Ongelukkig huwelijk

Ds. H.H. Klomp | 1 reactie | 06-08-2018| 13:41

Ons huwelijk is nooit goed geweest, maar ik voelde aan het begin zoveel voor hem dat ik dat voor lief nam en niet zonder hem kon. Ook denk ik dat ik bang was dat na uitmaken van de verkering ik niets beters kon krijgen omdat tot die tijd niemand die ik leuk vond verkering met mij wilde en ik al wat ouder werd. Maar ik weet ook heel zeker dat ik de eerste jaren van hem hield omdat ik hem veel gunde. Intussen voel ik niets meer voor hem en kan ik daardoor ook minder van hem hebben. Het is teveel geworden wat ik heb moeten doorstaan en nog alle dagen moet doorstaan. En nu voel ik mij gevangen in een ongelukkig huwelijk, want ik vind dat scheiden bijbels gezien geen optie is.

Zelf ben ik veel naar therapie geweest, mijn man wilde daar niet aan meewerken door mee te gaan omdat hij vond dat het probleem bij mij zat. En misschien is dat voor een deel ook zo, dat ontken ik niet. Wel weet ik dat de therapeuten mij tot twee keer toe naar huis hebben gestuurd met de mededeling dat ik er van mijn kant genoeg aan heb gedaan en er verder niets aan mij mankeert om te kunnen behandelen.

Nu kwam ik er na het toevallig bekijken van zijn jeugdfoto’s ook achter dat er allerlei formulieren tussen zaten waarbij er bij hem als kind zijnde allerlei problemen waren met zijn ontwikkeling op emotioneel/sociaal en taalvlak en dit al van baby af aan tot aan de middelbare school. Het doet mij pijn dat hij zelf noch zijn ouders hier ooit iets over hebben gezegd, terwijl ze wel weten dat het tussen ons altijd moeizaam ging. Ze zeiden allemaal altijd dat het voornamelijk aan mij lag. Mijn eigen ouders zeiden het omgekeerde en hebben mij veel voor dit huwelijk gewaarschuwd. Dus ik geef toe dat ik met dit huwelijk de grootste fout in mijn leven heb gemaakt en ze achteraf gelijk hadden.

Nu zit ik hierin gevangen als het ware en ik voel mij erg ongelukkig, wat zich mede ook uit in geen eetlust meer hebben, geen energie meer hebben, geen plezier meer uit mijn werk bij huis kunnen halen (wel bij werk buitenshuis) etc. We hebben daarbij ook nog een kind. Ik heb veel gebeden, maar er komt geen oplossing. Ik denk dan ook dat dit een kruis is wat mij is opgelegd en dat daar bij God vast een goede rede voor is, maar het blijft wel heel moeilijk. Hoe moet ik hiermee omgaan?

Beste vragensteller, 

Wat een nare toestand voor jou, je man en jullie kind. Je zegt dat je opgesloten zit in een ongelukkig huwelijk. Scheiden mag niet en dus zal God er wel een reden voor hebben dat dat zo gaat met jullie. Maar  God wil niet dat je zo’n  huwelijk hebt. Hoe kom je dan uit de moeilijkheden. Ik geloof ook dat jijzelf serieus geprobeerd hebt tot verandering te komen. Al die therapie zonder resultaat... Wat zal dat moeilijk zijn om dag en nacht zo samen te (moeten) leven.  Dat houdt geen mens vol. Ik hoop dat jullie kind er niet ook nog de dupe van wordt.

Hoe moet het verder? Hoe kan het anders (worden)? Ik weet  het eigenlijk niet. Ook omdat ik te weinig van jullie situatie af weet en je al zoveel ‘gedokterd’ hebt. Als ik het goed inschat, zeg ik voorzichtig dat de start van je huwelijk niet veel vertrouwen geeft voor de toekomst. Daar heb je beiden aan bijgedragen en de wederzijdse ouders (lijkt me) ook. Jammer dat dat zo (gegaan) is.  Jullie zullen kerkelijk meelevend zijn – denk ik. Is er niet iemand in de gemeente (of daarbuiten) die een raadsman/-vrouw voor jou, voor jullie zou kunnen zijn. Iemand die een levend kind van God is en die  jouw/jullie  vertrouwen heeft of krijgt.

De therapeutische weg heeft blijkbaar niks positiefs opgeleverd. Daarom zoek ik een oplossing in de geestelijke weg. Er moet denk ik geestelijk wat veranderen. Bij elk van jullie als man en vrouw persoonlijk. En ook gezamenlijk als echtpaar in het huwelijk. En als vader en moeder voor je kind!  Er dient openheid naar elkaar toe te zijn (of opnieuw te komen), zodat je dichterbij elkaar komt en elkaar weer eens echt in het hart kijkt. Ik bedoel: elkaar weer echt ontmoeten. Verse Liefde dus en wederzijds vertrouwen mochten gaan groeien en bloeien. Er zou nieuwe intimiteit moeten ontstaan. Daar heeft de Heere die mooie band tussen man en vrouw voor bedoeld. En je kunt bij God altijd opnieuw beginnen. In de weg van schuldbelijdenis – persoonlijk en samen. En herstel van verhoudingen. Als man en vrouw ben je het waard. En je kind ook! Dan kunnen en zullen  er wonderen gebeuren.

Wie het echt  van de Heere verwacht wordt nooit beschaamd! Maar je/jullie hebben er (volgens mij) beslist een geestelijke vertrouwenspersoon bij nodig. Want het zal naar mijn inschatting nog een hele weg zijn om die te gaan. Maar wordt niet moedeloos. Ik vind het positief dat je deze vraag als een noodkreet aan ons hebt voorgelegd. Ook al kunnen wij de situatie op deze afstand niet zomaar oplossen. Maar mijn antwoord wil wel een handreiking zijn in jouw en jullie nood.

Ontferme Zich de Heere over jullie,  persoonlijk en samen. Over je huwelijksrelatie en je gezin.

Met hartelijke groet,
Ds. H. H. Klomp

Deze vraag is ook besproken in het programma 'Pastorie online':

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H.H. Klomp

• Geboortedatum:
  05-04-1949
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

136 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven