Onzekerheid na pornogeheim van man

C. den Hamer | 3 reacties | 08-01-2019| 09:54

Het is nu ruim twee jaar geleden dat mijn man vertelde dat hij in onze verkering en in ons huwelijk regelmatig tot dagelijks porno keek. We zijn twaalf jaar getrouwd. Mijn wereld stortte in! We hebben het beiden die tijd erg moeilijk gehad. Na samen in therapie te zijn geweest lijkt alles zich goed te hebben hersteld. Ik ben bij hem gebleven, heb hem vergeven... en ook kijkt mijn man geen porno meer. Problemen opgelost... althans zo lijkt het.

Ik merk dat de laatste tijd steeds meer onzekerheden opspelen. Soms probeer ik het te bespreken met mijn man. Voor hem is het klaar, geeft hij dan aan. Op dat moment voel ik me niet begrepen. Wat uitloopt op ruzie. Ik merk dat het me zoveel twijfel en angst geeft over mij als persoon. Niet alleen op seksueel gebied, maar ook in het dagelijks leven. Het gevoel hebben niet te mogen falen, alles zo goed mogelijk te doen, beslist geen fouten mogen maken. Dit om een goede moeder en partner voor hem te zijn. Om een vrouw te zijn die hem tevreden stelt. Ik ga over mijn eigen grenzen om perfect te zijn. Ik ben bang dat ik hem tekort schiet. Dat hij teleurgesteld is. Dit bespreek ik ook regelmatig, waarop hij ontkennend reageert. Maar het komt toch steeds terug.

Ook de manier waarop hij soms over vrouwen praat, maakt mij onzeker. Het herinnert mij aan die moeilijke periode. Bang dat hij die vrouwen beter en mooier vindt dan ik zijn eigen vrouw. Zo merk ik dat het zelfs in de kleinste dingen steeds terugkomt. Soms voel ik me zo onzeker dat ik bijna geneigd ben om bij mijn man weg te gaan. Puur omdat ik voel dat deze angst mijn leven beheerst. Maar ik kan niet bij hem weg voor hem en voor onze kinderen. Ook denk ik dat God iets te zeggen heeft tot mij hiermee. Hoewel ik soms ook zoveel boosheid en onbegrip voel tot Hem. Waarom moet ik dit meemaken...

Is dit na deze tijd nog gewoon? Ook na therapie en hulp? Mag ik mijn man hierover aanspreken? Mag ik hem vragen om dingen te veranderen (zoals opmerkingen, blikken, handelingen) die mij deze onzekerheid geven of moet ik hier zelf mee leren omgaan?

Beste mevrouw,

Ik heb de vraag gelezen en daarbij ook de moeite die u ervaart geprobeerd hoe te begrijpen. Allereerst wil ik opmerken dat uw man verteld heeft jarenlang porno te hebben gekeken en er voor gezorgd heeft dat er een geheim werd doorbroken. De stap hiervoor om therapie te vragen en te ontvangen lijkt een goede keus te zijn geweest. Uw man kijkt geen porno meer en u heeft hem kunnen vergeven.

Echter, bij vergeven hoort ook dat er weer vertrouwen is ontstaan dat eerlijkheid en oprechtheid in onderling contact zijn hersteld. Het valt mij op dat op dat u angst heeft niet te zullen voldoen aan de wensen van uw man en ook aan eisen die u stelt aan het invullen van het moederschap. Daaronder zit de angst voor falen en de lat waaraan u allemaal aan dient te voldoen erg hoog legt. Twijfelt u er aan wat u investeert in huwelijk en zorg voor de kinderen dat dit niet voldoende is?

Nu begrijp ik dat er een probleem is geweest op het gebied van vertrouwen in uw man. Het probleem waar u nu mee worstelt dient breder gezien te worden dan een mogelijk alleen een seksualiteitsprobleem. U lijkt bang voor afwijzing of mogelijke verlating van de ander en zoekt bevestiging van uw man dat u voor hem waardevol bent. De verwarring is echter de behoefte dat te horen voor hem onherkenbaar verpakt zit in het oprakelen van de problemen van destijds het pornogebruik. Uw man geeft aan dat dit niet meer het geval is, dus er is geen probleem meer in zijn ogen.

Maar feitelijk gaat het om iets heel anders. U wilt horen van hem dat hij u waardevol vindt en van u houdt. Door steeds terug te komen op de gebeurtenissen van toen ontstaat er slechts onbegrip en verwijdering. Daarbij lijkt het dat u uw zelfwaardeering laat afhangen van wat de ander van u vindt.

In plaats van voortdurend te vrezen dat u op allerlei fronten niet voldoet kunt u beter aan de slag met uw zelfbeeld te verbeteren. Er zelf van overtuigd raken dat u een waardevolle echtgenote bent waarbij uw man in de handen mag knijpen dat hij het getroffen heeft met u als toegewijd echtgenote. Ik sluit niet uit dat u hierbij enige hulpverlening nodig heeft om dat te bereiken.

Graag wil ik u nog een laatste opmerking meegeven: het is moeilijker voor de ander gegeven vertrouwen te beschamen dan wantrouwen te gaan bevestigen.

Ik wens u in het midden van uw gezin een gezegend 2019 toe.

Met vriendelijke groet,
Kees den Hamer,
Psychotherapeut-BIG/ Seksuoloog NVVS,
Regiebehandelaar GGZ De Hezenberg

Dit artikel is beantwoord door

C. den Hamer

• Geboortedatum:
  15-03-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Zwolle
• Status:
  Actief

118 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven