Hypocriet zingen

Ds. P.D.J. Buijs | Geen reacties | 14-02-2004| 00:00

Ik heb een vraag waar ik al een tijdje over nadenk. Wij zingen in onze gemeente tijdens de dienst alleen de berijmde psalmen. Ik heb er echter twee problemen mee. Ten eerste is het taalgebruik er in verouderd. Wij begrijpen het wel (niet altijd overigens) maar op anderen komt dit toch hypocriet over? Kun je dit dan met je hart zingen? Ten tweede zingen we psalmen die de dominee heeft opgegeven. Psalm 29 bijvoorbeeld is geen probleem, lijkt me. Maar kijken we naar psalm 30, hoe kan iedereen dat mee zingen? Of psalm 38:6 of 63:1. Dan zingt iedereen mee, terwijl ik zeker weet dat als alleen zij zouden zingen die het echt meenden, het een stuk stiller zou zijn. Is dit ook niet hypocriet?

Beste lezer,

De vraag was een tweeledige. Allereerst naar de `verstaanbaarheid` van onze psalmen, met name in de berijming die wij in onze gemeenten doorgaans gebruiken.

Het eerste wat ik daarbij opmerk is, dat er vele prachtige en geliefde psalmen zijn, die ook in de berijming krachtig overkomen. Ze hebben ook een plaats gekregen in de harten van velen. Dat betekent dat je de berijming daarvan niet zomaar moet veranderen. Een berijming moet ook `beklijven`, zich een plaats veroveren in de harten van mensen en dat heeft tijd nodig. Tegelijk voel ik het probleem wel degelijk aan; het is ook het mijne als predikant die `s zondags psalmen opgeeft om te zingen. Er zijn heel wat coupletten in onze zogenaamd oude berijming, die ik niet zal opgeven, louter omdat ze qua Nederlands niet meer te zingen zijn. Andere laat ik wel zingen, maar licht dan voordat we gaan zingen bepaalde woorden of zinswendingen toe. Ik zwijg dan nog maar van bepaalde sporen van de "Verlichting" die in onze berijming duidelijk aanwijsbaar zijn.

Dan maar overgaan op de zogenaamde nieuwe berijming? Die acht ik in veel gevallen echt geen verbetering, zelfs een vervlakking. Tegelijk gebiedt de eerlijkheid mij om op te merken dat bepaalde coupletten een aanmerkelijke verbetering vormen en dat daardoor verzen die ik nu niet  opgeef voor de gemeente zingbaar zouden worden.

Een combinatie dan? Of een totaal nieuwe, gereformeerde psalmberijming? Mijn persoonlijke opvatting is, dat er na de herziening van de Statenvertaling (waar ik van harte achtersta en ook aan meewerk) een nieuw project ter hand moet worden genomen: een grondige herziening van de oude berijming, dan wel een Schriftgetrouwe psalmberijming, waarin het goede van de oude bewaard blijft (wat mij betreft kan er veel letterlijk worden overgenomen), maar waarin tegelijk coupletten die nu echt niet meer te zingen zijn aan de gemeente worden `teruggegeven`. Anders vrees ik dat met name jongeren (maar vlak veel ouderen niet uit!) een steeds grotere vervreemding zullen gaan ervaren en andere wegen (met name het `opwekkingsgenre`) nog meer zullen inslaan dan ze nu al doen. Dat zou erg zijn. We moeten er alles aan doen om de psalmen zo te bewaren, dat ook een volgende generatie ze kan zingen. Boven alles: de eer van de Heere is het zo waard!

Wat het tweede deel van de vraag betreft: we moeten goed zien waarom het  gaat wanneer we `s zondags zingen. Dan zingt in de eerste plaats de gemeente, die in de Naam van de Heere bijeen is. De Heere troont op de lofzangen van Zijn volk. De gemeente zingt de klaag-, boete, lof-, dank- en aanbiddingspsalmen. Op dat moment gebeurt dat collectief. Daarmee bemoedig en onderwijs je ook elkaar (zie Coloss. 3:17). Het al dan niet meezingen hangt niet af van je eigen gesteldheid op dat moment. Dat zou me trouwens wat worden: de een houdt z`n mond bij een lofpsalm, want hij/zij is er op  dat moment niet voor in de stemming. Een ander zwijgt bij een klaagpsalm, want hij/zij heeft net een jubileum gevierd. Dan zou er dus steeds een deel van de gemeente (en wie weet hoe groot!) zwijgen. Dat is de bedoeling niet. Je zingt samen. Daarin neem je elkaar mee in door de diepten en over de hoogten die er in het geestelijk leven zijn. Het is van belang om biddend te zingen, met grote aandacht. "Heere, leer mij deze dingen op Uw tijd en Wijze". Dan kan het zijn dat een psalm die ik vroeger meezong maar nog niet zo herkende, in andere omstandigheden van mijn leven bijzonder gaat spreken. Maar al meezingend met de gemeente was ik er al in onderwezen. Het "ik" in de psalmen is dus meer dan een uitdrukking van individuele emotie. Intussen blijft het waar: niet alleen "zie toe hoe gij hoort", maar ook: "zie toe, hoe je zingt".

Hartelijke groet en Gods zegen toegewenst, ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

203 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven