Vrouw heeft hekel aan lichamelijk contact

Om seksueel contact als prettig te ervaren is het belangrijk dat je je beiden lichamelijk prettig voelt, maar ook emotioneel veilig en verbonden. Als je vrouw aangeeft jou emotioneel niet te ‘kennen’, lijkt me dat een duidelijk teken dat deze voorwaarden niet vervuld worden. Wat je hieraan kunt doen is eerst een emotioneel sterkere band opbouwen, zonder daarbij meteen de verwachting dat een goed gesprek op seks zal uitlopen. Dit kán wel, maar in een later stadium. Hoelang het duurt voordat je vrouw zich emotioneel veilig genoeg voelt bij jou is niet te voorspellen, maar een lange adem zal het wel hebben. Kijk naar wat voor jou helpend kan zijn om meer open over jezelf te vertellen. Praat je bijvoorbeeld makkelijker als je elkaar niet voortdurend aan hoeft te kijken, ga dan bijvoorbeeld samen wandelen, fietsen, een stukje toeren met de auto of inderdaad lepeltje-lepeltje liggend praten als zij zich daar ook fijn bij voelt. Ook zijn er spellen zoals Kaarten op Tafel waar een hoop gespreksvragen instaan, als je het moeilijk vindt zelf een onderwerp te vinden om mee te beginnen. Kijk samen eens eerlijk naar hoeveel jij aan het woord bent en hoeveel zij dat is. Als jij minder aan het woord bent, waarom is dat? Neem je niet makkelijk ruimte in en heb je nodig dat zij bijvoorbeeld meer vragen aan jou stelt of dat je wat langer over een antwoord mag nadenken? Voel je je er comfortabel bij om aan het woord te zijn of scherm je je zoveel mogelijk af? Wat heb jij nodig om jezelf meer te laten kennen? Praat je ook over je gevoel of alleen over verstandelijke en/of praktische dingen? Heb jij en/of heeft je vrouw er behoefte aan dat dit wat verschuift? En wat is hierin haalbaar voor jou? Zijn er dingen die het makkelijker en haalbaarder voor jou zouden maken?
En wat mist je vrouw, kan ze dat aangeven? Brengen jullie wel veel tijd samen door of zit een van jullie bij wijze van spreke met de mobiel op de bank terwijl de ander de krant leest aan de keukentafel? Praten jullie met elkaar over wat je meemaakt en welke dingen daarvan blijven hangen, als positieve ervaring of piekerpuntje? Hoe reageren jullie op elkaar als je elkaar wat vertelt? Steun je elkaar, stel je elkaar vragen, of ben je in je hoofd met andere dingen bezig? Of hoor je steeds dezelfde klacht waar je niet zoveel mee kan of die je maar aanstelleritis vindt? Merk je aan de ander als diegene even geen ruimte heeft voor jou, en hoe vind je dat? Kun je daarmee dan even wachten, of weet je dat je dan kan wachten tot sint juttemis? Heb je ruimte voor elkaar of word je zo bezet door werk/huishouden/kerk/sociale contacten etc dat je eigenlijk niet aan elkaar toekomt? Reageer je positief op elkaar of kraak je elkaar ook wel eens af? Spreek je het uit als je je niet fijn behandeld voelt door de ander of houd je je mond maar en verstop je je in andere bezigheden? Heb je wel eens ruzie? Lukt het die naar beider tevredenheid uit te praten? Zo nee, waarop blijft het steken? Begrijp je wat de ander nodig heeft, en heb je het gevoel dat de ander begrijpt wat jij nodig hebt? Heb je het gevoel dat de één zich meer aanpast dan de ander? Zoja, waar ligt dat aan? Heb je het gevoel dat de ander soms dingen aanneemt over wat jij denkt of voelt, wat niet klopt met de werkelijkheid? Vul je zelf wel eens dingen in die de ander wel zal vinden of voelen, zoja waarom? Loop je wel eens op je tenen bij elkaar, zoja hoe komt dat? Spreek je je verwachtingen naar elkaar uit? Of zijn er bepaalde verwachtingen die je niet durft uit te spreken of denkt dat de ander wel moet begrijpen? Weet je van jezelf wel goed wat je denkt en voelt? Of vind je het moeilijk om dat te identificeren? En heb je kennis van en begrip voor elkaars beperkingen en moeilijkheden?
Zomaar een heel aantal vragen om eens over na te denken hoe je met elkaar en elkaars behoeften omgaat. De antwoorden hierop kunnen misschien een licht werpen op de reden dat jouw vrouw aanjeeft je niet echt te kennen.

Vragensteller diep respect... dat u nog op zo’n respectvolle manier naar u vrouw toe hier u vraag stelt. Sterkte!

Ze zegt dat ze je eerst wil leren kennen. Ze draait het om. Dat is wat de wereld zegt. Bijbels gesproken is dat kennen. Hij kende zijn vrouw. Die mensen in de Bijbel gingen het huwelijk in zonder al teveel geklessebes en romantisch geneuzel vantevoren. Dan kun je ook wel zeggen: ik kom niet open, want jij wil me niet leren kennen.
Weet ze wel zeker dat ze niet is misbruikt? Dat kun je ook blocken. Dan weet je dat niet meer. Heeft jaren geduurd voor ik erachter kwam dat ik als kind was aangerand in m'n slaap. Ik las er een boek over van iemand die altijd met z'n lievelingsoom op stap ging en die herinnerde zich alleen wat direct daarna was gebeurd. Dat had ik ook. Maar dan nog. Of ze heeft vaginisme misschien en anders zeg maar dat ik heb gezegd dat ze niet moet zeuren. 1 Korinthe 7. LOL ik was ooit getrouwd met een voorganger en het was wat raar als hij die dames uit de kerk lessen gaf over seks, dus moest ik dat doen. Bahahahahahaha ik was gewoon zo van: hup mens, niet zeuren. 1 Korinthe 7. Nou daar waren ze het niet mee eens en van mij namen ze zoiets al helemaal niet aan. Who are you?? Behalve 1 vrouw. Die dacht: ja, Gods Woord zegt het. Klaar. Die man van d'r was zo blij daarna en ze waren weer helemaal verliefd.

Beste vraagsteller, ik leef met je mee, want bij mij is het niet veel beter. Helaas. Zelfs mijn arm om haar heen slaan vindt ze vaak al te veel, en dan duwt ze me weg. Als ik haar een kus geef, trekt ze een vies gezicht. In de kerk wil ze liever dat de kinderen tussen ons inzitten, want ze wil niet naast me zitten. Als ik lichamelijk contact zoek, dan wil ze het niet. En waarom? "omdat je er niets aan hebt". Als ik dit met haar wil bespreken, dan wordt ze boos. Als ik voorstel om onder begeleiding van professionele hulp dit te bespreken, dan zegt ze "dat moet jij weten, ik ga niet mee".
Zijn wij mannen voor onze vrouwen dan alleen maar nodig geweest om ze een aantal kinderen te geven en ervoor te zorgen dat ze "onder de pannen zijn"?

@Coby5 ->met verbazing gelezen dat u lid was (of nog is?) van een kerkgenootschap waar de predikant c.q. voorganger 'lessen gaf over seks'.
En dat u dan voor uw man moest invallen omdat het hem als man niet paste om vrouwen over seks te vertellen... Dat was zeker zo'n 80 jaar geleden?

En wat 1 Kor. 7 betreft: in Paulus's tijd schijn seksuele voorlichting ook nog niet optima forma te zijn geweest...

@M01 ->ik zou u aanraden om met mevrouw Ronner in contact te treden. Er is bij u en uw vrouw, als ik dit goed lees, méér aan de hand!