Het eisende recht van God niet beleefd
Ds. J. Bos | 5 reacties | 18-01-2018| 13:03
Vraag
Ik heb de laatste weken erg lopen worstelen met of ik kon geloven dat de Heere Jezus ook voor mijn zonden is gestorven. Daar werden mijn ogen een paar dagen geleden voor geopend. Toen mocht ik zien en geloven dat Hij ook voor mijn zonden geleden had. In Openbaring 22 staat: “En die dorst heeft, kome; en die wil, neme het water des levens om niet.” En zou Hij liegen? Nooit! Ook zegt de Heere Jezus dat Hij niemand zal uitwerpen die tot Hem zal komen. Toen mocht ik het zeggen: Ja, ook voor mij. Ik mocht toen mijn zonden belijden en Hem aannemen als mijn Borg. Daar mocht ik Hem ook heel dankbaar voor zijn.
Maar nu ben ik bang dat ik me bedrogen heb, want gisteren preekte onze dominee over Zondag 15 en toen zei hij dat iedereen van Gods volk met het recht van God in aanraking is gekomen. Dat iedereen die levend wordt gemaakt in de grootste nood komt. En vanuit die nood op Christus mag zien en vergeving mag ontvangen en zo verlost wordt van het eisende recht. Dat is natuurlijk ook zo, maar beleeft ieder kind van God die levend gemaakt wordt ook die grote toorn van God? Ik heb dat niet beleefd. Ik mocht juist zien op de heerlijkheid van God en dat maakte me zo verlangend en zo verdrietig dat ik gescheiden was van God en dat door mezelf. Maar ik mocht vanuit dat verdriet op Christus zien en ik mocht geloven (na veel twijfel) dat Hij ook voor mij gestorven was. En Die ook voor ons bidt. Dat mocht ik ook geloven en dat maakte me zo gelukkig dat ik in tranen uitbarstte van verwondering. Ik kon wel sterven! En dan mocht ik altijd bij Hem zijn!!
Maar die avond daarop preekte de dominee uit Zondag 15 en viel ik als het ware in de diepte. O, die twijfel, waar ik altijd al mee loop, met elk ding! Een dag nadat ik het mocht geloven! Dan was niet echt! O, moet ik dan toch omkomen? Ik kan de Heere toch niet vragen of Hij me wil bekeren, zoals Hij al Zijn volk bekeert (volgens mijn predikant)? Dat voelt als verloochenen en ik mocht net vrede hebben. Hij heeft het toch zelf gezegd: Wie tot mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen! Maar al die vrede viel weg en dat geloof lijkt ook wel weg. En dat na een twee dagen: Dan moet het wel niet echt zijn! Ik kan het wel uitschreeuwen van verdriet! Wat moet ik toch doen?!
Antwoord
Geachte vrager,
U spreekt van een preek over zondag 15. Daarin wordt tot drie keer gesproken over “dat Hij” (38,39). “Hij onschuldig”, “Hij gekruisigd”, “Hij de vervloeking.” Dat was toch ook uw ervaring? De Heilige Geest ontdekte u aan uw schuld voor God in een door Hem bepaalde mate. Zowel in droefheid alsook in blijdschap nadat u uw zonden beleed over de door De HEERE beloofde vergeving (1 Johannes). Wat is de HEERE wijs!
Hij gebruikte daarna de prediking door een van Zijn knechten als voortgaand onderwijs. Nooit om in de war te brengen. Dat laatste is het werk van diabolos. Maar om naar Zich uit te drijven! Houd daarbij niet uw gevoel, maar het Woord vast. Bid de HEERE om kennis in de strijd, waar u kennelijk, door genade in terecht kwam, om de goede strijd te mogen strijden door Zijn Woord en Geest. De duivel zet altijd alle zeilen bij als hij er één dreigt te verliezen.
Houd aan, grijp moed, uw hart zal vrolijk leven, want, en dan kom ik terug op zondag 15: “Hij onschuldig”, “Hij gekruisigd”, “Hij de vervloeking.” Geloofd zij God!
Hartelijke groet,
Ds. J. Bos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Bos
- Geboortedatum:24-06-1948
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Naarden
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Moeilijk hoor, steeds aan het twijfelen gebracht worden.
Zie op Jezus en hou je daar aan vast. Geeft Hem al je twijfels en worstelingen, kijk niet naarjezelf je zult niets vinden.
Ik wens je veel sterkte toe.
Hieronder een stuk uit de blog van Jurjen van Houwelingen:
In de bijbel wordt overigens ook volop getwijfeld. Al vanaf het eerste verhaal. Adam en Eva twijfelden over de goedheid van God. Abraham twijfelde over de belofte van God. Mozes twijfelde of hij wel geschikt was. Job twijfelde over God op zo’n beetje alle fronten. Gideon twijfelde of God de overwinning zou geven. David twijfelde continu aan Gods betrokkenheid op zijn leven. Lees bijvoorbeeld eens psalm 22.
Maar het allermooiste vers uit de bijbel over twijfel vind je in Mattheus 28. Stel je voor. Je bent een jaar of achttien en drie jaar geleden werd je geroepen om een hele bijzondere rabbi te volgen. Jezus. En je trekt drie jaar met hem op. Je ziet hem de meest bizarre dingen doen. Hij veranderd water in wijn, hij geneest zieken, hij roept iemand terug uit de dood, hij loopt over water, hij stuurt een groep boze geesten in een kudde varkens en veranderd vijf pistoletjes en twee gerookte makreeltjes in een maaltijd voor meer dan vijfduizend mensen. Vervolgens hangt hij aan een kruis, sterft en komt terug uit de dood. Hij laat zich zien en ze mogen hem aanraken. Ze eten samen en weten: Jezus leeft. En dan op het punt dat Jezus terug gaat naar zijn Vader staat er in vers 17:
En toen zij Hem zagen, aanbaden zij, maar sommigen twijfelden.
Ik vind dat zo mooi. Sommigen twijfelden. Na alles wat ze hadden meegemaakt…
Kortom, wat ik dan ook vooral hoopte mee te geven aan mijn luisteraars: Het is OK om te twijfelen. Het hoort bij het leven.
Ik krijg de indruk dat de vraagsteller onder zijn/haar genoemde prediking gewezen is, op wat je allemaal zelf moet gaan doen, moet gaan beleven, moet gaan ervaren…
De straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem!
Opdat jij vrij zult zijn!
Staat er ergens in de Bijbel dat je dat beleefd moet hebben? Staar je niet blind op allerlei ervaringen die je zou moeten hebben. Daar ligt niet je zekerheid in. Geloven is je vastklampen aan God, bouwen op Zijn Woord. Mijn genade is u genoeg!
