Eenzaamheid

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 1 reactie | 22-01-2019| 09:39

Ik denk al jaren over er niet meer te hoeven zijn. De eenzaamheid en alles wat ermee verbonden is maken het leven van jongs af aan zo zwaar. Nu ik ouder word komt er nog meer inzicht in wat -en hoe alleen- mijn leven is geweest. Ik deelde dit naast mijn klachten in de gemeente, maar niemand kan er iets mee. Dat begrijp ik. Als je zelf altijd familie, zus, broer, ouders en vrienden hebt gehad, dan kun je dit niet invoelen. Je kinderen zijn druk met hun levensmissie en mijn angststoornis is niet op te lossen. Ik ga wel naar buiten en ben vrijwilliger, maar je leeft op een eiland vanwege je alleen-zijn. Mijn vriendin kon het leven ook niet meer aan en had geen steun van familie. Haar diepe depressie heeft haar uiteindelijk een uitstap doen maken omdat ook zij eindelijk rust wilde. Een liefdevolle christenvrouw die velen hielp was zij, maar zelf kreeg ze geen hulp. Deze radeloosheid delen brengt veel stilte om je heen, zo ook bij haar. Ik geloof dat er veel wordt geleden onder christenen omdat ze dit niet kunnen delen, de gevangenis blijft zo bestaan, velen zijn aan zware medicatie. Wat zouden we elkaar een hand en voet kunnen zijn met meer openheid en ondersteuning naar elkaar. Dat zou een stuk eenzaamheid afbreken.

Ik denk dat het belangrijk is om deze vraag (en het antwoord) te plaatsen op Refoweb. Misschien opent dit een weg naar openheid. Even een plekje voor christenen waar ze zich kunnen uiten over hun eenzaamheid in het leven. Waar je open kunt zijn over je gevoelens die neerslachtig of depressief zijn, juist ook omdat je het niet kunt delen. Door onderling begrip kun je soms elkaar bemoedigen en -als het in je omgeving is- zelfs ontmoeten. Ik geloof echt dat er juist onder christenen dit probleem leeft, omdat je niet open kunt reageren en vaak zo neerslachtig bent. Daardoor vraag je ook moeilijk om gebed en voel je je schuldig. Ik weet dat dit moeilijk ligt; men trekt liever met opgewekte mensen op, maar zo wordt het probleem wel in stand gehouden. Medeleven van gelijkgestemden geeft weer moed om er samen voor te gaan, plus dat je dan ook voor elkaar kunt bidden.

Beste zuster,

Ik denk ook dat het goed is als meerdere mensen over deze materie nadenken. Mijn man heeft enkele dagen geleden op onze website nog een stukje geplaatst dat hier over gaat. Eenzaamheid temidden van een wereld vol mensen. Mensen die allemaal op weg zijn naar het einde. Mensen die heel erg gericht zijn op zichzelf en heel weinig op de naaste. Het is niet zo nieuw dat dit bestaat. De Heiland vertelde een gelijkenis over een man met rovers te maken kreeg. Iedereen liep voorbij, maar opeens was er iemand die hem opraapte. De barmhartige Samaritaan.

Eenzaamheid in onze tijd is heel erg en er is veel eenzaamheid. Je zou denken: In zo’n wereld van nu, met duizenden technische mogelijkheden, met goede inkomsten, goede reismogelijkheden, goede voorzieningen... daar zijn geen eenzame mensen meer. Die zijn allemaal actief bezig met allerlei goede (of slechte) dingen. Maar niets is minder waar! Er is een enorme brok eenzaamheid. Vroeger losten we die eenzaamheid zomaar op. Herinnert u zich nog de leus: “Bezoek ouderen in uw omgeving. Drink er een kopje koffie.Op die manier malen we een stukje van hun eenzaamheid stuk.” Nou vergeet het maar. Dat werkte toen ook niet hoor. En nu nog niet.

Eenzaamheid is niet hetzelfde als ‘alleen zijn’. Vaak wordt dat gedacht. Het kan wel samenvallen. Je kunt eenzaam zijn in een huis vol mensen. Ik heb het zelf wel eens gehad op een receptie op een trouwdag. Tientallen mensen om me heen. Alles praatte en riep. De muziek stond veel te hard en ik zat te kreunen van eenzaamheid.

Dat klopt toch eigenlijk niet. Sluit je aan bij de anderen, dacht ik. Dat ging met geen mogelijkheid. Totdat ik opstond, me vermande, het bruidspaar groette en naar huis ging. Toen was het weg. Dan hebben we het over eenzaamheid door tijdelijke omstandigheden. Die verdwijnt wel weer.

Eenzaamheid is je niet verbonden voelen. Je ervaart een gemis aan een hechte, emotionele band met anderen. Je zit gevangen in het kleine hokje van jezelf. Niemand steekt een hand naar je uit. Niemand kijkt naar je om. 

Eenzaamheid gaat gepaard met kenmerken als negatieve gevoelens van leegte, verdriet, angst en zinloosheid en met lichamelijke of psychische klachten. Stapje voor stapje verdwijn je steeds verder in de draaikolk van eenzaamheid en verdriet. Een hardnekkige, blijvende, tergende eenzaamheid die je niet af kunt schudden of wat dan ook. Nee, deze eenzaamheid verlamt je. En hoe meer goede adviezen je krijgt, hoe eenzamer je wordt. Hoe komt dat toch? Het komt doordat de ander je helemaal niet begrijpt. Vaak wordt er dan door mensen gezegd: “Ik voel het wel aan hoor, hoe je je voelt.” Mis dus!
 
Eenzaamheid is een persoonlijke ervaring. Het is iets wat je alleen zelf kunt voelen.Daar zit je peinzend op een bankje in het park Je zit er al meer dan een uur. En niemand heeft iets tegen je gezegd. Je zit er opgesloten. Daar zit je op een verjaardag met een heleboel familie. Je voelt je als een kat in een vreemd pakhuis. Dit rijtje kun je natuurlijk eindeloos aanvullen, maar dat gaan we niet doen.

De vraag is of er structureel iets aan te veranderen is. Soms kan dat heel gemakkelijk door verandering van de omstandigheden of verandering van omgeving. Maar heel vaak zit daar geen oplossing. Je leeft in een sociaal isolement. Dat is pijnlijk te ervaren. Ieder  mens wil er  bij horen. U ook! U zou ook willen genieten van familie en vrienden, broeders en zusters. Het is niet op te lossen met een kopje koffie of een keer mee te eten. We hebben als mens een verlangen om er bij te horen, om met mensen om te gaan.  

Het is heel verdrietig om ook in de gemeente te ervaren dat men wel praat over eenzaamheid, maar men legt het naast zich neer. Ook zelfs als je het aangeeft. Van jongs af was u eenzaam, een zwaar leven. Wat dat teweeg kan brengen hebt u meegemaakt met uw vriendin. Het raakt me diep dat deze vrouw, die juist openstond om anderen te helpen, zelf geen toegestoken hand kreeg. Dat is schuld naar ons toe, want Gods Woord leert ons om ons te bekommeren om onze broeders en zusters. Dat ze zo bitter eenzaam was, dat ze een Bijbel vol beloften had en zich er niet meer aan kon vastgrijpen.
  
We zouden in de kerk meer aandacht moeten schenken aan dit probleem van verschillende broeders en zuster. Niet alleen ouderen hoor. Er zijn ook jonge mensen die verstikken in de strikken van eenzaamheid. Ik hoop dat je hier iets mee kunt en dat het ook op Refoweb positieve reacties oproept.

Van harte sterkte en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

111 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven