Godvrezende grootouders missen
Ds. D.W. Tuinier | Geen reacties | 12-09-2018| 10:27
Vraag
Aan een Ger. Gem.-predikant/ambtsdrager. Af en toe ben ik heel verdrietig. Ik probeer het onder woorden te krijgen, maar dan is het nog afwachten of ik word begrepen. Ik mis mijn lieve grootouders, ze hadden zoveel van de Heere geleerd. Met groot heimwee denk ik terug aan de gesprekken die we weleens hadden. Ze waren echt, eerlijk en niet gemaakt. Hun geloofsleven kwam niet uit een boekje, maar uit een levende ontmoeting met Christus. Over Die Christus hebben ze zoveel gesproken. Het waren ook geen bijzondere mensen, maar wel uniek en Bijbels.
Tegenwoordig hoor ik om me heen ook veel mensen die het over Christus hebben. Ik kan er totaal niet jaloers op worden. Hun levenswandel is net als de wereld en ze praten over de grootste dingen, die ze eigenlijk niet beleefd hebben. Nu gaat het er mij niet om deze mensen te veroordelen en mijn grootouders op een voetstuk te plaatsen. Maar ik zie zoveel verschillen en dat heeft niet alleen met de tijd te maken. Het is allemaal zoveel nagepraat, redenerend en hoog opgeblazen geloof.
Onze kerkelijke gemeente is ook zo aan het veranderen en ik zie het door heel de Ger. Gem. We zijn op drift aan het raken en gaan de Gereformeerde kerken achterna. Het gaat natuurlijk om hoe het zelf met je ziel is. Dan kan ik het ook niet doen met mijn herinneringen aan het voorgeslacht. Maar ik mis het zo erg! Wat moet ik doen om deze zaken wat los te kunnen laten? Bij mijn kerkenraad kan ik niet te rade gaan, want die begrijpt/voelt dat al niet meer in. Ik hoop zo van harte dat ik geholpen word met deze nood. Misschien een paar opmerkingen vanuit Gods Woord?
Antwoord
Laat ik beginnen om aan te geven dat ik je worsteling, voor een groot deel, begrijp. Wat jij onder woorden brengt, heb ik ook, op de een of andere wijze, beleefd. Jouw zorgen die je uit, ook over ons kerkverband, dat ons hartelijk lief is, heb ik ook. Hoewel ik er hierbij voeg dat God in Zijn goedheid en trouw mij lange tijd Aquila’s en Priscilla’s heeft gegeven, die mij in de weg des Heeren hebben onderwezen. Zie de leespreek, bijgevoegd. Ook benadruk ik dat er binnen de kring van onze gemeenten, met vele zorgen, nog veel goede dingen zijn. Dat geeft de Heere.
Correct dat je aangeeft dat je persoonlijk in het leven staat. Hoe is het met jou? Hoe is het met mij zelf? Wij kunnen het nooit met anderen doen... Genade is geen erfgoed. Natuurlijk voel ik wel aan dat je je voorgeslacht mist. Maar de GOD van je Godvrezende grootouders is Dezelfde. En van HEM en Zijn Woord moeten jij en ik het hebben! Heel veel kinderen van God vallen om mij heen weg. Dat moet. Waarom? Ik moet Jezus Christus alleen overhouden. Hij alleen en anders geen!
En wat jouw kerkenraad betreft: ik kan mij niet voorstellen dat er niet een is die jou in dezen niet begrijpt of aanvoelt. Neemt contact met hen op en bespreek je nood. Daarvoor zijn ze door God, aangesteld. En zoek een kind van God op in je gemeente. Bidt met hem/haar tot de Heere. Echt, op het gebed doet God wonderen. Hij hoort en verhoort, om des HEEREN Christus wil (HC 45).
Ds. D. W. Tuinier
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D.W. Tuinier
- Geboortedatum:28-04-1964
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kampen
- Status:Inactief
