Niks romantisch aan vrouw en moeder zijn
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 82 reacties | 03-10-2018| 07:50
Vraag
Ik heb een vraag over het volgende: sinds een aantal jaren heb ik mijn leuke baan ingeruild om als huismoeder thuis te kunnen zijn voor mijn vier kinderen. Dit omdat wij de overtuiging hebben dat God het zo bedoeld heeft dat de man de kost verdient en de vrouw voor de kinderen zorgt. Ook om een veilige en vertrouwd rustige thuissituatie te kunnen creëren.
Nu wordt er regelmatig wat over een huisvrouw gezegd dat het zo’n prachtige taak is en dat het zo mooi is dat je de kinderen in alle rust op kan laten groeien. Dat je daar geen spijt van krijgt. Maar de praktijk is zo anders. Ik kan het bijna niet aan, de zorg voor de kinderen, het eenzame bestaan, de aandacht die de kinderen vragen, de huishouding die nooit klaar is en het vanzelfsprekende van de andere gezinsleden. Iedere ochtend als mijn man weggaat raak ik totaal in paniek, dan denk ik: weer zo’n dag. Ik zou het liefste willen vluchten en voorlopig m’n gezicht niet meer laten zien.
Ik kan totaal niet genieten van het moederschap van vier kleine kinderen; ik kan het niet overzien. Ik voel me vreselijk schuldig tegenover m’n kinderen: wat kunnen zij er aan doen. Ik hou heel veel van ze, maar ik kan niet een moeder zijn zoals het zou moeten. Het liefst zou ik ze de hele dag achter een filmpje zetten en zelf lekker in bed kruipen of een leuke activiteit gaan doen. Ik ben op zoek naar een uitweg, een uitvlucht, maar ik weet niet waar ik heen moet.
Ik voel me teleurgesteld in God. Ik deze tijd waarin veel mensen voor zichzelf willen leven wilde ik het voor m’n gezin doen. Maar dan pakt het zo uit, terwijl je Gods weg wilt volgen: ik begrijp er niets van. Er is helemaal niks romantisch aan huisvrouw/huismoeder. Soms denk ik weleens: ik begrijp wel dat bijna niemand dat fulltime wil.
Ik heb het er met mijn man over gehad, maar hij is ook star. Hij voelt niks voor een papadag of wat dan ook. Hij wil graag voor zijn gezin werken en de kost verdienen. Ook daar heb ik moeite mee; ik wil het liefst voor mezelf een eigen inkomen hebben zodat ik m’n hand niet op hoef te houden bij mijn man. Dit ligt echt aan mezelf, mijn man doet nooit moeilijk. Maar ik was altijd gewend voor mezelf te werken, zo ben ik ook opgevoed.
Hoe moet ik hiermee omgaan wat zou een oplossing zijn? We hebben geen vrienden in de buurt die op kunnen passen en met de familie hebben we weinig contact.
Antwoord
Beste huismoeder,
Wat jammer. Je bent er van overtuigd dat de Heere wilt dat je huismoeder bent. Je hebt daar nu voor gekozen. Waarom grijp je je er dan niet aan vast. Waarom ga je er niet voor?
Ik geloof dat ik het wel een beetje kan begrijpen: je mist die mooie baan... en wat valt het je tegen zonder die mensen om je heen. Ik vrees dat je niet echt met je hart gekozen hebt. Het zou zo geweldig kunnen zijn. Als je met je hele hart er voor ging om voor je kinderen te zorgen en liefde te geven. Geniet van je kinderen nu ze nog jong zijn. Kinderen zijn zo kostbaar en ze zijn zo snel groot.
Schaam je je voor de werkende moeders? Je schrijft dat je weg wilt vluchten en je gezicht niet meer laten zien. Voor die werkende moeders? Roep je zelf tot de orde. Ga normaal denken! Breng orde in je gedachten, leven en thuiswerk.
Je bent overtuigd dat de Heere het voor jou zo wil? Doe dat ook van harte, met overgave aan je keuze. Laat die werkende moeders hun taak doen en doe jij jouw taak. Ik begrijp dat je wilt vluchten als je hen hoort praten. Ik hoorde eens een aantal jonge werkende moeders met elkaar bezig. Ze beklaagden een andere moeder die zes kinderen groot moest brengen en daarvoor thuis moest blijven. Maar hun ‘beklagen’ was veel meer een aanklagen. Het waren christelijke vrouwen die haar aanklaagden en ook berispten. Ik was geschokt en verdrietig, gaan we zo met elkaar om...
Veel van mijn jonge zusters begrijpen het niet meer. Zij worden meegesleurd in de geest van de tijd. Meer inkomsten, meer vakantie, meer geld. Duurder huis, duurdere kleding, twee auto’s. En de zegen om je kinderen in rust en stabiliteit op te kunnen voeden wordt bijna als een misdaad gezien en anderen aangerekend. Ga eens te rade bij iemand die ook thuismoeder is en dat met liefde en vreugde doet. Misschien heeft ze tips voor je.
Natuurlijk heeft iedereen wel eens een dag dat het te veel is, maar dat zul je ook hebben als je een ‘leuke’ baan buitenshuis hebt. Ga je kostbare tijd niet verdoen met filmpjes kijken en je blind staren op dat alles je zo tegen valt. Wees niet gericht op je zelf, maar juist op de ander.
Wees dankbaar met wat je hebt. God heeft je zoveel gegeven. Een man die zoveel verdient dat je niet hoeft te werken. Hij gaf je gezonde kinderen. Ga nu niet jezelf beklagen, maar wees dankbaar en voed je kinderen op. Geef niet in stilte God de schuld dat jij niet kunt doen wat je wilt. Huisvrouw zijn is niet romantisch, maar gaat het daar om? Het is een taak. Een door God geschonken taak. Was je werk altijd zo romantisch? Kon je daar zomaar een beetje rondlopen zonder naar je werk te kijken? Baalde je soms ook niet heel erg... alle dagen hetzelfde?
Gooi het roer van zelfbeklag om. Je zegt dat je Gods weg wilt volgen, ga dan die weg zonder mopperen en zelfbeklag. Ook als het wel eens tegen valt. Dan ga je je man daar toch niet mee belasten? Jullie samen namen dat besluit! Ga dan die weg! Zoek contacten in je omgeving.
Ik heb mijn oren te luisteren gelegd bij verschillende huismoeders. Ik ken verschillende jonge moeders die gewoon mama willen zijn nu de kinderen klein zijn en ze zien dat het zo belangrijk is om wat je zelf aangeeft “een rustige en veilige thuissituatie creëren”. Ze doen dat met vreugde. Zien in de hectiek van deze tijd dat hun kinderen ontspannen en blij zijn. Op school komen er soms complimenten: “Je kind is zo ontspannen en uitgerust.” In de gezinnen heerst er rust en orde. De moeders zijn zelf ook ontspannen. Geen geren en gevlieg naar werk en terug. Ze zeiden: als mijn werk klaar is in huis, dan neem ik een boek of ik leg een bezoekje af bij een eenzaam iemand in de gemeente. Anderen deden een schriftelijke cursus. We kennen een groepje moeders dat elke twee weken een morgen samenkomt om over een Bijbels onderwerp na te denken. Daar nemen en hebben ze tijd voor. Voel je waardevol.
Hartelijke groet en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Sikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ook ik zat jaren geleden in dezelfde situatie. In mijn geval kreeg ik ook nul op rekest als in aangaf hoe zwaar het me viel: kleine kinderen, allemaal nog in luiers, man was altijd druk/afwezig en stond er dus helemaal alleen voor, 24 uur per dag. Letterlijk geen moment rust. Ben heel langzaam opgebrand, werd somber, kreeg huilbuien, moest voor simpele klusjes de energie uit de tenen halen, ging ‘s nachts wakker liggen (bovenop gebroken nachten en borstvoeding), kreeg schouderklachten, had zo’n behoefte aan rust -al was het maar een paar uurtjes per week zonder de kinderen-, maar als ik het aangaf was de reactie negatief. Ik moest het alleen uitzoeken en zien te mannen.
Heb me uit liefde en in onderdanigheid laten afpoeieren en ben dus op mijn tandvlees maar doorgegaan, precies zoals diverse mensen jou ook adviseren te doen.
Uit ervaring moet ik helaas zeggen dat dit een foute keuze is. Ik ben zelf oververmoeid door gegaan, op pure wilskracht... en ben finaal opgebrand tot het echt echt niet meer ging. Toen moest mijn man noodgedwongen alsnog aanpassen en actief meehelpen in het gezin.
Mijn man kon daarop ineens wel een paar uurtjes in het weekend bij de kinderen zijn, zodat ik even lucht had. Alleen kwam de hulp te laat, het hielp niet meer: ik was net een elastiek waar de rek uit was. Die uurtjes in de weekenden waren net genoeg om weer ploeterend de week door te komen. Van een opgewekt karakter was ik veranderd in iemand die verdrietig en gauw somber was, en altijd doodmoe. Zelfs weekendjes samen weg hielpen niet meer. Ik knapte pas heel heel langzaam op toen de kinderen allemaal op de lagere school zaten en gingen overblijven.
En nog steeds -vele jaren later- ervaar ik de gevolgen van die burnout van toen: slaap nog steeds slecht en lig vaak wakker, nog steeds snel in de stress, zelfs een beetje spanning is gauw te veel. Kan niet meer goed plannen en dingen overzien. Inpakken en het huis op orde brengen voor een vakantie is dus elke keer weer een drama, zelfs nu nog. Waar ik ooit in liefde mij altijd volop voor anderen en de kerk inzette, mijn tijd en energie met plezier gaf, moet ik me nu altijd afvragen of ik dan nog wel genoeg energie overhoud om de gewone dagelijkse dingen voor mijn gezin te kunnen doen. Want mijn eigen gezin gaat voor, dus nee ik werk niet mee aan een Vakantie-Bijbelschoolweek, ben gestopt met zondagschoolwerk en op school ben ik ook niet actief. Het is niet anders. Heb door de jaren heen hard aan mijn zelfbeeld en eigenwaarde moeten werken, want er was niets meer van over na de burnout. Nee, een zware burnout en de nasleep ervan gun ik niemand!
Luister naar signalen van je lichaam en geest en kom voor jezelf op: een mens is geen robot! Je hebt af en toe rust nodig om op te laden. Voor de ene is dat door een dagje te gaan werken, voor de ander een paar uurtjes vrijaf, het zal per persoon verschillen, je voelt zelf het beste aan wat goed zou zijn. Hoe dan ook: voorkomen is beter dan genezen!
Bespreek in liefde met je man wat mogelijke oplossingen kunnen zijn en bid er samen voor. Laat je niet ondersneeuwen: dat het met jou geestelijk goed gaat is júist ook in zijn belang. Té onderdanig zijn conform Ef 5:24 doet namelijk geen recht aan 5:25 en 5:28 en vooral: het tweede grote gebod dat de Heere Jezus Zelf noemt in Mattheus 22:39. Geloof me, als mijn man terug kom in de tijd zou hij met liefde de dingen zo anders hebben aangepakt en op mijn beurt zou ik mij net even iets minder volgzaam hebben opgesteld. Als je er samen voor gaat en nú samen dingen bespreekt en rekening met elkaar houdt, kun je veel ellende voorkomen.
Spreek eerlijk naar je man uit wat in je hart leeft: er is niemand anders die het voor je doet en de meeste mannen hebben geen voelsprieten om het spontaan aan te voelen. Jouw welzijn en een blij gemoed is juist ook in het belang van je man en kinderen.
Een laatste tip: beknibbel tijd op het huishouden: ik ben zelf na de burnout noodgedwongen van een blinkend naar een flans-flans huis overgestapt. Vind ik nog steeds eigenlijk maar niks, maar heeft wel tijd opgeleverd voor bijvoorbeeld koffiepauzes of na school eens even wat gezelligs met de kinderen doen. Ik ben in de loop der jaren zelfs tijd voor een hobby gaan vinden, en de rest van het gezin vindt dat alleen maar erg leuk voor me. En dat alles levert levensvreugde op: meer waard dan gestreken beddengoed!
Heel veel sterkte en Gods zegen toegewenst voor jou je man en jullie gezin!
Ik zei tegen m'n 3 jarige zoontje: Jij hebt tenminste een broertje! Die van mij is dood. Tsja. Dan ben je zelf ook niet helemaal in je hum als je zoiets zegt. LienV zal wel een sterfgeval mee hebben gemaakt, denk ik dan.
Relativeren heet zoiets. Wat is er erger een rommelig huis en een huilend kind wat om moeder roept of een kind wat je lief had en die er niet meer is. Die je nooit meer zal horen? En noem maar op. Mijn reacties zijn verre van hard en betweterig. Het laat alleen maar de werkelijkheid zien. Wij leven hier in een luxe land met welvaart en materialisme en uiterst goede zorg.. Vele anderen hebbben al deze zegeningen niet. Moeders die niet eens weten waar ze hun kinderen moeten laten slapen, mensen die geen huis en haard meer hebben. Moeders die boven lege bedden staan en niet weten waar ze de moed vandaan moeten halen omdat ze hun kind of kinderen missen. Zitten die op een forum waar ze hun nood klagen? Misschien is het wel zo dat mijn reactie prikkelt omdat men heel goed begrijpt en voelt dat het ondankbaar en onbijbels en niet christelijk is???
Vadervandochters, da's al de 2e keer. Waarom mogen dames niet reageren? Vraagt vragenstelster niet zelf om (h)erkenning en tips?
Net alsof de zorg voor de anderen kinderen je dan niet teveel kan worden? Alsof je dan alles in huis en met de kinderen maar leuk moet vinden? Snap het vergelijk echt niet.
Ze (vraagstelster en anderen) WILLEN ook wel een leuke moeder zijn, maar het lukt niet... Ze WILLEN zooo graag een liefdevol, gezellig thuis voor man en kinderen, maar ze vinden het zo moeilijk... Ze WILLEN graag doen wat God van ze vraagt, maar het valt zo tegen... Ga er maar vanuit dat ze enorm (meer dan ze aankunnen) hun best doen! Motiveer ze, geef tips, bied hulp aan, geef ze een knuffel: dat zal ze goed doen. Maar trap ze niet verder de grond in...
Goed dat ze hulp vragen!
Sterkte allen!
En evt hier een forum voor tips etc?
Ik denk dat voor ieder persoon, zowel man als vrouw, geldt dat je ervoor moet zorgen dat je in balans blijft. De vraagstelster ervaart de last van het gezin als iets dat alleen maar energie kost.
Zet er dus iets tegenover dat je energie oplevert.
Wij hebben een jaar of wat geleden een zware tijd doorgemaakt met onze oudste dochter. Wat ik toen heel mooi bij mijn vrouw heb gezien: als zij 's avonds even naar haar paard kon - ook al was het maar 15 minuten bij wijze van spreken- dan kon ik in haar ogen lezen dat de batterij weer een stuk opgeladen was. Voor haar is haar paard echt heel belangrijk (ik kan er alleen culinair iets mee :-)). Het gaf haar telkens weer nieuwe energie om er tegenaan te kunnen gaan.
Het is NIET egoïstisch om soms aan jezelf te denken! Bovenstaand is maar ter illustratie. Belangrijk is volgens mij vooral dat je echt iets hebt waar jij als individu heel gelukkig van wordt, wat je omgeving er ook van vindt. Of dat nu paardrijden, borduren, snoekvissen of volleybal is - om maar wat te noemen - als dat hetgene is waarvan jouw batterij weer oplaadt, dan profiteert je hele gezin daar van. Daar ben ik diep van overtuigd.
Wij hebben vooral gemerkt dat het de kunst is om dit soort momenten voor jezelf in te (blijven) bouwen. Maar als je het doet vanuit het motief dat het zowel goed is voor jezelf als je gezin, dan staat het misschien in een heel ander licht.
Vraagsteller: ik hoop dat je er iets mee kunt! En andere personen die hebben gereageerd natuurlijk ook..
Ik verbaas me in sommige reacties echt over de starre houding die de mannen van sommige vrouwen innemen. Als man heb je de plicht voor je gezin te zorgen. Echter, dat is zeker niet gelijk aan veel werken en geld verdienen. Daar hoort ook bij er voor je kinderen en je vrouw te zijn. Opvoeden is m.i. een gedeelde verantwoordelijkheid en kinderen hebben beide ouders nodig.
Wij hebben een zoontje dat heel veel medische problemen heeft gehad. Ik ben een dag minder en mijn vrouw een dag meer gaan werken. Simpelweg omdat ik a) er ook voor mijn kind wilde zijn en b) mijn vrouw lucht wilde geven.
En ja, soms wil je even klagen en dan weer door. Maar mogen klagen is erg lastig in de omgeving van 'het kan echt veel erger' personen. Vaak zijn dat mensen met weinig vrienden denk ik trouwens.
Elk huis zijn kruis en elk hart zijn smart, waar dan ook ter wereld.
Misschien is er homestart bij jullie in de buurt?
Dan komt er af en een toe een moeder bij je op de koffie die je goed kan begrijpen. Want ja, bij refoweb heeft ieder zo z'n mening, maar of dat allemaal helpend is, ik geloof daar niets van.
Laten we eerlijk zijn. Moeder zijn is gewoon keihard werken. Kinderen opvoeden in deze tijd is erg moeilijk. Je hebt veel werk en het gaat 24 uur per dag door. Er is geen tijd soms om uit te rusten, zeker als er nog een baby in huis is. Tegenwoordig wordt het soms ervaren dat fulltime moederschap een ondergewaardeerde job is. Altijd maar die was, altijd stofzuigen... nooit houdt het op. Als je je daarop focust en je niet de waardering krijgt voor je werk, wordt je verbitterd.
Maar nu Gods kant. Wat vraagt Hij van ons? Zelfverloochening en dienstbaarheid. Daar is het moederschap bij uitstek een goede oefening voor. Het kost je soms echt alles van jezelf. Voor je het weet is je wasmand weer vol, is alles weer een zooitje en moeten ze alweer in bad. Een goede oefening om te leren jezelf kwijt te raken. Het gaat niet meer om onszelf. Het gaat erom dat de Heere ons kan gebruiken in Zijn koninkrijk. Daar hoeven we niet voor naar buiten, dan begint simpel aan de keukentafel, sterker nog het begint op je knieën. Jezus gaf alles voor ons, zo mag jij alles voor je gezin geven. Ik heb geleerd dat ik geen waardering van mensen nodig heb voor mijn taak in het gezin, al is het wel fijn als mijn man dat ziet. Maar ik weet dat ik voor God werk. Dat Hij me ziet en dat Zijn liefde genoeg is voor mij. Moederschap is de meest waardevolle taak die er is. Je kind te mogen vormen en te mogen opvoeden tot Zijn eer met vallen en opstaan. Weer die was te doen, te weten dat je kind weer met schone kleren naar school kan. Wat een voorrecht dat ze dat kunnen.
Vraag Hem maar of je jezelf mag kwijt raken. Of je mag leren dat je 'ik' niet meer hoeft te regeren. Raak je dan uitgeput? Sommigen denken van wel. Je mag toch wel iets voor jezelf opeisen zeggen ze dan? Mijn ervaring is dat je dan pas echt leeft, als je alleen nog voor Hem leeft. Moeder zijn in Zijn Licht. Dan wordt het geen last meer en maakt het niet uit dat je een studie hebt gevolgd en dat je geen geld buitenshuis verdient. Dan kun je zo dankbaar worden dat God jou nog wil gebruiken voor je kinderen. Ben je dan nooit meer moe? Zit je er dan nooit meer doorheen? Ja zeker wel, maar dan mag je op je knieën alles bij Hem ophalen.
Heere geef mij liefde voor het moederschap, geef mij geduld voor de kinderen, geef mij de rust om mijn taken te doen. Laat mij een schakel zijn voor hen, de kinderen die U mij gaf, zodat ze voor U zullen leven. Amen.
En voor alle mensen die bijtende reacties schrijven: hoe zou Jezus reageren? Hij zegt: "Leert van mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart." Laten we toch voorzichtig met elkaar zijn.
Tip 1: Organiseer per week minstens een dagdeel vrij voor jezelf, met een oppas voor je kids. Gewoon VRIJ voor jezelf. Maakt niet uit wat je doet. Jij hebt dan vrij.
Tip 2: EN organiseer regelmatig, bijv 1x per maand of per 6 weken een dag vrij met je man. Gewoon VRIJ zonder kids. Samen uit. Naar het bos, of wat voor simpels ook. Vrij, samen.
Lieve vragensteller,
De eenzaamheid achter de voordeur van moeders bij onze manier van wonen kan onmetelijk zijn. Alleen degenen die het uit de praktijk weten, herkennen het.
Goed dat je het onder woorden brengt. Je ziet aan de vele reacties hoe levendig dit onderwerp is. Er is veel over te zeggen. Ik laat het nu bij de twee tips hierboven. Met als derde erbij: probeer op een rijtje te zetten wat voor jou verbetering zou kunnen brengen, zonder dat je de zorg voor je gezin opgeeft. Als alles zou kunnen, hoe zou je dan willen dat jouw situatie wordt, thuis, zonder baan? En wat zou een eerste concrete stap zijn, op weg naar die ideale situatie?
wat kan het toch moeilijk zijn als we het gevoel hebben, dat alles ons teveel wordt. Het ligt niet alleen aan de last van wat je allemaal moet doen, maar ook eraan, dat je niet altijd evenveel energie en kracht hebt om dat allemaal te dragen.
Ik herinner me nog goed aan mijn tantes, die vertelden hoe goed mijn nicht het toch deed, die 's ochtends om 9 uur het huis al aan de kant had en dan met de kinderen leuk ging wandelen in het park. Tegen die tijd had ik nog niet eens mijn tanden gepoetst! Kinderen kunnen echt handenbinders zijn en die "leuke tijd" komt vaak pas achteraf, 40 jaar later in roze gekleurde herinneringen.
Ik heb niet de hele discussie gevolgd, maar wilde hier delen wat mij in zulke tijden goed heeft gedaan:
1.
15 uur per week leuke dingen doen met je partner.
Wat?! 15 uur!? Waar moet ik die nou weer vandaan halen als ik me nu al doodmoe en afgepeigerd voel? En vooral als ik die man van me, die niet genoeg helpt en met de kinderen alleen laat, eigenlijk voorlopig helemaall niet meer zou willen zien...
Ja, 15 uur. En dan niet thuis natuurlijk, waar je de vuile vaat enz. ziet liggen, maar buiten, waar je je beste zelf bent.
15 uur is niet zo veel, 2 avonden per week, een paar romantische uren in bed en een halve zaterdag of zondag, waar je tijd hebt met elkaar over leuke dingen te praten, te ontspannen. Wat je doet, kunnen jullie alleen zelf beslissen. Probeer eens iets nieuws.
En de kinderen dan? Daar loont het zich creatief te zijn, buurmeisjes, kennissen, grootouders, tantes, ruilen van oppasavonden, IKEA gratis kinderoppas, ...
Het resultaat is, dat je op den duur jezelf en degene op wie je verliefd werd weer terugvindt, als je niet de hele tijd bezig bent met luiers, rekeningen en vuile sokken. En als gevolg daarvan, loopt de hele week anders, omdat er niet alleen werk maar ook ontspanning is en omdat je de ander in een ander licht ziet en bepaalde problemen dan niet meer optreden.
2
Anna Wahlgren - Het groot opvoedboek
Dit boek heeft de verkeerde titel. Het is niet zozeer een opvoedboek, maar eerder ook een handreiking aan moeders die het niet meer zien zitten. Het behandelt ook praktische zaken, zoals: hoe zorg ik dat mijn kinderen een vast ritme hebben, zodat er ook wat rusttijden voor mij in zitten. Of: hoe leer ik mijn kinderen 's ochtends een (half) uurtje alleen te spelen, zodat je niet vanwege het dictaat van de vroege vogeltjes om 5 uur 's ochtend moet opstaan en dan de hele dag brak bent.
Veel sterkte en Gods onmisbare hulp wenst
Drj
P.S.
Voor iemand klaagt, dat rije tijd onrealistisch is, ik ben een moeder van 5 kinderen, met 2 banen en een eigen bedrijfje. Omdat ik vaak op de rand van het mogelijke opereer, heb ik gemerkt, dat het echt werkt de tijd te nemen. het betaalt zich terug.
Natuurlijk is ieders situatie anders en moet iedereen doen wat voor hem het beste werkt. Dit werkt voor mij.
Nogmaals veel sterkte iedereen!
