Traumatische plaservaring
drs. P. C. Hildering | 4 reacties | 22-10-2018| 10:43
Vraag
Toen ik jonger was heb ik een paar keer een moment gehad waarin ik heel nodig naar het toilet moest, maar dat er op dat moment geen toilet in de buurt was. Ik vond dat zo’n nare ervaring dat ik nu bang ben om dat weer mee te maken. Ik heb nooit in mijn broek geplast, maar van dat gevoel van ontzettend nodig te moeten en niet te kunnen raak ik al bijna in paniek. Met name op locaties waar je moet zitten en niet gemakkelijk weg kan lopen heb ik het, zoals in de kerk.
Het is nu zo ver dat ik elke zondagochtend er al mee zit. Wat als ik tijdens de kerkdienst moet plassen? Ik drink de hele ochtend expres niets en ga thuis en voor de dienst voor de zekerheid naar het toilet. In de dienst ben ik er steeds op gefocust of ik moet of niet. Ik voel me dan erg onrustig en kan me niet goed concentreren. Af en toe moet ik wel en dan neem ik mijn kindje mee de kerk uit zodat het lijkt alsof hij moet. Ik wil dit echt niet en ik begin er steeds meer tegenop te zien... Heeft u adviezen of tips hoe ik hier mee om kan gaan?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Een heel vervelende en voor jou storende problematiek. Het beheerst je leven, terwijl er geen organisch medische oorzaak onder ligt. De door jou beschreven situatie kan worden gezien als een angststoornis cq. fobie ontstaan door een traumatische ervaring. Er zijn goede mogelijkheden om er van af te komen, al dan niet door het verwerken van de traumatische ervaring die het opgeroepen heeft. EMDR is dan bijvoorbeeld een optie. Binnen onze praktijk inventariseren we problematiek en de koppeling naar aanpak via onze praktijkondersteuner GGZ. Bijna alle huisartspraktijken hebben tegenwoordig die mogelijkheid. Ik zou daar bij je huisarts naar informeren.
Drs. P. C. Hildering
Dit artikel is beantwoord door
drs. P. C. Hildering
- Geboortedatum:24-04-1953
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dokter Hildering is op 15 januari 2021 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
angsten en fobiën gehad
Door het gebruik van Sertraline
(antidepressiva SSRI)
is dat helemaal verdwenen
Mvrgr
Kees
Een therapie kan handvatten geven om hiermee om te gaan en EMDR als je die gedachten niet kan stoppen. Maar jezelf 'opvoeden' kan misschien ook. Je kan jezelf vragen stellen als: Is deze angst reëel? Het is immers nooit voorgekomen dat het fout afliep. Waarom je schamen om naar het toilet te gaan? Je hoeft je niks aan te trekken van anderen.
Als de gedachtes bij je opkomen, neem de regie! Doe iets om jezelf af te leiden, wees streng door die gedachten niet te accepteren. Uiteindelijk kies je er zelf voor om deze gedachtes serieus te nemen door ernaar te luisteren. Ernaar handelen en je kind erin betrekken moet je niet meer doen, het is niet zijn/haar probleem. Maak een plan: Voor de kerkdienst ga je naar de wc en spreek je met jezelf af pas weer te gaan nadat de dienst is afgelopen. Of als dat te lang is, ga dan tussentijds bij de collecte totdat je het durft over te slaan. Houd een boekje bij en schrijf op wanneer het goed gaat en hoelang, dan zie je ook dat het elke keer goed gaat! Bewijs jezelf en wees je gedachten de baas!
Medicijnen zouden naar mijn mening altijd een laatste optie moeten zijn, omdat die rommel ook weer bijwerkingen kunnen geven en je er niets van leert, je wilt niet afhankelijk zijn van een toilet dus wil je ook niet ruilen van probleem en afhankelijk worden van tabletten!
Gelukkig hebben mijn ouders (heel lang geleden) altijd achter mij gestaan en kwam het zelfs eens voor dat de kleuterjuf werd aangemaand met spoed naar een andere baan uit te kijken.
Volwassen geworden bleef het probleem, maar kon ik ermee omgaan. Inderdaad tijdens de kerkdienst: gewoon de kerk uitgaan en naar het toilet gaan. Als je moet, dan moet je. Laat de mensen maar kijken. Ik denk dan aan de woorden van mijn grootmoeder: "Als ze het niet willen zien, doen ze hun ogen maar stijf dicht"
Voor je naar binnen gaan nog maar een keer gaan. Dan heb je voor jezelf het idee dat je er alles aan
Deze opstelling is al een oplossing voor de helft van het probleem.
Echter zou ik ervoor kiezen om met behulp van een psycholoog om meer inzicht in je fobiebte krijgen. Wacht daar niet te lang mee. Het kan zomaar uitgroeien tot iets wat niet meer in de hand te houden is en er kunnen ook nog andere fobieën bij komen
Ach en verder , iedere kerk/gebouw heeft een wc, niemand die er gek van op kijkt als je (wekelijks) gaat toch..Het is iets heel menselijks . Kies desnoods een wat minder opvallende plek(galerij/hoekje etc) en een minder opvallend moment (collecte,.kids naar nevendienst ) uit als je het toch vervelend vind.
Ik wens je sterkte
