Werk, gezin en stille tijd

Hoi jonge moeder,
Met veel herkenning (en daarom toch voorzichtigheid) wil ik graag reageren op je vraag. Want dit ís een worsteling. En ik denk zelfs dat voor onze generatie - de nu jonge moeders - het vrij lastig is. Iedereen werkt tenslotte, iedereen is hoog opgeleid. En niemand weet tot hoelang je daarmee doorgaat. De bezinning op hoe om te gaan met je werk, als jonge moeder, mist een beetje!!
Het was helpend om te ontdekken dat een jong stel in mijn omgeving hier wel over nagedacht had. Zij besloten bijvoorbeeld (rond hun huwelijk) dat ze 'bij de komst van het 3e kindje zou stoppen met werken om thuis te zijn voor de kinderen'. Dat is één manier.
Het is niet zwart wit. Thuis zijn is niet perse goed, werken is niet perse fout. Het is wel helpend om te weten welke roeping God heeft voor jou als vrouw. En daarin staan man en kinderen hóger dan werken.
Voor mij hielp dat in de afweging. De eerste 10 jaar heb ik gewerkt, steeds 16-24 uur. Toen de kinderen groter werden kreeg ik daar moeite mee. Moest ik mijn opvoed-taak uitbesteden aan oma of oppas (hoewel heel goed en prettig), om dan zelf te gaan werken? Ik ben ermee gestopt én verveel me eerlijk gezegd geen moment ;-). Ik vind het belangrijk om er te zijn voor de kinderen. En in deze periode van schoolgaan nog wel het meest. Mocht er later wel meer ruimte zijn, dan kan ik gewoon weer de stap naar de arbeidsmarkt maken. Ook al kan dat moeilijk zijn, ook al kan dat opleidingstijd kosten. Maar het grote 'moeten' is er nu af. Ik hóef niet perse te werken. Het is zelfs andersom, nu ik thuis ben, raak ik veel meer geworteld in mijn eigen wereldje. Kun je er meer zijn voor je nabije omgeving. En ook voor straks geldt dat. Het kan best zo zijn dat ik zinvolle en belangrijke (onbetaalde) taken vindt, waar ik mezelf aan wil geven. Dan hoeft werken niet perse. En aan de andere kant ís die mogelijkheid er wel nog steeds. Ook dat kan een weg zijn.
Ik heb even geworsteld ook, toen ik stopte, of ik nu niet 'alles weggooide'. Ik geloof toch van niet. Je hebt deelgenomen aan die arbeidsmarkt. Je ként de maatschappij, de cultuur. Je hebt een flinke dosis ervaring bij je. Al die dingen blijven in je. Die geef je mee en door aan je kinderen. Ontroerender nog vond ik de stukjes die er in die tijd (2jr geleden) verschenen. Er waren zelfs verschillende ártsen die hun werk opgaven om zich te wijden aan hun gezin. Ik weet wat het kost om arts te worden en vond dit een behóórlijk offer. Maar niet overdreven! Want God was zo wijs, Hij wist allang wat goed voor mijn gezin was, voordat ik het wist.
Welke keuze je ook maakt, waar je ook uitkomt, het is niet het meest belangrijke. Het is voor iedereen wel anders denk ik. Het helpt alleen om te zoeken waar ons hart ligt en wat het wil. Geeft het gehoor aan de roeping van de Heere, of hangt het nog aan iets anders!

Hartelijke groet!

------
In mijn 'puzzel-periode' schreef ik er een artikeltje over. Als je het wilt lezen:

In de recente discussie rond de roeping van het moederschap lijken we weg te dwalen bij de kern. (Rd 24/9, 29/9 en 7/10) Het moederschap wordt gemeten aan termen als zelfontplooiing of aan het volgen van de wereldse geest van materialisme. De thuisblijfmoeder loopt het risico dat ze een te nauwe focus op het gezin ontwikkelt, waardoor de ze bredere roeping van de mens uit het oog verliest.

Als vrouw en moeder heb ik me de laatste jaren levend in deze begrippen bewogen - en ik beweeg nog steeds. Eerst als werkende moeder, recenter als thuisblijfmoeder. Het is dan ook alleen vanuit dat proces, dat ik kan en wil reageren.

Doel
Wanneer wij iets willen weten over de bedoeling van God met de vrouw, vinden we verschillende aanknopingspunten in Zijn Woord. Eerst is daar haar schepping. Het bekende 'hulpe tegenover'. In 'hulpe' schuilt hier niets ondergeschikts in negatieve zin, maar een veel grotere rijkdom. De grondtaal geeft hier het woord 'ezer'. Wanneer dit gebruikt wordt in Gods Woord, gaat het alle keren over hulp die de Heere geeft. Dit heeft ons iets te zeggen. De hulp is blijkbaar gewenst, nodig. Deze 'hulpe' is gelijkwaardig aan haar tegenover. Het maakt man en vrouw als eenheid compleet.

Vanuit haar schepping lijkt dan direct haar roeping te volgen. De gewenste, nodige hulpe voor haar man in de eerste plaats, het gezin daarna. Gezien wat God tijdens haar schepping in de vrouw gelegd heeft, kunnen we er niet omheen dat het haar geschikt en bijna noodzakelijk maakt voor juist deze taken in de eerste plaats.

Uitwerking
De Bijbel leert mij de eenvoudige, maar diepe en veelomvattende les dat na de zondeval niets meer volmaakt is of kan zijn. Ik denk dat dit meegenomen moet worden in het denken over de rol en roeping van de vrouw. Niemand van ons kan pretenderen de (enige) juiste opvatting te hanteren. Het is niet overdreven te stellen dat deze gebrokenheid ons denken stempelt.

Culturen, tijden, leefomstandigheden hebben het denken rondom de rol van de vrouw geprikkeld. En juist in onze tijd, waar we een maatschappij treffen die de rol van de vrouw zo significant anders ziet, worden we voor vragen gezet. Hoewel dat me heerlijk lijkt, een sluitend antwoord te vinden, verwacht ik niet dat het nodig is voor God. Het zou bijvoorbeeld erg onafhankelijk kunnen maken van Hem. Ik denk hierbij ook aan 1 Korinthe 13. Het gaat hier vooral om de uitnemendheid van de liefde (en, wat zijn we, zonder deze eeuwigdurende liefde), maar vers 12 is veelzeggend: 'Want wij zien nu door een spiegel in een duistere rede, maar alsdan zullen zij wij zien aangezicht tot aangezicht' (SV).

Hokje
Er is ontzettend veel te zeggen en denken over de rol van de vrouw zoals de Heere die gewild heeft. Ik doe geen poging daar volledig in te zijn. Maar ik vraag me af of die rol in een hokje te passen is, zodat elke (aankomende) dame die kan opnemen en toepassen in haar leven. Wij zoeken namelijk graag een hokje, wanneer wij onze eigen dochters grootbrengen, of wanneer wij hierover van gedachten wisselen met elkaar.

Waar in de vorige generatie het hokje vooral leek te bestaan uit 'een vrouw is thuis in het gezin' voor christenvrouwen, lijkt het erop dat het hokje in de huidige tijd vooral aangegeven kan worden in termen als zelfontplooiing voor de werkende vrouw, met materialisme als verwijt, en een te nauwe focus op het gezin voor de thuisblijvende vrouw.

En inderdaad, die twee termen leken zich allebei op mijn leven toe te passen. Was ik materialistisch bezig door werkzaam te blijven? Of ontplooi ik mezelf niet genoeg nu ik thuis in het gezin mag zijn?
Ik denk dat deze termen te beperkt zijn om een richting uit op te maken. Een werkende vrouw is niet per definitie materialistisch bezig en een thuisblijvende vrouw heeft niet per definitie een te nauwe focus op haar gezin. Het zijn wel twee termen die aangeven waar de meerderheid van de christelijke vrouwen zich bevindt in het maatschappelijk spectrum en tegelijk hun valkuilen neerzet.

Daar bovenuit
Er moet iets zijn wat hier boven uit stijgt. Iets wat groter is dan een rolverdeling of taakomschrijving. Iets wat groter is dan welk hokje dan ook. En ik denk dat Gods Woord ons dat leert. Juist omdat het niet vastomlijnd is wáár de vrouw zich 'mag' bevinden, juist omdat het Woord voor elke tijd, elke cultuur van belang is en daar ook altijd in kan werken. Het unieke, tijdloze Woord van God leert mij dat het vooral om de houding gaat. Vanuit welke houding, vanuit welke kern leef ik als vrouw? Ik vind die in Genesis 2.
De roeping is breder. De omstandigheden anders en de mogelijkheden en gaven verschillend voor elke vrouw. Een sluitend antwoord vind ik niet. Maar nooit kan ik onder mijn eerste roeping uit kruipen om de tweede dienen. Die roeping van mijn vrouw-zijn. Voor God, tegenover man en in het gezin. Het 'ezer' zal moeten beantwoorden, voor ik aandacht kan schenken aan de bredere roeping.

Quote:
Nothing is more impressive than a woman who is secure in the unique way God made her.

Luisteren naar een preek is toch ook stille tijd? Je kunt ook zo doen: je luistert de helft van de preek en gebruikt de rest van de tijd voor stille tijd, en een andere avond de tweede helft en weer stille tijd.

