Man soms erg boos tegen de kinderen
dr. J. van der Wal | 8 reacties | 20-02-2018| 09:32
Vraag
Mijn man doet soms erg boos tegen de kinderen. Mijn dochter is bijna 12. Pas gaf ze een ietwat brutale opmerking. Mijn man zette haar toen op de trap. Ze was daar boos over en vond het buiten proporties. Toen ze weer terug mocht komen gaf mijn man haar een preek over brutaal gedrag. Mijn dochter zei sorry en moest huilen. Echter bleef mijn man boos. Hij praatte heel hard en boos tegen haar. Tot mijn dochter helemaal overstuur was en heel erg moest huilen.
Toen dochter naar school was heb ik mijn man hierop aangesproken. Dat ik wel snap dat hij de kinderen soms straft, maar dat ik dit buiten proportioneel vond. Hij pakte haar ook stevig bij de kin om haar te dwingen hem aan te kijken. Onze oudste zoon is inmiddels 14. Met hem heeft mijn man ook veel dergelijke aanvaringen gehad. Mijn man gaat altijd de strijd met de kinderen aan. Hij vindt dat ik hem niet steun en wordt dan ook heel boos op mij als ik hem aanspreek. Ik probeer dat altijd te doen als mijn kinderen er niet bij zijn. Hij is nu weer boos weggegaan naar zijn werk en heeft gezegd dat ik hem niet steun en dat we door mijn feedback op hem geen team zijn.
Ik merk dat mijn kinderen erg gefrustreerd zijn over hun vader. Met onze jongste, die nog niet pubert, gaat mijn man wel heel goed om. Dat geeft de andere twee ook het gevoel dat hun vader niet van hen houdt. Ik ben ten einde raad. Moet ik mijn man zijn gang laten gaan? Als ik er tegenin ga op een rustig moment en aangeef dat het goed is dat hij de kinderen aanpakt, maar dat hij soms wat te ver gaat in mijn ogen wordt hij erg boos. Hij zegt dan dat ik mijn mond moet houden dat ik hem nooit steun (wat niet klopt) en loopt woedend weg. We komen er echt niet uit. We zijn ook kort in therapie geweest, maar dit hielp niet. Hij blijft bij zijn standpunt dat ik hem gewoon moet steunen. Moet ik om de kinderen te beschermen bij hem weggaan? Maar waar moet ik dan heen? En geeft dat de kinderen niet nog meer schade? Deze conflicten zijn niet meervoudig houdbaar voor mij!
Antwoord
Het is een aangrijpend tafereel dat u schetst in uw vraag. Een moeder die tevergeefs probeert om een langdurig heftig probleem op te lossen tussen haar meest intieme naasten, haar man en kinderen en die nu ten einde raad is.
Laat ik vooraf zeggen dat u met mijn antwoord uw probleem niet rechtstreeks kunt oplossen. Daarvoor is meer inzicht nodig in de achtergronden van de problemen. Wat maakt dat ieder doet wat hij of zij doet? Ik neem aan dat uw man van u en de kinderen houdt. Toch lijkt hij dat niet goed over te kunnen brengen. Dat moet hem pijn doen. Hoe komt dat? Wat doen de problemen met ieder in uw gezin? Wat wilt u van en met elkaar? Als ouders van de kinderen, als kinderen van de ouders? En vooral: wat wilt u als ouders van en met elkaar?
Wel kan ik u een paar uitgangspunten meegeven, die u hopelijk kunnen helpen om verder te komen en een negatieve spiraal te doorbreken.
Als ik uw vraag lees, zie ik een vrouw en moeder voor me die probeert te bemiddelen tussen man en kinderen en intussen de indruk wekt meer mee te voelen met de kinderen dan met haar man. U lijkt als ouders beide eenzaam in uw strijd. Dit houdt u niet vol en het zal ook niet leiden tot verbetering. Uw probleem is dermate ernstig dat u eerder al therapie hebt gehad (zonder resultaat) en dat u intussen aan het eind van uw latijn bent. Dat is riskant, want in een toestand van uitputting kan een mens drastische dingen doen. Alles bij elkaar betekent dit dat het niet realistisch is om te verwachten dat er een snelle, gemakkelijke oplossing bestaat. U moet echt vol aan de bak en hier prioriteit aan geven om het tij te keren. Dat is het eerste.
Als tweede kan ik niet genoeg benadrukken hoe belangrijk een harmonieuze relatie is tussen ouders. In die zin maakt uw man een alarmerende opmerking als hij zegt dat u samen geen team vormt. Een harmonieuze, liefdevolle relatie is van levensbelang voor de ontwikkeling van de kinderen. Dat biedt een bodem voor duidelijkheid, stabiliteit en respect. Ouders kunnen veel fouten maken in de opvoeding, maar als ze samen optrekken, kan dat lijden. Dit betekent dat uw hoofddoel m.i. moet zijn om als ouders te werken aan uw relatie als gezamenlijke opvoeders. Als dat niet eerst op orde komt, komt u aan een goede opvoeding niet eens toe en loopt uw huwelijk mogelijk ernstige averij op. Begin dus niet met de opvoedproblematiek, maar met uw onderlinge problemen. Het is de moeite waard om uit te zoeken of er een mogelijkheid is om samen met uw man een intensieve vorm van (bij voorkeur christelijke) therapie te zoeken. Wordt het eerst eens over de manier van opvoeden en hoe u omgaat met onderlinge verschillen.
Het tweede dat ik kan zeggen, lijkt een cliché, maar is niettemin essentieel. Dat gaat over uw onderlinge communicatie. In uw geval lijkt het te gaan over het onvermogen om een gemeenschappelijke lijn uit te zetten en te volgen in de opvoeding en de beloningen (!) en straffen die samen geeft. Er zijn veel goede, christelijke boeken geschreven over dit onderwerp. Voor nu vat ik enkele principes kort samen:
1. Begin met luisteren en begrip te tonen.Ieder mens moet snel zijn om te luisteren en langzaam om te spreken (Jac. 1:19). Helaas leven we in een tijd die ons voortdurend uitdaagt om het tegendeel te doen, maar neem daar bewust afstand van.
2. Spreken kan veel verhullen. Wees open en eerlijk in het spreken en weet wat je zegt. Dat vraagt eerlijkheid als het gaat om uw gevoelens en kwetsbaarheid te tonen. Als een relatie al een tijd gespannen is, heb je daar vaak een ander bij nodig om daar ruimte en veiligheid voor te creëren.
3. Wees duidelijk en beschuldig niet. Ook dat laatste is in een gespannen relatie zonder hulp niet gemakkelijk.
4. Voor de opvoeding is het belangrijk dat u verschillen accepteert en benoemt. Probeer niet de schijn van eenheid op te houden als die er niet is. Kinderen voelen dat feilloos aan. Als je dit samen erkent, blijf je voor de kinderen toch een eenheid: je bent het samen eens over het feit dat je er nog niet uit bent en dat je daar nog over moet spreken. Dat is een goed voorbeeld voor de kinderen als het gaat om omgaan met verschillen van mening.
5. Probeer gezamenlijk, dus niet ieder apart, de kinderen te belonen (!) en te straffen, zodat de kinderen de harmonie tussen u merken. Die duidelijkheid vinden ze niet altijd fijn, maar geeft wel rust en houvast. Misschien vindt u dat lastig, maar bedenkt dat de relatie met uw man op de eerste plaats komt, juist ook voor de kinderen. In uw geval lees ik dat uw man volgens u de kinderen te hard aanpakt, is misschien wel grensoverschrijdend is als ik lees hoe ze reageren. Hier ligt wel een ernstig punt. Als de veiligheid in het geding komt, is het zaak dat dit eerst zeker wordt gesteld. Dat lijkt me dan ook een eerste punt om met hulp te bespreken. Je bent samen heel sterk als je kunt zeggen: “We hebben samen gepraat en mamma vindt dat ik te streng tegen je ben geweest. Ik heb er nog eens over nagedacht en ik snap haar wel. We gaan het voortaan anders doen.” Lukt het niet de veiligheid te waarborgen, dan wordt het een ander verhaal en is ingrijpen nodig om eerst de veiligheid te herstellen.
6. Bidt voor en met elkaar. Leg je hart voor God open. Hij heeft het huwelijk ingesteld, kinderen en ouderschap gegeven. Als Hij dat doet, laat Hij ook dat werk van Zijn handen niet varen als we Hem zonder ophouden bidden om Zijn hulp.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wel raar dat de oudste zo brutaal is. Dat laat zien dat hij het niet voor het zeggen heeft. Wij waren allemaal bang voor m'n vader. Ook niet gezond, maar ja. Hij is veranderd omdat God zei tegen m'n moeder dat ze hem moest gehoorzamen en vergeven en zegenen en ze moest zelf veranderen. Ze riep het echt uit: God verander hem! Verander jij, zei God. Nu is ie eigenlijk heel lief en schattig en als ie een keer zeurt om mijn kinderen, zegt m'n moeder: zanik niet zo en dan houdt ie gewoon op.
Mijn ex is ook best wel streng en ik wilde de kinderen altijd pamperen. Zo heel erg is het niet als een vader streng is. Die slappe hap hebben kinderen ook niets aan. Wij hebben een coouderschap. Vooral toen ze klein waren gaf ie ze weleens een tik. Nou daar was ik het geenszins mee eens, maar wat dan nog? Het zijn zijn kinderen. Vaders moeten hun zonen tuchtigen. Nu luisteren ze heel goed en ben ik blij dat hij zijn deel heeft gedaan. Als je sommige andere brutale klieren ziet op hun school met van die slappe ouders, heeft ie het zo slecht nog niet gedaan.
Je man gaat schreeuwen omdat jij zijn gezag niet erkent en hij zijn kinderen niet mag opvoeden en dan luisteren ze ook niet, omdat jij zegt dat ie overdreven is en worden dan juist brutaal. Iedereen is anders. Het zij zo. Hij slaat ze niet in elkaar. Hij zet er een op de gang. Ik zou tegen m'n kinderen zeggen: luister gewoon naar je vader.
Ik weet nog wel toen de oudste 5 of 6 was, wilde ie helemaal niet meer naar z'n vader toe. Bij mij kon je gezellig doen waar je zin in had, rotzooi maken, lawaai en herrie en bij hem was het heel strak en ze moesten vaak op de gang. Ik zei tegen 'm: doe dan ook niet zo vervelend. Luister gewoon naar je vader. Ja maar hij houdt niet van me. Ik zeg: die man kan er ook niks aan doen. Moet je weten hoe hij is opgevoed. Zo toont hij zijn liefde aan je. Hij kan dat niet zo goed. Hij is gewoon ouderwets. Oh ja lol en ik loog dat z'n vader tegen mij had gezegd dat ie zoveel van 'm hield. Dat deed hij ook, maar dat had ie niet gezegd. Nou, opgelost. Opeens wilde ie de hele tijd naar papa en papa was helemaal geweldig en nog leuker dan ik LOL.
Maar ja, ik heb makkelijk kletsen. Ik ben gescheiden. Om dat te hebben als je getrouwd bent lijkt me een regelrechte ramp. Mijn moeder heeft echt haar leven afgelegd. Eigenlijk moet de man dat doen voor z'n vrouw, maar m'n pa was niet bekeerd, dus bij hen was het andersom. Mensen hebben haar toen aangeraden om te scheiden, maar ze deed het niet.
De situatie is herkenbaar. Bij ons is het nu aan het veranderen. Daar ben ik heel blij mee! Dat gun ik jullie ook!
Zou je via de mail contact willen om hierover door te praten? Mocht je het willen, dan wil ik het mail adres doorgeven via een reactie hieronder.
Hartelijke groet van een moeder van 5 kinderen
pas bij ons zo geescaleerd. Mijn man sloeg onze dochter van 12. Heb al paar keer gezegd dat hij het niet moest doen (als we samen waren). En als hij haar nog een keer zou slaan dat ik hem zou slaan. Aldus geschiedde.
Toen kreeg ik een kaakslag en heb een week met een blauwe kin rond gelopen. Hier waren al onze kinderen bij. Zootje natuurlijk.
Liefde en haat liggen erg dicht bij elkaar. Er is echt iets geknapt bij mij.
Een kind wil niet de zelfde “ fouten “maken die de ouder maakte maar meestal nemen we toch best veel over van onze ouders. Ze waren immers ons voorbeeld .
Misschien hebben jullie hier iets aan
je man zegt dat jullie geen team vormen:
1. stel eens voor, op een rustig moment, waarop er even geen straf is uitgedeeld. En met pubers in huis zal dat niet een gemakkelijke opgave zijn, om straf te bedenken voor de kinderen in bepaalde situaties zo Kun je zeggen dat je juist een team wilt vormen en dat jullie beide inspraak hebben in de straf.
Praat met je kinderen over de situatie papa houd van jullie maar kan niet zo goed met pubers omgaan houd daar rekening mee als je iets doet wat pa niet goed vind weet dan dat er straf volgt, en en je weet dat papa best zware straf geeft. Zo leg je ook een stukje verantwoordelijkheid bij de kinderen voor hun eigen gedrag. MAAR laat je kids weten dat papa van hen houd en dat jij ook vond dat ze straf verdienden voor hun gedrag. Dat je mildere straf geeft, bv een half uur eigen kamer of een boek lezen en daar een kleine presentatie over houd, zo weet het kind dat er consequentie zit aan gedrag door beide ouders.
Ik begrijp dat jet heel moeilijk is voor meanders praat je net over scheiden en dat de therapie niets heeft geholpen ik bid je daarom veel wijsheid en liefde toe. Wil je man helemaal niets dan zou ik je iig willen wijzen om zelf een stukje therapie aan te vragen zodat je voor jezelf dingen kunt verwerken en opppakken in het gezin. GodsZegen
