Wijsheid gezocht in gezinsvorming

Hoi jonge moeder!
Wat heb je het vraagstuk rondom vruchtbaarheid/kinderzegen mooi geformuleerd en het is te prijzen dat je er respectvol en in ontzag voor God mee omgaat.
Graag deel ik wat gedachten/ervaring met je.

Ook mijn man en ik zien vruchtbaarheid als van de Heer en geenszins als probleem. Wij eren dit door zorgvuldig om te gaan met gezinsplanning, als volgt. Wij hebben een cursus gevolgd om samen heel goed te weten hoe het lichaam (van de vrouw) in elkaar zit en zodoende ook te weten wanneer er vruchtbaarheid is. Wat we vooral hebben geleerd is, is dat het echt een gedeelde verantwoordelijkheid is. Immers de man is alle dagen vruchtbaar, de vrouw slechts enkele per maand.
Zoals ds Tuinier beschrijft, jouw man is het hoofd en deze verantwoordelijkheid mag ook vooral op hem rusten.
Maar (geen) zwangerschap vindt plaats in jouw lichaam, dus het is heel erg handig te weten hoe de Schepper dat in elkaar heeft gezet.

Concreet betekent dit dat ik de signalen van mijn lichaam nauwkeurig in de gaten houd (cervixslijm in combi met temperatuur) en daar de seksuele omgang op aanpas. Ik wil geen medicijnen (de pil) slikken voor iets wat geen ziekte of gevaar is! Eveneens staan wij niet achter een definitieve ingreep om dezelfde reden.

Op mijn 29e heb ik vier gezonde kinderen en twee op nare manier misgelopen zwangerschappen. Ontzettend dankbaar voor onze kinderen! Het is inderdaad een zegen en ik zal de laatste zijn die vruchtbaarheid als probleem zal beschouwen. Ik zeg ook niet 'nooit meer' want uiteindelijk is dat aan de Heer. Maar wij weten nu wel wanneer er vruchtbaarheid is en kunnen daarop (niet) reageren.

Ik ben ervan overtuigd dat wij in deze tijd ver verwijderd zijn van ons lichaam en haar functies. In vroeger tijden wisten vrouwen beter wanneer zij vruchtbaar waren, gaven lang en vaak per dag/nacht borstvoeding (waardoor een nieuwe zwangerschap een tijd duurt).
Denk aan het verhaal van Tamar en Judah, zij stond die dag aan de kant van de weg, werd zwanger... dat was niet toevallig, zij wist in mijn optiek heel goed op welk moment ze daar moest gaan staan.

Sorry voor het lange verhaal.
Het moraal van dit verhaal is dat vruchtbaarheid iets kostbaars is waar we wijs mee mogen omgaan! Het niet wegstoppen als probleem, maar tegelijk ook de zorg voor elkaar en je (al geboren) kinderen serieus nemen. Elk kind is een wonder en het is nogal wat om er weer eentje te dragen/baren/opvoeden :)

Wijsheid gewenst in gebed met je Vader en Maker!
Hij vindt jou/jullie belangrijk, vergeet dat nooit.

Als je een regelmatige cyclus hebt kun je vrij eenvoudig uitrekenen wanneer je vruchtbaar bent. Ik doe dat zelf als volgt. Vanaf dag 1 van mn menstruatie reken ik 14 dagen verder, dat is de dag van mn volgende eisprong. (Klopt meestal, ik voel mn eisprong vaak). Dan reken ik 5 dagen terug, zaad leeft max 5 dagen. In die periode geen gemeenschap (of met condoom). Na de dag van mn eisprong reken ik voor de zekerheid een dag extra, maar daarna ben je echt niet vruchtbaar meer, een eitje leeft 24 uur. Dus net na mn menstrustie en ruim na mn eisprong kunnen we onbeschermd gemeenschap hebben. Daartussen niet, of beschermd. Ik let ook erg op afscheiding, als je daar om googled kun je lezen waar je precies op moet letten. Ik doe verder niets met temperatuur meten, dat vind ik te omslachtig.
Op deze manier kun je 'met verstand' bij elkaar zijn, zonder gebruik van onnatuurlijke middelen zoals de pil. Je blijft dicht bij jezelf, je leert te letten op de signalen van je eigen lichaam. Prachtig hoe God dat gemaakt heeft! Succes met alles!

Heel herkenbare vraag... En wij zijn absoluut niet de enige die er mee worstelen. Ook mijn man en ik zouden zoals je zegt wel 20 kinderen kunnen krijgen aangezien wij ook enorm vruchtbaar zijn.
Ik vind je overwegingen heel mooi om te lezen. Enerzijds samen met je man op God vertrouwen en het van Hem te verwachten maar aan de andere kant toch te zoeken naar je eigen verantwoordelijkheid. Je hebt tenslotte wel verstand van God gekregen om ook hierover beslissingen te nemen. Want wat heb je als man en kinderen aan een vrouw/moeder die alle energie kwijt is aan het zwanger zijn en alle andere dingen die kinderen krijgen met zich mee brengen en maar weinig liefde kan geven en kan investeren in duurzame relaties met man en kinderen die tot Gods eer zijn? Zou God dat bedoeld hebben?
Wij verlangden in het begin van ons huwelijk ook naar een groot gezin. We kregen 2 kinderen snel achter elkaar. Toen ik daarna voor nacontrole bij de verloskundige zat zei ze: 'Voorlopig wil ik je hier niet meer zien' Ik schrok een beetje van haar reactie maar daarna legde ze uit dat het voor vrouwenlichaam gezond en goed is om elke 2 jaar een kind te kunnen krijgen. Dan is het lichaam goed herstelt. Uiteraard kan dit per vrouw verschillen en de ene vrouw kan meer aan dan een andere vrouw. Daarnaast is het ook belangrijk te kijken naar de psychische kant. Er is wel draagkracht nodig om als vrouw veranderingen in je lijf en je leven te kunnen meemaken, aandacht/liefde/geborgenheid aan je man en je evt. andere kinderen te kunnen geven, je huishouden een beetje op orde kunnen houden.
Daarom is deze situatie voor iedereen anders omdat we niet kunnen oordelen over elkaar.
Wij zijn zo vruchtbaar dat als we voorbehoedsmiddelen weglaten dat we nagenoeg direct zwanger zijn, gebleken uit het verleden. Dat betekent dus wel degelijk dat je moet beslissen of je stopt met anticonceptie of niet. Ik heb momenten dat het heel egoïstisch voelt dat we nu niet 'weer' zwanger zijn. Want waar ligt inderdaad de grens tussen 'ik/mijn lichaam kan het niet meer aan' en 'God geeft niet voor niets dat ik zo makkelijk zwanger kan worden en geeft de kinderzegen niet zomaar, dus we moeten hier God laten beslissen en dus het gewoon maar laten gaan en zien 'waar het schip strand''?
Maar ik heb ook momenten dat het soms bij mij aan liefde ontbreekt en dat ik vooral boosheid of irritatie ervaar omdat een van de kinderen weer wat heeft uitgespookt en daarvan de gevolgen niet heeft overzien. En dan ben ik erg blij, heel simpel, dat ik niet zwanger ben omdat ik weet dat ik dan niet mezelf ben en weinig energie heb om mijn kinderen dan te kunnen begeleiden.
Ik denk als je het er samen over eens bent dat je elke 2/3 jaar een kind krijgen goed is.
Wel is het voor ons een zoektocht naar de manier waarop. De pil slikken willen we niet, puur vanwege de hormonen. En ik als vrouw vind het erg jammer, als we helemaal geen voorbehoedsmiddel zouden gebruiken, dat we in de meest vruchtbare dagen niet 'mogen' vrijen. Dan heb ik juist het meeste verlangen naar seks. Het is sowieso heel goed om als vrouw duidelijk te hebben hoe je lichaam werkt en er daarmee te leren omgaan, zoals Nen zegt.
In de loop van de tijd zijn er bij ons wel factoren die bepalen waardoor we gaan inzien dat het krijgen van kinderen voor ons niet 'onbeperkt' door kan gaan. Denk aan psychische problemen en andere gezondheidsklachten binnen het gezin die er kunnen zijn. En als ze groter worden, sta je dan nog steeds voor ze klaar in vreugde en verdriet? Spreek je met hen over allerlei verleidingen in de wereld? Heb je tijd en liefde in je hart om over God's genade te kunnen praten? Kunnen we vanuit de Bijbel onze kinderen voorleven zoals Jezus dat van ons vraagt? Kun je ze begeleiden en langzamerhand loslaten in deze wereld? Daarom is het nodig afhankelijk te zijn van God, want Hij wil en kan ons er bij helpen en de juiste beslissingen te nemen in de opvoeding van de kinderen.
Ik hoop van harte dat je er met je man veel over praat. Dat doen wij ook en dat is erg fijn en relatieverdiepend. Veel wijsheid en liefde toegewenst!

Tis een lang verhaal geworden... als je verder wilt praten mag dat hoor! Vraag dan maar mijn mailadres op bij de redactie.