Vloekend vriendinnetje van dochtertje

Ds. K. van den Geest | Geen reacties | 30-07-2018| 14:24

Mijn dochter van acht jaar zit op een school waar de Bijbel richtlijn is.Ze heeft meest vriendjes en vriendinnetjes die ook bijbels worden opgevoed. Nu heeft ze sinds kort vanuit de speeltuin om de hoek een nieuw vriendinnetje ontmoet waarmee ze wil spelen bij haar thuis en bij ons. Van onze oudere dochter, die haar ook kent vanuit de speeltuin, hoorde ik dat dit meisje regelmatig de Godsnaam misbruikt.

Ik weet even niet hoe nu hiermee om te gaan. Onze oudste dochter vindt dit echt fout, maar onze jongste, die echt van de Heere God zegt te houden, durft hier niet iets over tegen dit meisje te zeggen. Kan ik hierin iets betekenen? Of hebben jullie een andere tip?

Wij leven in een wereld waarin christenen een minderheid zijn en velen God de Heere niet kennen en eren. Dat is de werkelijkheid waarin we onze kinderen opvoeden. Die kinderen moeten dus leren om te gaan met mensen die anders zijn, denken en geloven dan zij. En die dus soms ook de Naam van de Heere misbruiken, de enige manier waarop ze soms Godsnaam nog kennen en gebruiken, helaas.

Zelf leer ik jongeren het volgende. De Heidelbergse Catechismus zegt hierover in antwoord 99, dat we ons niet door zwijgen of toelaten aan deze gruwelijke zonde schuldig mogen maken. Dat maakt het heel zwaar en dat heeft velen ook opgezadeld met een slecht geweten of schuldgevoel, wanneer ze onvoldoende of niet op vloeken hadden durven reageren. Daarom zeg ik tegen jongeren: je kunt niet (en hoeft ook niet) op elke vloek te reageren, dat is geen doen. Als je mensen in het voorbijgaan hoort vloeken of volledig onbekenden die je tegenkomt op straat of in de trein, reageer dan niet, het heeft niets met jou te maken en jij hebt er niets mee te maken. Je kunt verder lopen of ergens anders gaan zitten. Wel reageren bij volstrekt onbekenden zou jou zelfs in gevaar kunnen brengen, niet iedereen reageert op zoiets vriendelijk of begripvol, helaas. Wat anders is het, als je dagelijks met iemand optrekt op school of werk, etc. Dan leer je elkaar goed kennen, die ander weet op een gegeven moment ook dat jij gelovig bent en dan kun je op een gegeven moment dit eens aan de orde stellen. Wacht daar niet te lang mee, want dan wordt de drempel om dat te doen steeds hoger, zodat je het ten slotte helemaal niet meer doet.

Het beste opvoedingsadvies zou kunnen zijn je dochter op deze manier te leren hier iets van te zeggen tegen haar vriendinnetje. Maar hoe doe je dat op een goede manier. Je kunt haar leren aangeven, dat ze het niet fijn vindt, omdat zij in God gelooft en Hem eert. Kinderen zijn kinderen en kunnen daarover dan soms zo maar in gesprek raken. Het vriendinnetje zou kunnen vragen: God? Bestaat die dan echt? Dan kan je dochter er iets over vertellen. Evangelisatie in de speeltuin! Maar zit er vooral niet te veel bovenop.

Het slechtste opvoedingsadvies zou zijn te zeggen dat je dochter alle contact met dit vriendinnetje moet verbreken. Slecht is dat voor de reputatie van gelovigen: (kinderen van) ongelovigen gaan denken dat ze niet goed genoeg zijn en dat christenen denken dat ze betere mensen zijn. Slecht is het ook voor je dochter zelf: zij leert dan niet om te gaan met situaties en mensen waarmee we als volwassenen allemaal dagelijks te maken hebben. Ik weet het, het doet zeer als je mensen de Naam van je geliefde Heere hoort misbruiken. Soms moet je toch het juiste moment afwachten of creëren, zodat het niet onder een te grote druk staat.

Maar je dochter van acht durft het niet goed, en dat is heel begrijpelijk. Zij wil haar vriendschap niet verspelen of op het spel zetten. Neem dat dan ook serieus, ga er niet overheen door te zeggen dat ze er toch over móet praten. Vraag liever wat ze lastig vindt en waarom en toon daar alle begrip voor. Begin dus een goed gesprek met je dochter, zo leer je samen te praten over dingen die moeilijk zijn en ervaart zij ook dat ze over zulke dingen met haar ouders kan praten zonder bang te hoeven zijn voor veroordeling of afwijzing. In zo’n sfeer kun je erover praten, in bovengenoemde zin. En als ze het uiteindelijk toch niet aandurft, zet haar dan vooral niet onder druk. Want dan wordt het een zware last voor haar en zal ze hierover een slecht geweten opbouwen. En, erger nog, steeds minder met jou als opvoeder in gesprek willen gaan over dingen waar ze tegenaan loopt of mee zit. Denk eens aan later, als ze in aanraking komt met jongeren die drugs gebruiken en misschien overgehaald wordt het ook eens te proberen. Zelfs dan moet ze niet bang zijn voor haar ouders en hun oordeel en veroordeling. Altijd moet een kind zich veilig kunnen voelen bij haar ouders. Dus met grote woorden en veroordelingen vervreemd je juist je eigen kinderen van je, die wel moeten dealen met situaties op straat.

En in het algemeen zeg ik nogmaals: maak het niet te zwaar. Soms is spreken zilver, zwijgen goud!

Ds. K. van den Geest,
Alphen aan den Rijn

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

127 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven