Gedoopte meer pleitgrond bij God dan ongedoopte?

Ik heb een vraag over de kinderdoop. In hoeverre heeft iemand die (als kind) gedoopt is meer "pleitgrond" bij God dan iemand die niet gedoopt is (maar evt. wel tot het "verbond" hoort, ofwel gelovige ouders heeft, die hun kind niet hebben laten dopen, omdat de doop voor gelovigen is)? En ik schrijf "verbond", omdat ik dit begrip ook niet helemaal vat in NT-perspectief. Zoudt u mij dat kunnen uitleggen/verklaren uit de Bijbel? (a.u.b. zonder vooronderstellingen dat de doop de voortzetting van de besnijdenis is)

Eerst iets over de verbondsgedachte in nieuwtestamentisch perspectief. Het blijkt dat er wel degelijk een lijn doorloopt van oud naar nieuw testament. Voorbeelden: in Hand. 2:39 grijpt Petrus terug op de belofte die aan zijn hoorders toekomt en dat is niet anders dan de belofte van het verbond. Dat blijkt ook weer uit Hand. 3:25: "Gijlieden zijt kinderen der profeten en des verbonds." Maar let dan ook op wat er verder volgt: "Hetwelk God met onze vaderen heeft opgericht, zeggende tot Abraham: En in uw zaad zullen alle geslachten der aarde gezegend worden." Opmerkelijk, dat hier, vlak na Pinksteren, in verband met het verbond met Abraham gewezen wordt op alle geslachten der aarde. Er loopt kennelijk een lijn....

Duidelijk is ook Ef. 2. In hun 'eertijds` waren de christenen in Efeze (oorpronkelijk dus heidenen!) vreemd aan de verbonden der belofte. Maar nu, in Christus Jezus, zijn ze nabij gekomen. Want Hij heeft die beiden (gelovigen uit de Joden en uit de heidenen) één gemaakt. Of denk aan Rom. 11:16vv: De wortel is het verbond van God met Israël, waar wilde loten op geënt worden en zo deel krijgen aan dat verbond.

Heeft iemand die gedoopt is, nu wat voor? Heeft hij/zij een sterkere pleitgrond? Het is zeker een groot voorrecht om gedoopt te zijn en zo het teken van het verbond te mogen dragen. Dat wil niet zeggen, dat je dan wat 'voor' hebt in die zin, dat je al zo ongeveer zalig bent. Wel is het sacrament bedoeld tot bemoediging en stimulering: de beloften zijn op mijn naam gezet, ik draag daarvan het teken en mag er vrijmoedig op pleiten. Daar gaat het om: dat ik kom tot verbondsbeleving. De doop op zich maakt immers niet zalig.

Maar mag iemand die niet gedoopt is, dan niet op Gods beloften pleiten? Jazeker! Denk aan de Dorste Leerregels, hoofdstuk 2, paragraaf 5: De belofte wordt aan ieder die het Evangelie hoort, verkondigd met bevel van bekering en geloof. Op grond van die belofte mag een mens leren geloven, juist door erop te pleiten. Wel mogen we zeggen: een gedoopte heeft nog een stimulans temeer om dat te doen, omdat hij niet alleen de belofte, maar ook het teken en zegel daarvan heeft ontvangen. En dat is bedoeld om ons de belofte van het Evangelie des te beter te doen verstaan en te verzegelen (zie Heid. Cat. vr. en antw. 66). Hoe zullen we dan ontvluchten, indien we op zo`n grote zaligheid geen acht geven? Een God Die toezegt onze Zaligheid te willen zijn en daar in de doop Zijn 'handtekening' onder zette?

Ds. P. D. J. Buijs