We moeten eens gaan stoppen met de suggesties dat als we betaald werk doen dat dat pas werk is. Ook het werk in het gezin en vrijwilligerswerk is werk!
Daarnaast is het zo dat we niet christelijker zijn als we veel de bijbel en 'goede boeken' lezen, maar wel als we doen wat Jezus deed: onszelf bekleden met goede werken. Niet uit verdienste, maar uit liefde tot God en onze naaste.

Bedankt voor uw antwoord, ds. Schalkoort.
En ook bedankt voor jullie reacties, Justin, Ermelo, Lecram.
Justin, bedankt voor je handreikingen. Je stelt heel terecht de vraag; waar ligt mijn roeping? In eerste instantie er zijn voor mijn man, mijn gezin. Dát is het juist. Daar ligt ook mijn hart. Een hulpe als tegenover je man. Er zijn voor je kinderen. En van daaruit kun je anderen helpen/vrijwilligerswerk doen. Gehoor geven aan de roeping van de Heere.
Dit antwoord was het antwoord dat ik even nodig had. Zo had ik het nog niet gezien.
We hebben 3 kinderen en de oudste hoopt per d.v. nieuwe schooljaar naar school te gaan. Mijn man en ik hebben over mijn werk nooit duidelijke afspraken gemaakt. Hij vindt vooral dat ik moet doen waar ik me goed bij voel. Daarom dat ik me ook steeds meer bezig houd met de vraag: wil ik dit wel? Is dit wat de Heere van mij vraagt?

Lecram: Het was niet mijn doel om met deze vraag een discussie op gang te brengen wat werk is en wat niet wordt gezien als werk. Of anderen te irriteren. Je hebt helemaal gelijk, vrijwilligerswerk en werk in je gezin is óók werk.Ik begrijp dat je met de bijbel en goede boeken lezen niet christelijker wordt, maar het is wel goed om er mee bezig te zijn denk ik zo. Vandaar ook deze vraag. De vrucht hiervan is echter wel het doen van goede werken, zoals je zegt, uit liefde tot God en onze naaste.

Wauw Marjon, mooi! Moedig ook. Veel sterkte ook, en de nabijheid van de Heere gewenst in je verdere denken en beslissen hierover!

justin wat een mooi helder verhaal zet je neer! herkenbaar voor deze thuisblijfmoeder :)
Wij ervaren zoveel meer rust in het gezin...het is voor de kinderen zo fijn te weten dat er altijd iemand thuis is..als ze ziek zijn, als je ze ziek van school moet halen of als ze gewoon thuis komen met hun verhalen. Ook de tijd die je met je kids kan besteden aan het vertellen over de Heere, zomaar onder de dagelijkse dingen is me echt heel kostbaar! Het is ook prettig om als je thuisblijfmoeder bent iets voor een ander te kunnen betekenen, er is gewoon wat meer tijd en ruimte voor als je geen betaalde baan hebt. En financieel ga je er niet op vooruit...dat klopt. maar echt...als je op de Heere vertrouwd kom je ook daarin nooit wat tekort! Hij zorgt..echt waar!
marjon2 sterkte met je beslissing! Neem een beslissing voor het aangezicht van de Heere, samen met de je man! dan zal de Heere dat ook zegenen! Als je van gedachte wil wisselen mag je me mailen hoor! Stuur maar even een pb'tje dan.

Fijn 'bakvis'! Dat is ook precies wat ik tegenkwam in het thuis zijn. Meer 'er zijn', meer gelegenheid, tijd, vooral meer 'hart' om naar mijn directe omgeving te kijken. Dat gaat direct samen als je daar met je kinderen meer aanwezig bent, leeft. Het is ook je 'eerste zendingsveld' op die manier, dichtbij, om je heen. Het is fijn om nu een periode op die manier te leven, en denk ik een goede manier voor een gezin. Toen ik nog werkte zat mijn hoofd ook gewoon voller ofzo. Mijn ''vak' zat erin en een extra 'kring mensen', collega's. Helemaal niet erg hoor, ik heb ook en periode tussen en met hen geleefd. Maar nu het gezin groeide, matchte dat niet goed meer. Toen ik afscheid nam, was het verassend dat ik echt binnen 1 dag een inmense ruimte erbij kreeg. Die ik goed kon gebruiken ook, want ik kwam bijvoorbeeld eerder niet echt meer aan mezelf toe. Of stille tijd. Dat soort dingen.
Ik denk dat er ook vrouwen zijn die dat wel beter kunnen regelen, maar voor mij is dit wel heel goed denk ik zo!