Vervreemden van het kerkelijke gebeuren

Ds. A. van Vuuren | Geen reacties | 15-08-2018| 10:41

Ik ben een jonge vrouw, van jongs aan gelovig, moeder van vier opgroeiende kinderen. De laatste tijd merk ik dat ik een soort vervreemding van de Bijbelse taal, bijvoorbeeld tijdens preken, alsof die uit een compleet andere wereld komen. Ik ervaar moeite met het lezen van meditaties of boeken, terwijl ik daar vroeger echt door gezegend kon worden. Vaak als ik in de kerk zit, is het alsof ik buiten mezelf de hele dienst bekijk en dan komt het me haast ouderwets over, terwijl ik een paar jaar terug genoot van de liturgie in onze kerk.

Het maakt me angstig, het voelt alsof ik afglij of vervreemdt van het kerkelijke gebeuren. Het heeft niet zozeer te maken met mijn geloof in God, maar het lijkt of alles wat met het geloof te maken heeft niet meer past in mijn leven anno 2018. Hoe kan ik ooit mijn kinderen ‘christelijk’ opvoeden, als ik mezelf er niet bij betrokken voel? Ik weet dat Jezus zegt dat wie zal volharden tot het einde zalig zal zijn. Hoe kan ik ooit volharden?

“Ik zie de zin van kerk en geloof niet meer zo.” Ik denk dat ik zo je worsteling in een zin kan typeren. Iets waar overigens veel generatiegenoten van je mee worstelen. Ik haal mijn  typering uit wat je schrijft: “Dit heeft niet zo zeer te maken met mijn geloof in God, maar ik heb er moeite mee om de dingen die bij het geloof horen te integreren in mijn leven.” Ik neem aan dat je bedoelt: Ik geloof nog wel dat God er is, maar ik kan het leven met Hem in de hedendaagse praktijk geen handen en voeten meer geven.

Eigenlijk zou ik met je willen doorpraten over deze dingen. Is er mogelijk een psychische oorzaak? Hoe zit het met het klimaat in je gemeente? Is er bijvoorbeeld een andere predikant gekomen met een minder eigentijds taalgebruik? Ontbreekt het praktische element in de preken? Of- wat ingrijpender is- is er een ander levenspatroon gekomen. Ben je wereldser gaan leven, neem je het niet meer zo nauw met Gods geboden. Doe je steeds meer dingen, die Bijbels gezien niet kunnen? Dan is die vervreemding een logisch gevolg. Of ben je minder de Bijbel gaan lezen als voorheen? Dan is het natuurlijk niet vreemd dat je verwijderd raakt van de taal van de Bijbel en de preken. Het Engelse gezegde is ook hier van toepassing: “Use it, or loose it.” Gebruik het, anders raak je het kwijt. 

Vervreemding van de kerkcultuur is op zich wel jammer, maar niet het ergste. Het is logisch dat je, als je jong bent en in de tijd van “de eerste liefde” leeft,  niet beschouwelijk kijkt naar een kerkdienst en alles prachtig vindt. Als je wat ouder wordt en opgroeiende kinderen hebt, kom je meer midden in het leven te staan, ga je wat realistischer tegen het kerkelijk leven aankijken en minpunten zien.

Dat is niet erg als je maar door “dat ouderwetse gedoe” heen kunt kijken en de kernwaarden er van inziet en de wezenlijke dingen van het geloof blijft beleven. En laten we niet vergeten dat we dagelijks via al dat mediagebruik met het sop van de postmoderne cultuur overgoten worden. Bij al die snelle veranderingen en ontwikkelingen raakt de kerkcultuur voor ons gevoel snel verder achterop. De kloof tussen  zondag en doordeweeks wordt in rap tempo groter. 

Mijn advies: 
-Praat hierover met je man. Heeft hij dezelfde ervaring als jij? Praat hierover met vrienden, leeftijdgenoten in de gemeente, die je vertrouwen kunt. Herkennen ze jouw probleem? Durf het aan  er over te spreken met je eigen predikant, als je die hebt.
-Onderzoek je zelf of je je zelf bent gaan voeden met verkeerde wereldse dingen en verander dat patroon.
-Blijf trouw de Bijbel lezen, ook al staat het je soms tegen.  
-Leg naast de Bijbelvertaling die in de kerk gehanteerd wordt af en toe eens een meer hedendaagse vertaling. Gebruik een Bijbel met verklarende kanttekeningen. Bezoek een Bijbelkring of huiskring.
-En als je geen zin meer hebt in het lezen van geestelijke lectuur, beluister in plaats daarvan eens een ‘frisse’ Bijbelse preek, via internet. 
-Vooral, breng je nood in het gebed bij de Heere. Doe daarbij een beroep op Zijn volhardende trouw. Waar elke kerkdienst toch mee begint: Die nooit laat varen het werk dat Zijn hand begon. Voedt, vernieuw zo het oud vertrouwen.  Zeg tegen jezelf evenals de dichter van psalm 42: “Voedt het oud vertrouwen weder, zoek in ’s Hoogsten lof uw lust.” Doen hoor! Dan komt het goed!

Met broederlijker groet,
Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

134 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven