Fortnite
G. Slurink | 10 reacties | 03-10-2018| 14:50
Vraag
In mijn klas merk ik dat de game Fortnite door veel kinderen wordt gespeeld. De game is door veel gezinnen in de reformatorische kringen geaccepteerd. Kinderen hebben het er vaak over en doen dansjes na op het schoolplein en in de klas. Ik vraag me af welke spelelementen er in naar voren komen en of we zulke games wel mogen accepteren. Is het niet zo: “gij geheel anders...”? Moeten we dan als christen niet ver weg blijven van deze games? Hoe moet ik daarmee omgaan als leerkracht? Zouden ouders wel weten waar hun kinderen mee bezig zijn?
Een leerkracht.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Fortnite is een online-game dat je speelt met (of tegen) andere mensen die ook online zijn. Er zijn in feite twee spellen. Het ene spel is “Save the world” waarin je vecht tegen zombie-achtige monsters. Daarbij gaat het vooral om bepaalde missies uit te voeren. Het andere en meest populaire spel is “Battle Royale”. Hierbij vecht je met tot honderd mensen tegelijk tegen elkaar, desgewenst in teams van twee of vier personen. De wapens, de munitie en andere zaken die je hierbij gebruikt moet je zoeken en verzamelen in het spel. Het speelveld wordt steeds kleiner zodat je steeds minder kans hebt elkaar te ontlopen. De bedoeling is dan de laatste overlevende (“last man standing”) te zijn.
Dit “Battle Royale” is in beginsel gratis. Wat wel al snel geld kost is jezelf steeds een ander uiterlijk in het spel aan te meten. Als je googled op “fortnite skins” en kijkt bij afbeeldingen kun je zien hoe die er uit zien. De dansjes of expressies horen daar ook bij (zoek daarvoor op “fortnite emotes”). Daarmee vier je bijvoorbeeld een overwinning. Dit is een erg geliefd element in het spel. Dit uiterlijke vertoon koop je in het spel met een soort van speelgeld wat je in beperkte mate in het spel kunt verdienen, maar vooral ook met echt geld kunt kopen. Veel mensen doen dit blijkbaar, genoeg voor een omzet van meer dan een miljard dollar op inmiddels meer dan 100 miljoen spelers wereldwijd. Het spel is ook telkens in ontwikkeling, ongeveer iedere tien weken is er weer een nieuw ‘seizoen’ met nieuwe dingen, wat mensen ook vasthoudt.
De belangrijkste spelelementen van dit populaire “Battle Royale” zijn dan ook mijns inziens: competitie waarbij je de ander zo snel mogelijk elimineert, het uiterlijke vertoon met een zekere nonchalance -daarbij ook middels deze dansjes- en telkens weer wat nieuws. Ik vermoed dat deze elementen de hoofdzaken zijn waarom het zo buitengewoon populair is. Het past ook helemaal in de huidige tijdgeest.
Ik zie dan ook wel verschillende problemen met dit spel. Op zichzelf heb ik niet zo’n probleem met een competitief element en wat schieten op elkaar op zichzelf mits dat op een speelse en gemoedelijke manier gebeurt. Maar ik heb niet de indruk dat dit bij dit spel zo gaat. Ik vind het constante afschieten van elkaar al snel onsmakelijk worden. En ik speel ook liever met elkaar dan dat ik een ander zo snel mogelijk uit het spel ‘knikker’. En alhoewel het niet heel realistisch is (er is bijvoorbeeld geen bloed) vind ik de vormgeving niet prettig en nogal cynisch, ook vanwege deze dansjes en het hele uiterlijke vertoon. Daarbij komt dan dit constante opgaan in de nieuwste hype. Want gisteren was het Pokemon Go, vandaag is het Fortnite en morgen is het weer wat anders. De kern van het probleem zit dan denk ik ook niet zozeer in dat ene spel, maar in ons het hart dat steeds weer wat nieuws zoekt om een kortstondige voldoening te vinden.
En daarmee kom ik aan bij dat “gij geheel anders”. Want wat houdt dit “gij geheel anders” precies in? Dat begint met een andere oriëntatie. In Efeze 4:17-32 waar dit staat (in de NBG-vertaling) gaat het over de christelijke levenswandel. Kern is hierbij dat zo iemand Christus heeft leren kennen. Voor die tijd was hij, zo zegt Paulus, verduisterd in het verstand, vervreemd van het leven dat uit God is, door onwetendheid en onwilligheid. Maar zo iemand heeft de heilloze weg die hij of zij ging ingezien en erkend en het evangelie van de Heere Jezus leren begrijpen. Hij heeft zich van deze weg bekeerd en een nieuw leven heeft zich voor hem of haar geopend. En Paulus roept de mensen in Efeze op daar nu ook overeenkomstig mee te leven. Niet meer naar de oude mens die zich laat meeslepen door allerlei misleidende begeerten. Maar naar de nieuwe mens die naar de wil van God geschapen is in waarachtige gerechtigheid en heiligheid.
Maar hoe kan je een kind dat bijbrengen? Een kind zal geneigd zijn de neigingen van de oude mens te volgen. Zeker als iets op het schoolplein een hot item is moet je sterk in je schoenen staan daar niet in mee te willen doen. Je kan dan als verantwoordelijke proberen bepaalde regels op te leggen, als opgelegde geboden of als aangeleerde gewoonten, en dat kan voor sommige kinderen ten dele werken, maar dat verandert het hart niet. Niet dat ik tegen regels ben, want het is nodig en goed kinderen te beschermen en daartoe ook grenzen te stellen. En goede gewoonten die al jong geleerd zijn kunnen nuttig zijn en iemand weerhouden van allerlei kwaad. En slechte gewoonten die je niet aanleert hoef je ook niet weer af te leren. Maar wat bovenal nodig is, is een innerlijke verandering. En alhoewel dit niet buiten God omgaat, heeft God ons wel de middelen gegeven die we gebruiken moeten om zelf deze weg te gaan en om anderen deze weg te wijzen. Dat kan iets zijn van de lange adem en zal niet ieder kind van de ene op de andere dag veranderen. Maar het zal met Gods zegen op de duur zeker vruchten afwerpen. Ik denk dat de volgende zaken hierbij belangrijk zijn.
Het eerste is het bijbrengen van een zuiver Godsbesef. Zoals de Bijbel het zegt “God te vrezen”. Wat God zegt doet er toe. En in feite is dat uiteindelijk het enige wat er werkelijk toe doet. Al het andere is bijzaak en van ondergeschikt belang. Als het goed is zal dat op den duur de uitwerking hebben dat iemand bij alles wat hij of zij doet gaat nadenken over hoe dit is in de ogen van God. Dat moet het fundament zijn. Als dat fundament ontbreekt heb je niets om verder te bouwen. Dan wordt het misschien een vraag van hoe iets er uit ziet in de ogen van bepaalde mensen, maar dat is geen fundament waar je op kan bouwen. Ik meen dat onze tijd wordt gekenmerkt, ook binnen de kerken, door een groot gebrek aan vrees voor God. Het gevolg daarvan is dat een ieder maar doet wat goed is in eigen ogen.
Het tweede wat daarbij van belang is om niet alleen te spreken over een God van regels, alhoewel we Zijn eis nooit mogen weglaten, maar vooral ook van een ontfermende God die zich over zondaars ontfermt door Zijn Zoon. God heeft wat beters met ons voor. Gods eis moet ons drijven naar het nodigende evangelie van de Heere Jezus. Hij wil ons een nieuw leven geven.
Het derde is dan dat het er toe doet hoe we leven. Twee dingen helpen hier bij denk ik: aan de ene kant de valse schijn van het constante zoeken naar voldoening in de verkeerde dingen te ontmaskeren (vgl. Ef 5:11) en aan de andere kant dit te contrasteren met de rijkdom van het leven in Christus (zie bijvoorbeeld Ef 1-2:10). Dit moet natuurlijk verder uitgediept worden maar hiervoor moeten we spitten in de Bijbel. Bijvoorbeeld in de brieven van Paulus vinden we hier veel over, veel meer en beter dan ik hier kort kan samenvatten.
Ik denk dat we deze dingen moeten proberen onze kinderen bij te brengen, beetje bij beetje, bij elke gelegenheid, in woorden die ze begrijpen kunnen. En ik zou ondertussen ook proberen het meegaan met elke nieuwste hype wat af te remmen. Het is denk ik goed en gezond kinderen al vroeg te leren dat ze niet hoeven mee te doen met alles wat de rest doet. Dit alles is geen eenvoudige taak, maar iets dat we in afhankelijkheid en met menselijk gebrek mogen doen.
Of ouders wel weten waar hun kinderen mee bezig zijn is moeilijk te zeggen, sommigen misschien wel, maar ouders (zoals ik) kunnen ook wel eens behoorlijk naïef zijn. En misschien zijn we zelf in ons hart ook niet altijd zo heel anders. Want ook al spelen we misschien niet deze spelletjes, misschien hebben we zelf ook wel zo onze eigen dingen die we nastreven om daar voldoening in te vinden. Daarom is het belangrijk om ook zelf een goed voorbeeld te leren zijn.
Ik hoop dat dit antwoord de vraag beantwoordt en een beetje verder helpt.
Een hartelijke groet,
Gerard Slurink
Dit artikel is beantwoord door
G. Slurink
- Geboortedatum:12-02-1963
- Kerkelijke gezindte:Reformatorisch
- Woon/standplaats:Lahti, Finland
- Status:Actief
Bijzonderheden:
*Voormalig popmuzikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hier thuis is het spel ook gespeeld.
Vanaf het begin af aan gaf het me een naar gevoel erover.
Veel met de kinderen erover gepraat maar ik kon niet helemaal duidelijk maken wat ik het grootste probleem vond van dit spel.
Naar mate het spel langer gespeeld werd en vaker werd de sfeer in huis negatiever.
Broers werden intens kwaad op elkaar. Mijn kinderen veranderden in kwade kinderen.
Het spel is inmiddels al weken van de computer gehaald en het komt er niet meer op terug.
Zelfs ouders die niet gelovig zijn herkenden dit probleem.
De sfeer thuis is nu weer prettig.
Het klinkt misschien overdreven maar mijn persoonlijke ervaring was alsof er hier thuis elke dag met satan gestreden werd zodra het spel gespeeld werd.
Groeten een moeder van 4
Klinkt m.i.i best wel als een vegetarier die toch elke weer stiekum of openlijk z'n biefstukje bij de slager koopt.....
https://www.rd.nl/meer-rd/consument/fortnite-battle-royale-verslaat-z-n-duizenden-1.1486891
Zo te lezen reageren voornamelijk ouderen met kinderen van jongere leeftijd. Het leek me goed dat jullie de mening van een echte "Gamer" horen.
Even ter info, ik ben 24 jaar oud en opgegroeid met gamen (al vanaf 4 jaar) en geloof speelde bij mij van kinds af aan een belangrijke rol. In mijn kinder jaren was het erg verleidelijk om altijd mee te gaan met verschillende hypes en gamen was daar een van.
Mijn ouders hebben mij hier altijd vrij ingelaten, zolang het mij niet beïnvloed. Zodra ik boos werd en geïrriteerd als ik moest stoppen of dat mijn huiswerk er onder ging leiden was het meteen klaar. Hierdoor heb ik mezelf al snel aangeleerd dat gamen nooit op de 1e plek mag en kan staan.
belangrijk is om goed in te schatten of uw kind echt klaar is om op deze manier de werkelijkheid te ontvluchten dat is uiteindelijk wat uw kind doet tijdens het gamen.
En naar mijn idee is geen enkel schoolkind klaar om een game zoals fortnite te spelen. het is een schietspel bedenk dat even goed en laat het tot u door dringen, alle grappige dingen terzijde. Het is en blijft een schietspel, uw kind schiet op honderden figuranten en word zelf ook beschoten. uw kind schiet niet op eendjes of hele slechte kwaliteit figuranten waar ik mee begon jaren geleden. Nee uw kind schiet letterlijk op andere goed identificeerbare figuranten en grafisch gezien word dit subliem vertoond.
Doe a.u.b normaal en laat uw kind dit niet spelen totdat hij of zei minimaal 16 jaar is. Dit spel is exact hetzelfde als een andere opkomend populair spel "Call of duty" wat alleen maar een meer realistisch ogende game is maar het principe is hetzelfde en zei hebben hier een verplichte leeftijdgrens op van 18 jaar. Het is erg goed vergelijkbaar met de game "Brink" deze game heeft ook een meer animatie achtige stijl, en heeft een leeftijdgrens van 16 jaar.
De nadruk leggen op een bijbelse verklaring is naar mijn idee niet eens nodig, moreel gezien is het niet goed om andere te verwonden laat staan te doden. Met normaal verstand komen wij hier al op, als u dit graag bijbels verklaar ga vooral uw gang maar doe dit op zo'n manier dat uw kind geen afkeer krijgt van geloof doordat het dingen niet mag.
Zou mooi zijn als meer (christelijke) ouders gingen inzien dat kinderen geen schietspellen mogen spelen voordat zij mininmaal 16 jaar zijn.
En geloof mij wij gamers zouden daar maar wat blij mee zijn!
We ergeren ons kapot aan kids die gamen, emotioneel gezien zijn ze instabiel wat zorgt voor veel ergenissen tijdens teamwork in een hectische schietspel zoals fortnite.
Geen 16 geen schietspel!
Groeten,
een ervaren gamer.
Games bestaan inmiddels tientallen jaren in allerlei vormen. Het allergrootste gevaar dat ik er in zie is verslaving/onverantwoord veel tijd eraan besteden.
Mijn tienerzoon speelt het ook en dat mag hij van ons blijven doen. Maar bij vrijheid hoort verantwoordelijkheid: de hoeveelheid tijd is beperkt en we houden zijn resultaten op school in de gaten. Dat is onze verantwoordelijkheid als ouders, maar ook zijn eigen verantwoordelijkheid (die hij op zijn leeftijd natuurlijk nog wel verder moet ontwikkelen).
En verder is het voor hem -en volgens mij voor verreweg de meeste jongeren- niet meer dan virtueel vermaak. Ik kan er onmogelijk een groter punt van maken..
Leuk dat je op mijn bericht reageerd.
Ik zeg niet dat bezwaren vervallen zodra je bepaalde leeftijd passeer.
Ik benoem alleen dat er zo lichtelijk over word gedaan, ook al komen wapens voor in deze game. De leeftijdgrens van schietspellen van nu is ook veel lager dan dat hij geweest is.
En deze bezwaren blijven nog steeds alleen ben ik er van overtuigd dat iemand van de rond de 16/18 hier beter mee om kan gaan dan iemand van 12.
AnonV geeft min of meer aan dat kinderen niet opgewassen zijn tegen de intensiteit van veel spellen. Als je meemaakt wat er allemaal gebeurt online dan zal je het daar meteen mee eens zijn! Kinderen zijn volop in ontwikkeling, ze hebben een kleinere leefwereld, raken gemakkelijk verstrikt in hun obsessies en weten simpelweg niet beter. Relativeren is dan nog te moeilijk, ze zien hun verlies als ernstig en daarbij komt veel stress en frustratie bij ze los. Waarbij kinderen schreeuwen uit woede tegen een beeldscherm, en wild om zich heen slaan en/of spullen stukgooien... Dan spreek je over ongezond gedrag!
Zoek maar eens op internet naar opnames waar kinderen de ouders uitschelden vanwege het spel of video's van pranks in online games. Genoeg kinderen (al van rond 8-10 jaar!) die in contact komen met willekeurige personen. Wanneer ze een puberaal/kinderachtige speler tegenkomen, dan kunnen kinderen zich niet verweren en al helemaal niet bij groepsdruk. Bijvoorbeeld: Het kind speelt en er komen een of meer 16 - 20 jarigen bij zijn spel. Het kind vertrouwd ze te snel. Dat misbruiken ze door het kind uit te buiten, te vernederen, pesten enz. Het doel: Omdat ze het grappig vinden dat spelers (kinderen) compleet overstuur raken, en voor de aandacht/views op hun videokanalen.
Online spreken ze wel eens over 'trolls, cheaters/hackers/modders' met als doel anderen te belemmeren of vooral zichzelf te verrijken. Daar moet je wel goed mee om kunnen gaan (en daar wil je je kinderen echt niet aan overleveren)...
En nog dit: Grote spellen worden gemaakt met behulp van psychologen om ze heel aantrekkelijk/verslavend te maken, met name die gratis apps/spellen! Deze kan je daarom het beste vermijden!
