woon in een grote stad en al mijn vrienden zijn atheïstisch. Ik heb dus niet iemand die me mee kan nemen naar zijn/haar kerk. Als ik iets wil doen wat mijn ouders geen goed idee vinden of als ik iets niet wil doen waarvan zij wel graag willen dat ik het doe, kunnen zij erg hard pushen. Ze pakken dan elk moment (tijdens het avondeten, als we samen in de auto zitten, etc.) om mij ervan te overtuigen dat zij gelijk hebben. Dit houdt pas op als ik doe wat ze willen of als ze het opgeven (in het ergste geval heeft dit jaren geduurd). Er is dan geen ruimte voor een normaal gezinsleven.
Ik werd er in het verleden erg ongelukkig van. Ik ging dan soms met tegenzin naar beneden om te eten, omdat de kans bestond dat ze er weer over zouden beginnen. Als ik ze vermeed kwamen ze naar mijn kamer om het er even goed over te hebben (lees: om het erover te hebben tot ik hun gelijk gaf). Dit doen ze al bij, naar mijn mening, erg onbelangrijke zaken die hun niks aan gaan, maar ik vrees dat ze het als het over geloof gaat echt niet los zullen laten.
Ik heb ervoor gekozen om ze niets over mijn geloof te vertellen zolang ik nog niet uit huis ben. Ik hoop dat mijn beweegredenen hiervoor duidelijk zijn door het bovenstaande stuk. Ik studeer na dit schooljaar nog één jaar. Daarna ga ik op zoek naar een eigen woning. Nu zit ik met een aantal dingen waar ik uw advies over wil.
Ik wil graag een keer naar een kerk, maar doordat mijn ouders er niets van weten kan ik niet naar de ochtenddienst gaan en zal ik ook niet elke week naar de middag/avonddienst kunnen. Zullen ze in de kerk dit raar vinden? Of zullen ze juist blij zijn dat ik kom? Ik kon op internet niet veel vinden over hoe gelovigen omgaan met ongelovige ouders. Ik wil de band met mijn ouders niet verpesten en ik wil dat mijn kinderen later gewoon een opa en oma hebben waar ze graag naar toe gaan. Ik weet ook niet of, als ik een christelijke vrouw ontmoet, het goed zal gaan tussen mijn toekomstige schoonfamilie en mijn ouders. Heeft u hier ervaring mee? En heeft u alvast wat tips?
Antwoord
Beste vriend,
Laat ik maar direct zeggen: ik word ontzettend blij van je vraag. Wat bijzonder dat jij met God wil leven, dat je een Bijbel leest, dat je naar de kerk wil. Alles in jouw omgeving hindert je, maar je gelooft toch. Dat is, misschien heb je dat al ontdekt, niet jouw intelligentie of vindingrijkheid, het is Gods eigen werk (zie bv. Mattheüs 16:17). Hij wil jou dichtbij Zich hebben. Hij zocht je op en houdt je vast.
Je beschrijft hoe je het leven in je ouderlijk huis ervaart. Heel eerlijk wil ik zeggen dat een aantal zaken mij wel verbaast. Het is logisch dat een jong volwassene eigen keuzen maakt, of het nu gaat om bijvoorbeeld kledingstijl, beroepskeuze, tijdsindeling en ook geloof. Zoals jij het weergeeft, komt het mij nogal beklemmend over. Hier zou ik graag eens over doorpraten.
Je vraagt of je af en toe een keer een (middag- of avond-)dienst mag bezoeken. Ik zou je wel willen toeroepen: doe dat, je bent hartelijk welkom. Grote kans dat je geloof daardoor zal verdiepen en dat je meer christenen leert kennen. Enne, nee, een verplichting om wekelijks aanwezig te zijn kennen we niet, al houden we natuurlijk niemand tegen die dat wel wil doen :-) Hieronder staat een open brief die ik vorig jaar schreef om mensen te overtuigen eens langs te komen.
Je vraagt ook hoe wij omgaan met je ouders. Mijn ervaring is dat na een tijdje zulke contacten heel ontspannen kunnen zijn. In het geloof geldt namelijk geen dwang en vaak is er sprake van veel vooroordelen. Voor sommigen is het een ware ontdekking dat christenen gewoon aardige mensen (kunnen) zijn.
In 1 Korinthe 7(:10-16) beschrijft Paulus de situatie dat een van de huwelijkspartners gelovig is terwijl de ander daar enorme moeite mee heeft. Hij geeft dan het advies om bij elkaar te blijven en te hopen en te bidden dat de ander merkt dat het geloof je een fijner mens maakt. Ik hoop dat jij zoveel genade mag ontvangen dat jouw familie merkt dat iets moois met je gaande is.
Naast dit antwoord zou ik je willen uitnodigen om eens in contact te komen met een voorganger uit je omgeving. Wanneer je via de site met mij contact legt, kan ik je helpen iemand te vinden in jouw woonomgeving bij wie je vrijblijvend een keertje langs kunt gaan om door te praten en te bidden.
In elk geval bid ik voor je en wens je veel zegen toe van onze goede God.
Met een hartelijke groet,
Michel van Heijningen
Open brief aan kerktwijfelaars
Beste kerktwijfelaars,
Regelmatig kom ik jullie tegen; aardige mensen, breed geïnteresseerd en open minded ten opzichte van religie. Leuk om contact met jullie te hebben. Lichtvoetige gesprekken over de serieuzere dingen van het leven. Soms gaat zo’n gedachtewisseling met jullie zelfs meer de diepte in dat in een willekeurig dialoog met een doorsnee kerkganger. Altijd weer verrassend en inspirerend.
Ik wil jullie wat vragen. Vanwege allerlei redenen kom je er niet toe een kerkdienst te bezoeken. Dat houdt mij als voorganger bezig. Ik vraag me af wat nu de werkelijke reden daarvan is. Ik steek, om er maar een Bijbelse term tegenaan te gooien, daarbij graag de hand in eigen boezem. Wat gaat er mis?
Eén van jullie besloot de drempel over te gaan. Ik kreeg een telefoontje. “Ik zou graag morgen bij je naar de kerk komen. Mag dat, of is dat voor een buitenstaander niet de bedoeling?” Ook zo’n vraag de me aan het denken zet. Stralen wij als kerkmensen zo uit dat we een besloten clubje zijn? Weten jullie echt niet hoe welkom jullie zijn in de kerk?
Graag wil ik jullie daarom via deze brief uitnodigen om op zondag gewoon eens binnen te vallen. Neem plaats en laat het gebeuren. De rust van een eeuwenoud gebouw. De gewijde kalmte van een eenvoudige liturgie. De eeuwenoude klanken. Het stille nodigen van Jezus: “Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent en Ik zal je rust geven.”
Nee, je hoeft niet aan het einde van zo’n dienst te tekenen dat je de rest van je leven elke zondag aanwezig bent. Je bent vrij om je eigen keuzen te maken. Voor de kosten hoef je het ook niet te laten; er wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd, maar niemand kijkt je raar aan wanneer je niets geeft.
Kortom, twijfelaar, bij twijfel dóen. Tot binnenkort?
Hartelijke groet,
Michel van Heijningen.
Voorganger in de hervormde gemeenten van Dorkwerd en Wijnjewoude
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. (Michel) van Heijningen
- Geboortedatum:08-06-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben al wat ouder en dus is het misschien wat makkelijk gezegd, maar ik zou nu twee dingen doen: 1) In een rustig gesprek echt heel duidelijk zeggen dat je hun gedrag niet op prijs stelt, dat je je niet gerespecteerd voelt en dat hun gedrag de relatie die je met je ouders hebt schaadt. Je wilt een goede relatie met ze, dus ofze het a.u.b kunnen opbrengen er niet meer over te beginnen, omdat het je ongelukkig maakt.
Hopelijk luisteren ze dan. En zo niet, dan zou ik ze zolang je nog thuis woont gewoon in alles gelijk geven. Op hun vragen geef je het antwoord dat ze willen horen en je bent het gewoon overal mee eens. Niet je gedrag aanpassen, uiteraard, maar als je bijvoorbeeld aan tafel zit en je bidt voor je eten en z zeggen daarna "dat doet toch niks", dan zeg je gewoon "klopt, doet niks" en de volgende maaltijd gewoon weer bidden. Zelfde met kerkgang. Gewoon gaan. Wat gaan ze doen? Je thuis opsluiten?
Dat laatste is natuurlijk ook geen fijne situatie, maar misschien krijgen ze door dat discussieren geen zin heeft als je ze continu direct gelijk geeft en vervolgens je gedrag TOCH niet aanpast.
Hopelijk gaat het beter wanneer je het huis uit bent. Sterkte.
Mocht je behoefte hebben om met iemand mee te kunnen naar de kerk of te spreken over de bijbel, schroom dan niet om contact op te zoeken!
Het allerbeste en Gods zegen in alles
Ik zit in hetzelfde schuitje als jij maar ben ondertussen wat ouder en woon dus ook zelfstandig.
Ook ik heb het als tiener geheim gehouden. Stiekem de bijbel lezen op mijn kamer, stiekem af en toe naar een kerk. Je bent nu nog jong, en ik snap dat je graag vast houdt aan dat wat vertrouwd voor je is. Dat zullen zijn vrienden en familie, je huidige omgeving, etc.
Gaandeweg heb ik ervaren dat, hoe meer je groeit in het geloof hoe meer je naar Hem toegroeit, en weggroeit van de wereld en mensen met een wereldse levensstijl. Dat geeft verdriet, nog steeds (Ik ben inmiddels 20 jaar verder) maar tevens ervaar ik de liefde van de Heere, dat Hij mij heel stevig vast houdt.
Je schrijft ook dat je je zorgen maakt over wanneer je trouwt en kinderen zou krijgen. We weten niet hoe jouw ouders dan tegen jouw geloof aankijken. Misschien mogen zij ook een verlangen krijgen om de Heere te kennen en te volgen.
Bij mijn familie is dat nog steeds niet zo helaas. En als grootouders van mijn kinderen is dat heel moeilijk. Zo zijn ze erg fel in het tegenspreken van het Christelijk geloof, proberen ze mijn kinderen te overtuigen van het tegendeel en gaan ze hard in tegen de christelijke (reformatorische) opvoeding. Dat maakt een band onderhouden moeilijk. En terwijl ik dit schrijf huil ik er om.
Maar ik zou niet zonder de Heere kunnen! Door al het verdriet en alle tegenwerking mag ik volledig op Hem vertrouwen. Ik bid je kracht toe en wil je bedanken voor je vraag, het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben. En er zijn er meer zoals wij in de kerken. Dus ga vooral een dienst bezoeken, neem contact op met een kerk, spreek met een dominee, het kan je allemaal helpen.
En belangrijk: de mensen in de kerk bijten niet. Het zijn ook gewoon mensen.
