Kringloop van ellende, verlossing en dankbaarheid

Ds. H. Korving | Geen reacties | 29-10-2018| 12:08

Zoals de Heere God naar mij kijkt, mag ik zo ook naar mijzelf kijken? In Filippenzen 4:4 staat: “Verblijdt u in den Heere te allen tijd; wederom zeg ik: Verblijdt u.” Ik begrijp dat ik me altijd moet/mag verblijden en dat het een van de vruchten van de Geest is: steeds meer in mijn karakter op de Heere Jezus gaan lijken door verbonden te blijven met Hem, de Wijnstok. Maar als ik de kringloop van ellende, verlossing en dankbaarheid doorloop dan ben ik op het punt van ‘ellende’ eigenlijk altijd niet blij. Moet ik die cirkel telkens weer opnieuw doorlopen? Of gaat dit om een eenmalig beseffen?

Ik voel me door deze kringloop telkens weer erg ontmoedigd en naar ‘af’ gestuurd, of ik niet verder kom met de Heere God en daardoor onmogelijk blijdschap als vrucht van de Geest kan laten groeien, omdat ik telkens als ik probeer me te richten op de Heere Jezus, ik volgens ‘de regels’ dit weer lijk te moeten onderbreken omdat ik me telkens ook wel weer even moet blijven richten op hoe zondig ik eigenlijk ben of was. Hoe zit dit precies? Of heb ik ellende, verlossing dankbaarheid niet goed begrepen? Het maakt me wat in de war.

In diezelfde lijn vraag ik me ook af of ik mezelf moet (blijven) verachten om mijn zondaarschap en hoe ik dan tegelijk naar mezelf kan kijken als “een geliefd kind van de Heere God?” Begrijp ik dus dat God mij -door de Heere Jezus- aanziet als rechtvaardig, maar dat ik naar mezelf wel moeten blijven kijken als slechte zondaar? Van mijn dominee begreep ik ook dat het evangelie goed nieuws is omdat ik zo slecht ben en de Heere God mij toch aanneemt. Maar wat ik mij afvraag: kan het ook goed nieuws zijn omdat de Heere God juist zo goed is? Andersom dus?

Beste vraagsteller,

Als ik je vraag goed begrijp en kort samenvat, zeg je eigenlijk: is de ellendekennis een eenmalig iets dat voorbijgaat, of een steeds terugkerend thema (en dat stoort me eigenlijk, want het staat de blijdschap in de weg).

Een passend antwoord kun je vinden in HC zondag 44. Het is een bijzondere zegen als je je een geliefd kind van God mag weten, maar geliefd is niet hetzelfde als volmaakt. Mag ik aannemen dat je er weet van hebt dat de Heere Jezus om jouw zonden in de helse smart geweest is? Dan zou je uit dankbaarheid voor zo grote verlossing uit zo grote ellende toch nooit meer willen zondigen? En, lukt dat? 

Dat brengt mij bij de aard van de blijdschap in Fil. 4. Is dat wel een blijdschap die los staat van de verwondering over zo grote genade dat God zelfs naar jou wilde omzien? Kortom, die blijdschap houd je klein. De Bijbelse zondekennis is er niet op gericht om ons de blijdschap te ontnemen, ook niet om ons een minderwaardigheidsgevoel aan te leveren (jezelf verachten), maar wel om ons ootmoedig te houden. 

Lees 1 Johannes 1,8 t/m 2, 6 en bedenk dat de apostel dit schrijft aan gelovige christenen... Er is dus een doorgaande lijn in de zondekennis, die is nooit een gepasseerd station. Weet je waar dat mee te maken heeft? Met de verdieping -zeg maar: geestelijke groei- in het geloofsleven. Hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe meer ik de Heere Jezus leer bewonderen, hoe meer ik in ware dankbaarheid voor Hem wil leven. Nee, ik hoef niet te presteren, maar ik heb wel verdriet over de “zonden en zwakheid die nog tegen onze wil in ons is overgebleven” (Avondmaalsformulier). 

Er blijft dus zo lang we in dit leven zijn iets van een tweeslag in het leven van de christen, wat Paulus benoemt met de strijd tussen Geest en vlees. Rom. 7: ik ellendig mens, ... ik dank God. 

Denk eens aan een levende en vruchtdragende boom. Denk bij de wortels van de boom aan ‘ellende’, bij de stam aan ‘verlossing’ en bij de takken (met de vrucht) aan ‘dankbaarheid’. De wortels moeten steeds dieper de grond is, dat dient de stevige groei van de stam en komt tot uiting in de takken en de vrucht. Zo hangt alles met elkaar samen. Hoe dieper de wortels, hoe rijker de vrucht. En dat is weer tot eer van de Landman.

Ik hoop op deze manier je vraag te hebben beantwoord of op zijn minst een richting te hebben gewezen.

Ik wens je Gods zegen toe!

Met vriendelijke groet,
Ds. H. Korving

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

200 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven