Gezellige vakantie...not

J. (Jantine) Stam-van de Beek | 18 reacties | 18-09-2018| 09:50

Dat was het dan; de zomervakantie zit er weer op. En wat wás het gezellig, die twee weken met mijn man en onze drie kinderen... u voelt de bui natuurlijk al hangen, niet dus. Van tevoren had ik er naar uitgekeken, maar er ook een beetje tegenop gezien omdat we bijna elke vakantie wel conflicten hebben. Ik hoopte zo dat het dit jaar anders zou zijn. Maar wat ik ook aan voorbereiding doe, samen met hem of alleen, het gaat altijd mis! En zo ook deze keer.

Vanwege de kinderen kozen we voor een familiepark, zodat ze bezig gehouden zouden worden en er vriendjes konden opdoen en zelf houd ik ook wel van de onderlinge contacten. Maar wat is me het tegengevallen. Niet wat de kinderen betreft, dat had ik wel juist ingeschat, maar wat mijn man betreft. Hij is niet erg sociaal en deed aan weinig mee. Hij had daardoor dus ook weinig contacten. Hij ergerde zich aan onze oudste zoon van acht die erg enthousiast (en soms ook hinderlijk druk) was, wat verschillende malen tot een conflict leidde. Ik schaamde me een beetje voor hem, zag al die enthousiaste vaders gezellig meedoen en hij zat of in het vakantiehuis, of stond er wat verveeld bij. Als ik iets zei, bijvoorbeeld dat hij toch wel kan reageren als een van onze kinderen naar hem roept vanuit enthousiasme, (hij reageerde er gewoon niet op en daar schaam ik me t.o.v. anderen gewoon voor) reageerde hij geprikkeld met: “Ik doe het weer niet goed zeker?!” En dat was een klein voorbeeld maar schermutselingen als deze waren er dagelijks.

We zijn heel verschillend als echtpaar en thuis hebben we er redelijk een weg in gevonden, maar op vakantie gaat het altijd mis. Ik voel me daar zo vreselijk onder, op zo’n moment zou ik het liefst direct uit elkaar gaan. Altijd voel ik dan weer die knagende, angstige onzekerheid; wij passen niet bij elkaar! Maar ja, we zijn nu eenmaal getrouwd... En als ik dan naar al die mooie, harmonische gezinnen om me heen keek op vakantie, dan voelde ik me zo vreselijk! We bespreken het achteraf wel, maar mijn man is dominant, zijn mening is de juiste. En ik moet vooral niet zo krampachtig zijn. Een knuffel en het is weer goed en meestal laat ik het er dan ook weer bij. Verder moeten de dingen gaan zoals hij ze in zijn hoofd heeft. Wil ik het anders dan is daar behoorlijk overredingskracht voor nodig. Anderzijds is hij erg behulpzaam, waar ik misschien iets teveel gebruik van maakt. Daardoor heeft hij denk ik teveel zeggenschap gekregen over ons gezamenlijke leven.

Hij zegt van me te houden, en ik geloof ook wel dat hij het meent, maar andersom weet ik het niet. Ik wil zo graag een harmonieus huwelijk, is dat dan teveel gevraagd met onze verschillende persoonlijkheden? Of moet ik misschien minder afhankelijk van hem zijn en wat meer mijn eigen gang gaan? Ik kan mezelf zonder hem prima vermaken. Sterker nog, dan ben ik veel meer mezelf. Met hem erbij voel ik me minder ontspannen en ben ik me veel meer van anderen om me heen bewust. Ik heb al gedacht, zou het een oplossing zijn om dan maar afzonderlijk op vakantie te gaan? Of alleen nog met anderen erbij? Ik weet het verder ook niet meer.

Hoi vraagstelster,

Door jouw verhaal heen klinken veel teleurstellingen. Wat sterk dat je ondanks dat de hoop nog niet opgeeft en hulp vraagt. Ik lees dat je gehoopt had op verlichting van het gemis waar je dagelijks mee leeft door die paar weken in het jaar wel harmonie te ervaren. Nu is dat niet gekomen en voel je hoe erg het eigenlijk voor je is dat je dit zo vaak mist. Het lijkt alsof je je daarmee afvraagt of je wel zo door wilt (en misschien wel kunt) gaan. Je stelt een diepe vraag waarbij het antwoord grote gevolgen kan hebben: Is er nog hoop op een harmonieus huwelijk of moet ik mijn eigen boontjes doppen, me meer van hem losmaken? 

Wat me direct opviel aan je verhaal is de frustratie die erin doorklinkt. Het zou me niet verbazen als je zelfs lichamelijke klachten ervaart die hiermee te maken hebben? Je verhaal klinkt als een puntje van de ijsberg van jarenlange opgekropte gevoelens van onmacht. Je voelt dat je tekort gedaan wordt, maar je weet niet of dat terecht is en wat je ermee moet. Om het wat te ordenen, heb ik een overzichtje gemaakt van welke problemen je lijkt te ervaren:

1. Jullie hebben onopgeloste conflicten en bereiken geen overeenstemming in sommige te maken keuzes. Hierdoor voel je spanning en mis je harmonie. 

2. De opvoeding van de kinderen gaat moeizaam, je man trekt zich sociaal gezien wat terug. Jullie pakken dit verschillend aan, je voelt je hierin niet gesteund. Mogelijk heb je het gevoel dat het slagen van de opvoeding van jou afhangt. 

3. Wanneer je iets zegt van wat je anders zou willen, lijkt dat averechts te werken. Je man voelt zich snel aangevallen. Wanneer dit gebeurt voel jij je mogelijk niet gehoord, misschien ten diepste niet welkom met je behoeften en moeite (aangezien hij in de verdediging schiet of cynisch reageert). 

4. Je bent bang dat je jezelf te afhankelijk van hem hebt gemaakt, dat je teveel gebruik maakt van zijn behulpzaamheid. Je voelt dat dit niet het effect heeft wat je wilt, maar weet ook niet hoe je wel krijgt wat je van hem verlangt. 

5. Je voelt mogelijk angst (en minachting?) over zijn dominante houding, waardoor je geen vrijheid ervaart om je hart te openen. Je toon is cynisch geworden. 

6. Jouw zorgen (krampachtigheid) worden afgewezen. Dit kan ervoor zorgen dat je het moeilijk vindt om jezelf te zijn en nog meer spanning ervaart. Dat je schrijft dat je gemakkelijker jezelf bent bij anderen, is daarom logisch (maar wel schrijnend en verdrietig).
 
7. Je schaamt je voor het afstandelijke gedrag van je man, bent bang voor het oordeel van anderen. Je weet niet goed hoe je je daarmee tot hem en anderen moet verhouden. 

8. Je mist gezelligheid, mogelijk vriendelijkheid, persoonlijke aandacht, warmte. 

9. De indruk die ik krijg is dat je je samengevat emotioneel tekortgedaan voelt, misschien zelfs verwaarloosd.

Ik twijfel er geen moment aan dat je veel in het werk gesteld hebt om deze problemen op te lossen. Je probeerde de vakantie bijvoorbeeld zo goed mogelijk voor te bereiden. Je hebt al heel wat mogelijk helpende ideeën zo tactisch mogelijk bij je man aangedragen (samen voorbereiden, steun bij de opvoeding, hem uitdagen initiatief te tonen, etc.) zonder resultaat en bent nu zover dat je alleen nog noodoplossingen ziet (met anderen op vakantie gaan, apart op vakantie gaan, etc.). Je voelt aan dat overgaan tot de noodoplossingen een grote stap zou zijn. Je geeft dan als het ware de hoop op samen gelukkig zijn op. En dat wil je niet maar je weet ook niet meer hoe het anders moet. Ik kan me de neiging om de strijd op te geven wel voorstellen. Telkens zo hard werken om een gezamenlijk probleem op te lossen wat de ander maar niet lijkt te erkennen, dat zuigt je leeg. Je kunt je dan erg alleen voelen, niet begrepen, keer op keer teleurgesteld, genegeerd, verkeerd beoordeeld en uiteindelijk moedeloos.

Het lijkt erop, dat ook je man niet wordt begrepen. Hij probeert op zijn manier een huwelijk vorm te geven. Omdat dit niet naar tevredenheid is, zijn er bij hem ook opgekropte frustraties ontstaan. Mogelijk kampt hij met gevoelens dat hij het nooit goed genoeg doet. Hij voelt jouw teleurstelling vast wel aan. Echter, dit activeert hem niet maar deactiveert hem. Je zou hem misschien eens kunnen vragen wat jouw gevoelens met hem doen. Mogelijk kun je je daardoor beter inleven in hoe die gevoelens (bijvoorbeeld van distantie en afsluiting) hem raken. Ook al probeer je dit misschien (om hem te sparen) zoveel mogelijk te verbergen, het is vast niet onmerkbaar. 

Ik begrijp wel dat je zo hard je best doet de situatie te veranderen. Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat je daar beter mee kunt stoppen. Doordat je je heel alleen lijkt te voelen in de strijd en moeite die je ervaart, ga je van alles proberen om dat op te lossen. Daardoor neem je -zoals het op mij overkomt- gauw de regie. Je probeert de controle te krijgen of behouden. Waarschijnlijk uit de verwachting dat het anders toch niet verandert. En dat lijkt precies de allergie van je man, aangezien hij je krampachtigheid niet wil. Ik kan me voorstellen dat hij zich regelmatig in de hoek voelt staan, dat hij zich machteloos voelt. Mogelijk is hij het op den duur gaan opgeven en trekt hij zich nu bij het minste of geringste terug of valt hij je aan.   
 
Je schrijft dat je altijd onzekerheid ervaart: Wij passen niet bij elkaar. Dat lijkt me heel wat voor je!! Welk beeld heb je van bij elkaar passen; dat je elkaar aanvult, steunt, geniet van elkaar? Mogelijk zijn dat de dingen die je mist. De vraag is of je daarvoor passende karakters nodig hebt. Wat je nodig hebt is niet dat je elkaar probeert te veranderen. Ik zou zeggen: stop daarmee, stop met hem willen veranderen. Wat mogelijk wel helpt is openheid tegenover elkaar over je kwetsbare gevoelens, over je gemis, je frustratie, je nood. Zonder verwijten. Je verlangt waarschijnlijk beide naar de bereidheid van de ander je daarin te begrijpen en aanvaarden. 

Echte harmonie is iets wat niet zomaar ontstaat. Eigenlijk is harmonie heel simpel gezegd dat conflicten uitgepraat zijn. Tegen de achtergrond van je verhaal begrijp ik dat dit bij jullie niet lukt. Je voelt je mogelijk beide niet gehoord. Je doet beide op je eigen manier je best (al lijkt dat bij je man misschien niet zo, omdat hij zich terugtrekt), maar merkt telkens een blokkade. Ik krijg de indruk dat dit al lange tijd zo gaat. Dat betekent waarschijnlijk dat je samen telkens terechtkomt in patronen die schade aanbrengen bij de ander. Bijvoorbeeld wederzijdse verwijten, elkaar vermijden of claimen/controleren. De reden waarom ik je problemen zo confronterend op een rijtje zet en uitwerk is niet dat ik jou of je man in een kwaad daglicht wil stellen. Jullie gedrag is herkenbaar ;-) De reden is om je uit te dagen je verdriet te leren delen zonder druk op je man uit te oefenen. Omdat je zoveel afwijzing lijkt te hebben meegemaakt, denk ik dat je daar hulp bij nodig hebt. Jullie vertonen beiden gedrag waar je goede redenen voor hebt. Het lijkt me zinvol te stoppen met de focus op elkaars manier van aanpak en elkaar opnieuw te zoeken in de gevoelens en motivatie er achter. Samen met een professional stilstaan bij deze patronen geeft vaak de kans om elkaar weer te horen. Het kan opluchten als je het niet meer hoeft te hebben over wiens schuld het is, maar samen kunt gaan kijken naar de wederzijdse nood achter jullie moeilijkheden en elkaar daarin leert steunen. De weg naar harmonie is die van verstilde conflicten opnieuw aandacht geven. Niet in de vorm van een discussie of te snelle compromis, maar op een veilige plek, beiden open voor wat er in het hart van jezelf en van de ander leeft en gaandeweg gebeurd is. 

Om samenvattend terug te komen op je vragen:
 
Mijns inziens hangt een harmonieus huwelijk niet af van welke persoonlijkheden je hebt. Het lijkt me logisch dat je naar harmonie verlangt. Je wilt elkaar immers steunen en zo is het ook bedoeld. De weg er naartoe is echter niet zomaar te regelen. Verandering van je problemen ligt daarom waarschijnlijk ook niet in een andere invulling van de vakantie. Een fijne vakantie ontstaat uit een goede relatie met elkaar, vrijwel nooit andersom.
 
Je vraagt of je meer je eigen gang moet gaan. Het antwoord is wat mij betreft ja én nee. Ja, want het lijkt me duidelijk dat er niets verandert door je beredeneringen en pogingen je man te veranderen. Dus mijn advies is: besluit in je hart om de regie over hem los te laten. Nee, want om nader tot elkaar te komen is het nodig dat je je hart weer voor hem leert openen. Kwetsbaar en eerlijk over je machteloosheid, dat je het ook niet meer weet maar hem wel mist. 

Hernieuwde moed toegewenst. 

Vriendelijke groet,
Jantine Stam-van de Beek

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

32 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven