Versluikte vorm van oikofobie

Dr. C. A. van der Sluijs | Geen reacties | 07-01-2019| 11:38

Help, mijn leven ontspoort compleet door mijn eigen denkvermogen! Een aantal jaren geleden mocht ik voor het eerst zien op Gods goedheid voor de mens. Dat was een tijd waarin ik zo vol en verzadigd was. Ik mocht daaruit leven en had te veel om het enkel voor mezelf te houden. Ik mocht dienen. Toen ik mijn oog om mijn Adams’ zonden in schaamte hebt neergeslagen en die volheid verloor, ging ik mijn verstandelijke redeneringen en denkvermogen gebruiken, om tot eenzelfde volheid te geraken zoals ik door de Geest eerder was geraakt. Maar het was zonder de liefde.

Nu kan ik voor mezelf uitleggen dat God goed is, maar enkel en alleen zonder die liefde te proeven in datgene wat ik uit Hem tot mij neem. Ik val zoveel in zonde en het wordt alleen maar erger. Ik merk dat ik aan een versluikte vorm van oikofobie (ontheemding) lijd, die dieper gaat dan mijn bewustzijn. Ik kom er niet onderuit. Ik neem mijn eigen gedachten en alles wat daaruit voortvloeit niet meer serieus. Het brengt mij iedere keer tot zonde. Mijn verlangens, al is het naar God, ik handel er niet meer naar. Alles wat uit mij voortkomt, al is het een verlangen naar God, ik geloof mezelf niet meer.

Een goede vriend zegt: stap dan in die ‘lift van vrije genade’. Maar ik kan het niet, want ik vertrouw mezelf niet. Hij vraagt of ik Jezus wel vertrouw. Ik moet wel, maar ik kom er niet toe. Ik zeg het wel te willen, maar ik wil het niet! Misschien wel “zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.” En ik weet dat er alle reden is om het evangelie te geloven en verstandelijk doe ik dit ook, maar het is liefdeloos omdat het niet hartelijk is. Ik weet helemaal niets meer te doen, maar besef wel dat ik een verantwoordelijkheid heb waaraan ik geen invulling meer weet te geven. Ik heb wijze raad nodig, help me! Ik heb niets aan “ga maar naar Jezus.” Bij het woordje “ga” in die opdracht ben ik al klaar. Wat nu?

U zoekt zelfbevestiging. Dat is het probleem. Want je kunt net zo goed proberen je schaduw te grijpen. U zoekt een huis om in te wonen, maar verdenkt dat onmiddellijk als het in het vizier komt. Die angst voor het eigene gaat dieper dan je bewustzijn. Ja allicht, want dat eigene in een eigen huis heeft alles te maken met je hart. En dat zit dieper dan je verstand (het probleem van de rechtsfilosoof Thierry Baudet). Al is dat zo te zien -fysiek waargenomen- omgekeerd evenredig. Dit laatste heeft te maken met de dwaling onder ons om een zelf gemaakt nestje te bouwen van dogmatische zekerheden. Een nieuw hart doet je daar doorheen zakken. Omdat het de Heilige Geest gaat om een huis naar Gods gemaakt bestek (Ps. 89:1 ber.). Dit betekent dat we voortdurend door onze eigen gemaakte zekerheden heen zakken. Omdat deze eigen gemaakte zekerheden gepaard gaan met eigenliefde, dus geen liefde, zoals je terecht bij jezelf constateert. Met alle zondige gevolgen van dien, zoals je zelf zegt.

Een gerationaliseerd evangelie (zoals de op zich goede raadgevingen van een vriend) werkt dan niet. Nee, uiteraard niet, want het is God die in u werkt beiden het willen en het werken naar Zijn welbehagen (Filip 2:13).

Thuis zijn is een gevoel. Het ontwikkelt zich voortdurend. Het is nooit statisch. Zo begon Hij in uw leven. Lees 1 Joh. 2:24-27). Het gaat om wat je vanaf het begin gehoord hebt bij God vandaan. Hoor en uw ziel zal leven. Dit mag in u blijven – en vormt een nieuw hart, niet door verstandelijke overwegingen, maar door Gods Geest. Dat horen gaat samen met het blijven in de Vader en in de Zoon. En dat gaat weer samen met de belofte van het eeuwige leven. Wat een dynamiek!

De zalving (van de Geest) die hiermee gepaard gaat, blijft in u. Dit is statisch bij de gratie van of in voornoemde dynamiek van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Die zalving leert u dynamisch van alle dingen die nodig zijn tot zaligheid. Die zalving is waarachtig en is geen leugen. Zoals die zalving u leert, zo zult u in Hem blijven. Dan raken we Thuis in de dingen van God. En tekent zich het Vaderhuis af met Zijn vele woningen (Joh. 14:2). In de liefde, want God is liefde (1 Joh. 4:8, 16). Het eigen denkvermogen komt dan Thuis in de liefde van God. Daar voelt het zich Thuis bij God vandaan. Dat is leven van vrije genade.

Arminius, onder ons, heeft daar een systeem van gemaakt, maar dan houd je een schaduw van jezelf over. En kom je om in de radeloosheid van de redeloosheid. Wees een bedelaar (en geen redenaar), die verzadigd wordt met een kruimel van Gods goedheid, om gaandeweg en tenslotte verzadigd te worden met al de volheid van God (Ef. 3:19). Dan gaan we leven van het wonder en in de verwondering.

Een hartelijke groet en Gode bevolen,
Ds. C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven