Intimiteit lang geleden

W.E. (Wilbert) Weerd | Geen reacties | 20-09-2018| 11:49

Beste meneer Weerd. Wij zij een stel van midden dertig met een paar kinderen. We zijn nu meer dan tien jaar getrouwd en hebben een goed huwelijk. Wel valt me op dat we steeds meer een gezin zijn i.p.v. ook nog man en vrouw.  Dat is wel logisch natuurlijk. Aan de ene kant mis ik persoonlijke aandacht van mijn man, hij vraagt niet zo snel hoe het is/ging die dag (ik ben thuis met de baby). Hij doet wel veel met de kinderen en helpt me waar nodig, ik hem ook, maar daar blijft het bij.

Echt persoonlijk zijn we niet, laat staan op het gebied van intimiteit. Dat is al meer dan een jaar geleden. Die periodes hebben we wel vaker gehad na een baby, ik ben dan namelijk erg angstig voor intimiteit. Daar hielp m’n man me goed bij. Ik heb het idee dat hij zichzelf nu wat afschermt en denkt: ik begin er maar niet meer aan. Dat is een fijn idee qua angst. Maar soms baal ik er ook wel van.

We hebben wel eens geprobeerd om eens samen weg te gaan, maar dat werkt niet echt. We hebben het gewoon goed, maar niet in de zin van dat we dichter bij elkaar komen. Ik heb zelf sowieso moeite met aanraken en zoenen, ook met de kinderen, daar heb ik ook al eens een vraag over gesteld. Het voelt nu dus allemaal heel erg veilig maar ook wel weer leeg. Ik heb niet echt een vraag eigenlijk, merk ik. Misschien gewoon even gedachten delen...

Beste vragenstelster,

Alhoewel, vragenstelster, eigenlijk deel je deze gedachten zonder een directe vraag te formuleren. In de therapiegesprekken gebeurt het vaker dat mensen niet zo makkelijk een hulpvraag kunnen formuleren. Ook daar heb je als mens soms hulp bij nodig. Wat ik in je schrijven merk is dat je twijfelt en een dilemma ervaart. Aan de ene kant is het wel prima om de confrontatie met datgene wat je vreest te vermijden, maar aan de andere kant mis je de huwelijksaffectie tussen man en vrouw. Aan de ene kant is het prettig ‘met rust gelaten’ te worden, maar aan de andere kant is er misschien ook wel de onzekere gedachte: maar hoe dan verder, blijft dit dan zo? Angst is minder aanwezig als het niet getriggerd wordt, maar daarmee is het nog niet weg. Ergens voel je aan dat je er nog iets mee ‘moet’, vroeg of laat. 

Fijn te lezen dat jullie huwelijk op platonisch niveau harmonieus verloopt en jullie het gezinsleven goed weten te draaien samen. Wat je meent aan te voelen bij je man zou goed kunnen kloppen. Afgewezen in de initiatie tot intimiteit doet pijn. En voor pijn willen we onszelf beschermen. Vaak door situationele vermijding zodat we niet meer het risico lopen opnieuw afgewezen te worden. Dat is mogelijk zowel een zelfbescherming als een bescherming voor jou. Je man die jou geen druk op wil leggen of misschien niet opnieuw de angst in jouw ogen wil hoeven zien, omdat hem dan een machteloos of gefrustreerd gevoel geeft. Juist deze vermijding van intimiteit kan ook maken dat het moeilijker wordt eerlijk en open je hart te delen met de ander. Er ontstaat een soort “don’t ask, don’t tell, agreement”. Dat is meer een soort relationeel overleven dan leven. Diezelfde neiging tot situationele vermijding heb jij mogelijk ook in de gedachte van: “als ik intimiteit vermijd komen we ook niet tot seksualiteit en hoef ik hem niet af te wijzen.”  Vaak lopen stellen vast omdat geen van beiden het vermogen heeft om het probleem een stap verder te brengen. Jullie beiden verkiezen vermijding omdat een andere optie onhaalbaar lijkt. 

Mijn idee is dat emotionele intimiteit doorgaans vooraf gaat aan fysieke intimiteit. Intimiteit betekent dat jullie je binnenste met elkaar delen. Je keert jezelf als het ware binnenste buiten. In je binnenste leven die emoties en gedachtes waarvan je weet en voelt dat ze kwetsbaar zijn en je het risico loopt om de afgewezen te worden als je deze deelt. Intimiteit gaat daarom altijd gepaard met het nemen van risico. Bijvoorbeeld in het delen van emoties over jouw gevoel van tekortschieten. Jouw gevoel van tekortschieten zal een complexiteit van verschillende emoties geven, zoals mogelijk: angst, onmacht, verdriet, eenzaamheid, machteloosheid, hulpeloosheid en hopeloosheid. Die emoties zeggen ook veel over je verlangens. Bijvoorbeeld over het verlangen dat je man gelukkig is en jou ziet als mooi, en dat hij blij met je is en je begrijpt. Dat je hem niet teleur wilt stellen. Ik schat in dat je veel nadenkt over de situatie maar soms ook het liefste je gevoelens wegstopt en er niet aan probeert te denken. 

Het delen van verlangens kan een eerste mooie stap zijn naar intimiteit. Je kunt ook goed vragen aan je man hoe het echt voor hem is dat er geen intimiteit is. Welke pijn hij in zich mee draagt. Wat zijn verlangens zijn. Waar hij het gevoel heeft in tekort te schieten. Of hij zichzelf en jou wil beschermen. Luister daarna vooral goed en reageer niet defensief omdat jij jezelf probeert te beschermen of wil verdedigen. Deel dan liever je pijn. Ga er gerust van uit dat jullie beiden een succes van dit huwelijk willen maken en ook beiden ervaren dat de werkelijkheid van het huwelijksleven weerbarstig en teleurstellend kan zijn. Juist in die ervaring van de onbuigzaamheid en gebrokenheid van het leven kan je elkaar opnieuw gaan vinden. Elkaar vinden in het omgaan met het verlies van dromen of idealen, en het vinden van een hoop die uitstijgt boven dit aardse leven, is alleen te vinden door dwars door de teleurstelling heen te gaan. Een nieuwe ontdekkingsreis naar elkaars hart aan te gaan. Pas als die emotionele intimiteit gevonden is zal er een verlangen kunnen groeien naar lichamelijke intimiteit. Eerst de emotionele synchronie en dan pas de lichamelijke. 

Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

72 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven