Met homoseksuele gevoelens zitten

Ik zit al een tijdje met homoseksuele gevoelens. Ik weet dat de bijbel het afwijst en dat man en vrouw voor elkaar bestemd zijn. Maar daarmee gaan mijn gevoelens nog niet weg. Sterker nog, naarmate ik intensiever en vaker bid kijg ik steeds meer het idee dat ik eigenlijk van binnen vies ben. Soms ben ik zo wanhopig, om maar weer telkens te strijden of proberen te strijden tegen die gevoelens. Het lukt niet altijd en daarna word je zo moedeloos. Wat moet ik doen?

Het probleem ligt inderdaad niet eenvoudig. Je bent op een gegeven ogenblik tot de ontdekking gekomen dat je homofiele gevoelens hebt en kunt daar danig van in verwarring raken. Ik spreek hier nu verder niet over mogelijke oorzaken. Deskundigen zijn het er in het algemeen wel over eens dat die zeer divers kunnen liggen. Wel moeten we zeggen: wat heeft de zondeval veel kapot gemaakt, ook op het gebied van de seksualiteit! We moeten belijden dat we een onrein hart hebben, en in dat opzicht staan hetero`s en homo`s volkomen gelijk (Matt. 15 : 19). Vergeet niet dat ook een hetero een felle en vaak eenzame strijd kan hebben te voeren tegen bijvoorbeeld overspelige gedachten. Nu is er terecht in bijbelgetrouwe kring onderscheid gemaakt tussen homofilie en homoseksualiteit. Onder het eerste verstaan we de gevoelens die in je kunnen leven, onder het tweede de uitleving daarvan in een (seksuele) relatie met iemand van hetzelfde geslacht. Het laatste veroordeelt de Bijbel scherp. Wat het eerste betreft geldt, dat we te maken met een afwijking van de scheppingsorde. Daar kun je heel veel last van hebben en het vraagt ook een dagelijkse strijd. Toch: wanneer je die strijd biddend voert, mag je weten dat je de Heere mee hebt. Het zal met vallen en opstaan zijn. Wat kan je gedachtenwereld soms vervuld worden van het onreine! Wat is dan de weg? -Spreek duidelijk tegenover de Heere uit dat je in je gedachten soms (of vaak, dat weet je zelf het beste) te ver gaat en roep het reinigende bloed van de Heere Jezus over je leven in. Bij Hem is zoveel vergeving. Hij wijstons niet af, telkens wanneer we met berouw over onze zonden tot Hem komen. Al is het voor de zoveelste keer.... -Bid tegelijk om de kracht van de Heilige Geest, om weerstand te kunnen bieden in deze strijd. Denk nooit: ik zal me ertegen verzetten. Het lukt je niet. Maar breng deze gedachten als krijgsgevangenen bij de Heere en bid om de vervulling met Zijn Geest. De bede "leid ons niet in verzoeking" is zo nodig. De catechismus geeft daarvan een prachtige uitleg in zondag 52: "Aangezien wij van onszelf zo zwak zijn, dat wij niet een ogenblik zouden kunnen bestaan en daarbij onze doodsvijanden, de duivel, de wereld en ons eigen vlees niet ophouden ons aan te vechten, zo wil ons toch staande houden en sterken door de kracht van Uw Heilige Geest, opdat wij in deze geestelijke strijd niet onderliggen, maar altijd sterke weerstand doen, totdat wij tenslotte geheel de overhand behouden." -Heel praktisch breng jezelf niet in de verleiding door prikkelende lectuur of beelden, of door nietsdoen, waardoor je aan je gedachten de vrije loop laat. Wat kan het ook goed zijn, om in perioden van innerlijke strijd te zingen! Luther zei: door zingen jaag je de duivel op de vlucht. -Als de strijd te zwaar wordt: spreek er eens over met een ambtsdrager of met een vertrouwde kennis. Het delen van je moeiten kan ook al zo`n opluchting geven. Tenslotte: word niet moedeloos, maar zie voortdurend omhoog. Wie de goede strijd voert, zal eenmaal definitief overwinnen in de kracht van de Heilige Geest. Paulus zei aan het einde van zijn leven niet dat hij de strijd altijd goed gestreden had. Wel, dat hij de goede strijd gestreden had (2 Tim. 4:7). Wat zou het geweldig zijn, als jij hem dat door Gods genade mag na zeggen!

Ds. P. D. J. Buijs