Hertrouwd en mishandeld

dr. J. van der Wal | Geen reacties | 21-08-2018| 13:16

Ik heb drie vragen:

1. Voordat ik anderhalf jaar geleden tot geloof kwam ben ik in een echtscheiding beland doordat mijn toenmalige man, nu ex-echtgenote, driemaal met burn-out en woede-uitbarstingen thuiszat en mijn toenmalige huisarts mij -in plaats van adequate hulp verlenen- besloot te verleiden en zich op te werpen als mijn redder en leveraar van fysieke en verbale intimiteit; wat in mijn huwelijk al zes jaar volledig ontbrak. Ik geloofde dat dit mijn eigen schuld was omdat ik er zelf aan meedeed en het erg spannend vond allemaal. Het werd bijna een obsessie en deze affaire heeft bijna driekwart jaar geduurd.

Daarna ontmoette ik mijn huidige christelijke man, ging mee naar de kerk en liet mij dopen. Ik dacht de huisarts te hebben vergeven en dat dit ook de juiste keus was. Ik kan alleen totaal mijn echtscheiding niet verwerken door schuldgevoelens. Nu heb ik met veel angst toch melding gemaakt van wat mij is overkomen en deze man zal dus zijn baan en misschien ook wel huwelijk verliezen. Het wordt allemaal erg serieus genomen maar nu voel ik mij ook schuldig naar hem. Hij is psychisch niet helemaal in orde namelijk. Mijn vraag: heb ik nu wel of niet in het licht van de Bijbel juist gehandeld?

2. Mijn tweede vraag. Zoals gezegd ben ik nadat ik tot geloof ben gekomen weer opnieuw getrouwd, dit keer met een christelijke man. Mijn ex is niet gelovig en wilde ook niet mee naar de kerk als ik dat wel eens voorstelde. Mijn huidige man is twaalf jaar geleden gescheiden toen hij ook nog niet tot bekering was gekomen. Een paar jaar daarna werd hij gedoopt. In hoeverre is ons huwelijk, allebei nadat we tot bekering kwamen en na echtscheiding toen wij nog niet geloofden wel ‘van God’? Met Christus mag je in de doop een nieuw leven beginnen. Zijn mijn man en ik dan wel of niet ‘bijeengebracht’ door God om ‘niet meer gescheiden te mogen worden’? Of zijn wij nog voor God getrouwd met onze exen van voor onze bekering? Mijn vraag dus samenvattend: in hoeverre kan je op dit punt echt opnieuw beginnen voor God?

3. Mijn huidige man en ik vormen nu een samengesteld gezin dat enorm zijn best doet met Jezus te leven. De Bijbelse invulling van de rol van de man en de vrouw in het huwelijk blijkt zeer moeilijk voor ons vorm te geven. Ik ben erg aanwezig en ook een betweter, ben ook veel hoger geschoold dan hij, maar probeer hem zeker te dienen en te volgen op mijn eigen manier. Hij is daarentegen nooit gewend een leider te zijn want hij had een zeer dominante ex-vrouw en is een chronische ‘people pleaser’. We proberen samen echt Gods wil te doen en hiervoor te bidden en preken hierover te bekijken en het Woord te lezen, maar als ik hem teveel word heeft hij mij inmiddels al meermalen geslagen, geschopt, aan mijn haren getrokken en zelfs al eens met een mes op mijn keel gestaan. Hij wordt zo woest dat hij zich dan geen raad weet en de ochtend erop wordt hij overmand met spijt. Ik vergeef hem dan en we bidden samen. Het blijft echter eens per maand gebeuren en gaat elke keer net een stapje verder in geweld. We hebben al therapie en pastorale hulp gehad, maar er verandert niets. We vinden elkaar verder heel lief en hebben ook fysiek veel intimiteit en een grote passie voor Jezus waarin we elkaar vinden.

Mijn vraag: wat verwacht God van mij in deze situatie? Telkens vergeven en blijven bidden en hierin volharden en vertrouwen dat het minder wordt? Inmiddels is er steeds meer sprake van letsel: bulten, blauwe plekken. Wat is Bijbels? Zou God willen dat ik grenzen stel en wegga? Dit durf en kan ik niet, ik hou zoveel van hem! Hij is mijn steun en toeverlaat. Door hem heb ik Jezus leren kennen. 

Excuses voor dit boekwerk. Ik ben 36 jaar oud en heb twee kleine kinderen uit mijn eerste huwelijk. Wij zijn nog erg jong in ons geloof maar we lezen de Bijbel samen en gaan elke zondag naar de kerk. Een echte thuiskerk hebben we echter nog niet, aangezien mijn man zijn kerk geen jeugd heeft -wat ik belangrijk vind voor mijn dochter- en ik me daar niet thuis voel omdat zijn ex-vrouw daar sporadisch langskomt met haar vriend en zij een hekel aan mij heeft. Er is daar ook veel familie van haar. We gaan dus zeer regelmatig op visite naar andere gemeenten in de hoop een thuis te vinden en zijn dus wel onder het Woord.

U benoemt veel punten waar ik op in zou kunnen gaan. Ongetwijfeld zou u nog dingen kunnen toevoegen; wellicht over de opvoeding en ontwikkeling van de kinderen om nog iets belangrijks te noemen. Als er zoveel is lijkt het me nodig om eerst een beetje orde te scheppen en te kijken wat nu allereerst de aandacht behoeft. Om vervolgens te kijken wat daarna aangepakt kan worden. Niet alles tegelijk dus. Dat prioriteren kan alleen door nader onderzoek en in een gesprek, want een ander kan dat niet voor u bepalen. 

Toch is er één ding wat m.i. zeker prioriteit verdient en dat is altijd de veiligheid van u, uw man en de kinderen. Dat staat ernstig onder druk als ik lees wat u in uw laatste punt daarover schrijft. Er is sprake van opklimmend geweld, zegt u. Dat is ernstig. Mij wordt niet duidelijk of en zo ja wat de kinderen daarvan mee krijgen. Het meemaken van geweld tussen ouders is net zo erg als zelf mishandeld te worden. Dit is iets dat direct moet stoppen. U hebt daarvoor therapie gehad, maar het stopt niet zegt u. Ik weet niet welke therapie, maar ik ga er van uit dat ook een niet geslaagde therapie aan het eind een advies geeft voor een vervolg. Welk advies dat is, is mij niet bekend. Mijn advies is dat u de situatie opnieuw met hen bespreekt. Of dat u anders naar de huisarts gaat om te kijken welke instantie in uw omgeving deskundig is en daarvoor een verwijzing te vragen. Bespreekt u dit met uw man en doe dat direct samen. Als u dat niet met uw man kunt of durft bespreken, doe dat dan zelf. Niet uitstellen, maar doorpakken!

Laat ik ook nog in gaan op de eerste vraag, omdat dit een duidelijk afgebakend punt is. M.i. hebt u juist gehandeld door aangifte te doen. Het is uw morele en maatschappelijke plicht om dit te doen. De overheid is door God gegeven, daar moeten we gebruik van maken om herhaling van dit misbruik bij anderen te voorkomen en duidelijk te maken dat normen van integriteit gehandhaafd moeten worden. Een arts mag beslist geen misbruik maken van zijn positie om mensen die afhankelijk zijn van hem te misbruiken. Het verdere vervolg van onderzoek en een eventuele rechtsgang zijn niet uw verantwoordelijkheid, maar die van justitie en de rechtbank. Laat u dat daar. Nogmaals, dit is een door God gegeven orde die wij mogen en moeten gebruiken om recht te doen en herhaling te voorkomen.

Andere dingen die u noemt zijn beslist ook belangrijk, maar ik laat die nu liggen om te voorkomen dat het onoverzichtelijk wordt. Het zou overigens wel helpen als u een keuze kunt maken voor een kerkelijke gemeente en daarmee ook voor pastorale begeleiding, want veel van uw vragen liggen op dat vlak. Ook wat dat betreft gun ik u stabiliteit en een vast aanspreekpunt. 

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven