Daderbescherming na incest

M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs | 1 reactie | 27-04-2018| 13:45

Ik durf niet te zeggen wat ik allemaal heb gezien onder dwang. Ik moest hiervan telkens overgeven en kreeg een maagzweer. Ik moest blijven kijken en mijn schoonmoeder gehoorzaam zijn. Mijn grootouders hadden zorg om mijn gezondheid en eindelijk durfde ik hen te vertellen wat ik telkens bij m’n schoonouders en hun dochters zag. Toen m’n moeder dit hoorde van mijn opa en oma zei ze: “Zulke nette mensen doen dat niet.” Ze is zo snel mogelijk naar m’n schoonouders toegegaan en heeft gezegd: “Zoiets doet u niet, he?” Ik voelde mij zo vreselijk alleen en werd door m’n eigen moeder voor gek gezet. Schoonmoeder zei, toen mijn moeder weg was: “Jij hebt onze zonden buiten de deur verteld.”

Mijn grootouders stonden achter mij en begrepen niets van m’n ouders. Mijn pa zei namelijk dat het voor hun verantwoording was. Opa is zelfs bij m’n schoonmoeder geweest en heeft gezegd dat het Godonterend was wat ze deden. Woest was m’n schoonmoeder op opa en dat is nooit overgegaan.

Nu is het vele jaren later en ben ik zelf bejaard en ‘t valt mij op, als mijn eigen moeder over incest hoort, of iemand zit aan z’n kind, dan is ze enorm goed voor de persoon die ‘t gedaan heeft, maar niet voor de persoon die het overkomt. Is daar een antwoord op, waarom iemand juist zo goed voor de dader is?

Wat een moeilijke situatie! En u loopt hier waarschijnlijk al vele jaren mee rond. Vreselijk wat u heeft moeten meemaken... Misschien is het meest wrange aan dit verhaal wel dit: dat u hiermee naar uw moeder ging (wat heel dapper was!), maar dat u vervolgens van een koude kermis thuiskwam. Uw moeder had er voor u moeten zíjn! Het voor u moeten opnemen! U moeten beschermen! Maar in plaats daarvan werd u niet geloofd en nam ze het op voor de dader... Daarmee liet ze u alleen. Hoe kwetsend en krenkend, als een moeder haar kind dit  aandoet. Fijn dat u hiermee wel bij uw grootouders terecht kon. Al hebben ook zij u niet kunnen helpen.
 
U vraagt hoe het kan, dat mensen zoals uw moeder het altijd opnemen voor de dader. Ik ben geen psycholoog, maar mijn inziens is dit een mechanisme van mensen om schokkende dingen, die ze eigenlijk niet willen/kunnen geloven, van zich af te houden. Om zichzelf er op die manier tegen te beschermen. Uw moeder wist wat u was aangedaan, maar wílde het waarschijnlijk niet geloven omdat het té erg was! Het niet te verdragen zou zijn, als ze dit als waarheid aan zou nemen.
 
Nu, vele jaren later, als ze met een dergelijke situatie in aanraking komt, wordt dat verhaal van vroeger wellicht getriggerd en komt hetzelfde mechanisme weer boven: ontkennen, afweren en daarmee zichzelf beschermen. Doen of het er niet is.  Wie weet is er dan dat stemmetje in haar geweten wat haar herinnert aan wat haar dochter is aangedaan. En dat blokkeert ze wellicht door zo te reageren. Wat je wegmaakt, dat is er niet. En dus hoef je ook de pijn niet te voelen. 
 
Wat ik wel hoop is dat hier aangifte van is gedaan! Dit mag niet onder het tapijt geschoven blijven. Wat weggestopt wordt gaat etteren en baant zich altijd op de één of andere manier een weg naar buiten. Zoek ook hulp voor uzelf om dit te verwerken, anders maakt het u innerlijk kapot.
 
Wat mensen ook ontkennen en weigeren de waarheid onder ogen te zien, Hij ziet het hart aan. Hij weet en ziet alle dingen. Voor Hem kan niets verborgen blijven. Gelukkig! Hij is onze hemelse advocaat, die weet wat recht is. Die ook weet van het onrecht wat u is aangedaan. “Hij heelt de gebrokenen van hart en Hij verbindt ze in hun smarten.”
 
Heel veel sterkte toegewenst in dit moeilijke proces!
 
Irma Roobol

Dit artikel is beantwoord door

M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs

• Geboortedatum:
  21-02-1975
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barendrecht
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven