Heimwee naar gezelschapsleven

Ik denk dat iedere tijd zijn eigen vormen heeft. In mijn gemeente komen wij regelmatig met mannen bij elkaar in een Bijbelstudiegroep. Vaak gebeurt het dan dat we vanuit die Bijbelstudie vanzelf in een persoonlijk gesprek terechtkomen. Dat vinden we vaak opbouwender dan de vragen uit het behandelde boekje. Ook weet ik dat dit plaatsvindt in gebedsgroepjes bij mensen thuis. Als je samen bidt, hoor je ook wat mensen ten diepste bezighoudt.
In wezen verschilt dat niet zoveel met het idee van een gezelschap.
Het merkwaardige is alleen dat predikanten die zeggen terug te verlangen naar de gezelschappen, vaak huiverig staan tegenover dit soort (spontane) Bijbelstudie- of gebedsgroepjes. Ze waarschuwen er zelfs tegen.

Wat nu dan? Wel in groepsverband verjaardagen met vrienden en vriendinnen vieren, maar niet het delen van het heil in je Verlosser en Zaligmaker? Ik zou het vreemd vinden als je zonder kunt, en dit er niet was. Of legt dit kerkelijk instituut daar een beperking op?

Het vroegere gezelschapsleven is toch anders dan de groepjes die nu samen komen, als ik tenminste de verhalen van mijn opa en oma moet geloven, wat ik zeker doe. Er waren avonden bij dat er niets gezegd werd......dan ging men stilletjes weer naar huis, waarvan ze wel erkenden dat het eigen schuld was als ze niets konden vertellen van de werken Gods. Er waren ook avonden dat de mond zoals ze zeiden open vloeiden......
Ook gebeurde het dat als iemand wat vertelde dat een ander kind van God zei: ben je niet te vroeg aangegaan? Dit accepteerden ze van elkaar want men had het zielenheil voor ogen.
Nu zijn er ook groepjes, ook in onze gemeente. Ik ben er wel eens geweest maar omdat er negatief over predikant en kerkenraad gesproken werd ben ik niet meer gegaan. Wat ik hoorde haalt het niet bij wat ik over het vroegere gezelschapsleven heb gehoord en gelezen, er werd verstandelijk geredeneerd, maar ik hoorde ten diepste niet wat God aan hun ziel gedaan heeft. Daarom ben ik er niet meer geweest, maar zoek ik mensen persoonlijk op die er over kunnen vertellen omdat ik t wel graag wil horen!
Ik denk dat we als we met elkaar in gesprek gaan moeten zorgen niet negatief over amderen te praten, dat is geen vrucht van bekering. Als er wat speelt dan moeten we er zelf op af zonder dat we dit aan anderen vertellen, dan praten we goed over de ander, ook over de kerkenraad, zodat God ook hierin verheerlijkt wordt.

@lekkerbek
Je bent bij een groepje geweest en weet dat het anders is dan de gezelschappen van vroeger die je alleen van horen zeggen hebt?

Vraagsteller/ster,

Je zegt dat sommige (oude) predikanten zeggen dat ze heimwee hebben naar vroeger, naar het gezelschapsleven en de oude vromen.
Vooropgesteld, ik heb dit zelf nog nooit gehoord van sommige (oude) predikanten. Jij wel zeg je, je kunt het dan toch gewoon aan henzelf vragen wat ze ermee bedoelen?

Want nu trek je eigenlijk een conclusie terwijl je het niet aan henzelf gevraagd hebt. Je zegt namelijk ''Predikanten vinden het tegenwoordig dus maar niets, maak ik op uit zo’n opmerking.'' Maar misschien is dat wel helemaal niet zo.

En dan vraag je je af:''Maar wat kunnen wij (nieuwe generatie) daar aan doen? We kunnen toch niet terug in de tijd met ze?''
Het lijkt erop dat je een bepaald schuldgevoel krijgt als predikanten van die uitspraken doen, maar als je conclusie niet terecht is is je schuldgevoel dus ook helemaal niet nodig.

Je conclusie die je trekt is waarschijnlijk gebaseerd op je gevoel en je gevoel kan je bedriegen, maar stel dat je conclusie wel terecht is en je gevoel het bij het juiste eind heeft, wat je pas kan weten als je het aan hen gevraagd hebt dan zit je wel met je schuldgevoel.

Maar zoals de beantwoorder al schrijft, 'vroeger was het echt niet beter dan vandaag. Er was toen ook veel gehuichel, veel vormendienst, veel napraten zonder de ware kennis. Dat was er al in de tijd van de Heere Jezus en de apostelen en dat zal elke generatie van christenen tegenkomen. Dus idealiseren van het verleden is niet goed'.

Ik weet niet wanneer die predikanten dat zeggen? Maar als ze vanaf de preekstoel zulk soort uitspraken doen, die is daar zeker niet voor, daar hoort het Woord open te gaan.

Buiten de preekstoel is het ook niet altijd handig. Vooropgesteld, predikanten zijn ook maar mensen die dingen kunnen zeggen die niet handig zijn. En zeker niet altijd handig met jonge mensen erbij die niet goed weten wat ze er mee moeten. Dan kunnen ze beter getuigen. Als het goed is brand hun hart dan van liefde voor hun medemensen en zoeken ze ook hun behoudt.

Dan zijn ze op hun plek. Als ze dat niet doen staan ze zelf schuldig aan het feit dat het vroeger zogenaamd beter zou zijn.

Maar het was vroeger echt niet veel beter, zoals de dominee al zei. Ik geloof dat ook niet.

Vaak maar uurtjes van korte duurtjes, het was zo genoten en dan weer toegesloten. Dit zijn enkele uitspraken van vroeger. Moeten we daar jaloers op worden?

We kunnen beter vragen of God ons gedurig wil vervullen met Zijn vrede en nabijheid in Christus.

@Lekkerbek, beetje “pot verwijt de ketel” verhaaltje. Want ik begrijp dat er van de kansels af ook negatief over deze gezelschappen wordt gesproken… Of gelden er dan andere regels, waarvan je zegt, “dan praten we alleen goed van de ander”?
Natuurlijk is in gezelschap negatief praten over kerkenraad niet juist. Maar daarom heeft deze groep jou blijkbaar nodig om hierin gecorrigeerd te worden. Of begrijpen we nu totaal niet meer wat gemeente zijn inhoudt? Daar kom je toch niet alleen iets “halen”, daar kom je toch ook iets (in)brengen? Nog een vraag: Heb je de vraag wat de Heere aan een ziel wil doen, ook daar in de groep neergelegd?

Ik kwam laatst dit artikeltje tegen in een krant en ik kan mij geheel vinden in deze woorden van deze predikant , ik ben zelf van een andere kerkgenootschap ,maar in dit geloof zijn we 1 voor de Heere . Ook ik , al ben ik een gewone burger kan hier naar verlangen , ooit in mijn jonge kinderjaren heb ik dit mogen proeven van onze kennissen , die ons bijstonden in ons grote verdriet vanwege ziekte en overlijden van onze ouder . Nooit heb ik later nog mensen ontmoet waar zo´n sprake Gods vanuit ging , velen tegenwoordig kunnen praten als brugman , gaan aan het avondmaal en praten honderd uit over God en Jezus , maar nu uit het geloof praten , ho maar , de kar staat stil en men weet niks te vertellen , arm en naakt zegt ik dan vaak in mijn eigen . En ik kan zo verlangen naar die mensen , die nog echt en oprecht uit hun bevindingen kunnen praten , daar gaat een sprake vanuit , dan legt God zelf de woorden in hun mond en dan wordt er ook niet gezegd of gedacht , jullie mogen niet oordelen , o nee, je wordt juist jaloers gemaakt op dat geloof wat die mensen bezitten . Lees zelf maar eens en laat je gedachten eens gaan of er in onze kerken en avondmaalsgangers zulke mensen zijn , waar zo´n sprake vanuit gaat , dan is het pas een echt waar geloof

Waar is toch de echte godsvrucht van vroeger dagen? Van "the good old time religion"? Toen mensen stil en bescheiden hun weg gingen in de waarachtige vreeze des Heeren?! Ze durfden niet veel te zeggen. Vanwege het spreken van de Heere in hun leven. Ze wisten ook niet zo goed hoe ze het allemaal moesten zeggen. Omdat de Heere het een en ander gezegd had in hun leven. Maar er ging van deze "stillen in den lande" wél een sprake uit. Gód moest het maar voor hen zeggen en hun vóórzeggen. Maar hun leven sprak. Van God. Van Zijn Woord. En van Zijn dienst. En hoe meer men verstond van het verzoende leven met God, hoe meer er in hun leven een sprake uit ging van "de zeer stille wateren"(vgl. Psalm 23). Om stil van te worden! En ondertussen was de lofzang in stilheid (in stilte) tot U, o God (vgl. Ps. 65:1).

De Heere sprak in hun leven. En met hun leven. En door hun leven. En als men wat zei, hoorde je de stilte van het eeuwig zalig leven. Om stil van te worden. En zo te gaan spreken. Van God. En van Zijn dienst. En "bij tijd en wijle" te gaan zingen: "k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheên"(vgl. Psalm 89:1).

Heel de rest is vandaag alleen maar een hemeltergende flauwekul.

Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs

Als de Heere in je leven komt zie je dat aan de vruchten, als je doet wat je zegt ben je geloofwaardig, maar dat mensen hun leven lang zwijgen over God en Christus kan er bij mij niet in, komt luistert toe, gij godgezinden (...) zou je zwijgen als de Heere je verlost? Zou je zwijgen over Die grote God Die mij zondaar redde?
Ik geloof er niets van.

@samanthi, eens met je
@passantje, ik probeer jouw bedoeling van deze beschouwelijke reactie te begrijpen. Iedereen die niet kan tippen aan deze bevindelijke taal van kopstukken uit vroegere dagen: Mond houden met je “hemeltergende flauwekul”?
Dat is me nog nogal wat! De discipelen probeerden de kinderen met hun gewauwel en gebrouwel ook weg te houden bij de Heere Jezus. Maar Jezus nam hun dat zeer kwalijk!
Hopelijk verlang je naar de Heere Jezus. Als dat zo is, ben ik ten zeerste verbaasd dat je geen mensen meer ontmoet waarmee je dit met hart en ziel kan delen. Of je bevindt je verkeerd “gezelschap”of je zoekt ze niet op…

Beste vraagsteller, uit de reactie van passantje blijkt dat Ds. C. A. van der Sluijs zo'n predikant is die heimwee heeft naar wat hij in zijn kinderjaren heeft ervaren, nl. hoe hij in zijn grote verdriet vanwege ziekte en overlijden van zijn ouder, heeft ervaren dat kinderen van God hem bijstonden. Nooit heeft hij later nog mensen ontmoet waar zo´n sprake Gods vanuit ging. Wat bedoelt hij eigenlijk met dit stukje te zeggen? Volgens mij hetzelfde als wat Jakobus zegt: toon uit uw werken, uw geloof. Dat mist hij blijkbaar in onze tijd. Als men wel praat over het geloof, maar er is geen werken tonen uit het geloof, noemt Ds. dit: hemeltergende flauwekul. Jakobus noemt het een dood geloof.

Geachte Ds. C. A. van der Sluis.

Ik heb uw reactie gelezen over het verlangen dat u hebt naar dat gezelschapsleven uit vroegere tijden. Niet helemaal duidelijk is wat u zelf zegt of wat u uit een krant citeert. Ik ga er maar vanuit dat u in ieder geval achter de inhoud staat van de door u ondertekende reactie.

Ik lees dat u liever verlangt, tenminste als ik u goed begrijp, naar mensen die over hun ervaringen, hun bevindingen spreken dan over God en Jezus. Daar ging tenminste sprake van uit. U verlangt naar die godsvrucht terug waar men oordelen niet erg vond maar dat men er jaloers op kon worden want dat stille, zwijgende had God gedaan want Hij had Zelf tegen hen gesproken.

Nu heb ik zelf in mijn jeugd het gezelschapsleven meegemaakt bij ons thuis. Mijn moeder organiseerde dat en ging ook naar gezelschapsdagen elders in het land. Ik heb haar een aantal jaren gereden en was dan daar ook zelf aanwezig. Mijn moeder (en anderen ook wel) was vaak erg zenuwachtig vooraf over of zij dan wat vertellen mocht uit haar geestelijke leven en dan niet afgewezen zou worden. Dat laatste is nogal eens gebeurd. Dan nam men haar weg, haar wandelen met de Heere niet over en dat was een drama voor haar. Ik heb overigens ook wel gezelschappen meegemaakt dat Gods Geest krachtig aanwezig was en dat je van binnen gebroken werd als er over Christus gesproken werd als die dierbare Middelaar.

Ik ga het gezelschapsleven daarom niet negatief duiden. Ik weet dat wij in een gebroken wereld leven en er altijd en overal wat is, ook daar en toen. Er was daar echter een grote afhankelijkheid van het oordeel van anderen over de geestelijke staat van de ziel. Ik ben nogal eens een geest van (ver)oordelen tegengekomen die vooral mijn moeder jarenlang veel geestelijke duisternis bezorgd heeft in haar leven. Zij richtte haar geloofsoog erg naar wat mensen van haar geestelijk leven vonden en niet zozeer op wat Jezus en God de Vader van haar vonden. Vooral van mensen die waren “doorgeleid” en mee gingen doen met dat “wikken en wegen” of dat wel paste in hun eigen ervaring of die van de leer van wat Gods volk mee moet maken. Zij heeft daar erg onder geleden en is toen niet doorgeleid naar wat Paulus zag namelijk naarJezus alleen! Pastorale "eikenbomen van gerechtigheid" waren er ook maar in mijn herinnering waren zij niet zo in de meerderheid.

Veel mensen konden op die gezelschappen niets vertellen dan dat zij krachtig door Gods Geest waren aangeraakt. Men noemde dat wel “de klap naar binnen” of “de schuldbrief thuis bezorgd” en men liep dan met “de strop van de veroordeling om de nek”. Men hield daar de roeping door overtuigingen van de Heilige Geest voor de wedergeboorte en men kwam maar niet in de geestelijke ruimte, in de vrijheid terecht van de vrede met God zoals verwoord in Romeinen 5 vers 1 en 8 vers 1. De door Gods Geest aangeraakte mensen hielden dan vast aan het feit dat God met hen bezig was. Dat soort geestelijk leven werd, en wordt wellicht nog wel, bijna heilig verklaard als absolute waarheid dat die mensen dan ook zelf door moet maken anders zit het niet goed met ze.

Diepe geestelijke kwellingen komen daaruit voort, soms (tientallen) jaren je blind zoeken naar de verlossing terwijl je niet anders doet dan in jezelf speuren en verdwalen in het stichten van je eigen vlees door ervaringen van anderen na te doen en te volgen. Opknappen en steeds strenger gaan leven en al maar dieper ongelukkig worden (in werkhuis komen noemt men dat). Dat is dan Gods volk en wordt anderen voorgehouden als de enige weg terwijl alleen Jezus dat is!

Gelukkig werkte God er dwars doorheen ook in dat gezelschapleven van toen en ook nu nog. De vraag is echter waar zoekende jongeren en ouderen dan jaloers op moeten worden? Op de wedergeboren gelovigen die leven met de Geest en die weten dat Jezus hen vrede met de Vader gebracht heeft of op de door Gods Geest overtuigde rondtobbende zondaren en zondaressen die gebonden door de wet en in Mozes maar ronddolen in eigen werken die wegwerpelijke klederen zijn in Gods ogen? Moet je je hartsverlangen richten op de Sinaï of Golgotha?

Tot slot wat ik heel erg vind, is uw uitdrukking over die hemeltergende flauwekul. U lijkt daarmee alles af te serveren dat niet overeenkomstig de wegen en gangen en ervaringen is van dat gezelschapvolk? Tenminste zo begrijp ik u.

Opvallend is dat ik dat oordelen en veroordelen bij Jezus nooit ben tegengekomen. Integendeel Hij zei dat Hij niet gekomen was om te (ver)oordelen maar om te behouden.

Hij moet dan toch ook hierin Uw enige Voorbeeld, Voorganger en Voleinder van uw geloof zijn! Toch?!

Cees van Beek
Evangelist Genemuiden en omstreken
Mailadres: levendenstromendater@gmail.com
Telefoon: 06-51046981

Ook ik kan me in mijn jeugdjaren gezelschappen herinneren die bij ons thuis gehouden werden. Natuurlijk maakte dat ook indruk op me. Er hing zelfs altijd een bepaalde spanning. Hoe zou het lopen?

Achteraf denk ik dat het met name de wat mystieke sfeer was, die de indruk op me bepaalde. Verder had ik als kind / jongere al in de gaten dat er ook in de gezelschapskringen rangen en standen waren. En - helaas - ook veel wedijver. Zo herinner ik me de situatie waarbij op een getuigenis van een vrouw fijnzinnig werd gereageerd met: 'de gestolen wateren zijn zoet...'
Het kon mensen dus ook gewoon beschadigen!

In de waardering van of heimwee naar deze gezelschappen zou ik maar voorzichtig zijn....

@ Cees van Beek en Denkna
Hoewel ik geen gezelschapleven meegemaakt heb, heb ik wel een koude winter in mijn ziel gehad, door verhalen van anderen, wat je allemaal mee moest maken, wat niet samen kon gaan met genade, wat allemaal gekend moet worden, het was nooit genoeg...
Ik zie veel mensen hier mee worstelen, die vragen om (genoeg) zondekennis, die nooit vragen of de Heere Jezus in hun hart mag wonen, ja ik weet echt wel dat je dan krijg te horen dat gaat zomaar niet, je moet ertoe gebracht worden enz...
Toch rammelt de Heere iedere dag aan je deur en je houdt de deur dicht, terwijl Hij je lokt en nodigt, terwijl Hij doet wat Hij beloofd!

Alles gaat van Hem uit! 100% daar blijf ik in geloven Hij heeft me uit die modderige kuil geplukt, Hij heeft me gered, maar zonder al die voorwaarden Hij zegt: kom laten we ruilen Ik jouw zonden, jij Mijn gerechtigheid. Laten we samen rechten, Ik zal je scharlaken zonden maken als witte wol.

Ik moest dit even kwijt.

Het belangrijkste op een gezelschap avond is dat de Heere Jezus in het middelpunt staat.
Vroeger heb ik ook wel eens avonden meegemaakt waar dat zo was en dan kon er inderdaad stilte vallen er kon ook onderwijs gegeven worden, maar altijd uit de liefde. De mensen wisten van elkaar hoe ze waren en zochten ook het goede voor elkaar, wezen ook heen naar de Heere Jezus. Later ben ik nog wel eens naar zulke avonden geweest, maar toen ging het meer over 'de weg' die gegaan moest worden en dan is er ook geen liefde, maar veroordeling er wordt dan ook geen moeite gedaan om te luisteren naar wat iemand echt bedoelt, met als gevolg ( en daar geef ik Cees van Beek gelijk in) grote duisternis over de ziel en een wroeten in zichzelf om toch vooral de gestalte te zien die voorgehouden wordt.Maar mijn ervaring is dat de Heere zo'n persoon nooit in de duisternis laat en al is het 'ter elfder ure' toch uitkomst geeft.En wat de ds zegt is ook waar; soms heb je verrassende een-op-een contacten...

Mensen ik moet even wat kwijt .

Wat kunnen de meeste hier ontzettend slecht lezen , jullie maken er maar wat van .
Ik had hierboven een stukje geplaatst wat ik gelezen had , een stukje uit een krant van Ds. van de Sluis .

Totaal uit z´n verband getrokken , totaal niet begrijpen wat ten diepste de klacht is van deze Ds. De ene maakt ervan dat hij het over een gezelschapsleven heeft de ander meent dat de Ds. in zijn jonge jaren verdriet heeft meegemaakt , mensen dit staat nergens in het hele stukje over de Ds. . Zomaar verhalen die jullie de lucht in slingeren en totaal misplaatst zijn .

Lees het stukje nu eens rustig door , desnoods nog eens en zul je merken dat er niet gesproken wordt over een gezelschap en ook niet dat de Ds. vroeger verdriet heeft meegemaakt , Lees eens goed voor dat er gereageerd wordt , nu worden het loze , holle woorden over dit stukje , helaas hier schiet niemand mee op .

Misschien wel handig @passantje, als je iets citeert om dat tussen aanhalingstekens te plaatsen.

@passantje
Je hebt het over misplaatste reacties. Als je eigen inbreng niet over gezelschappen gaat, hoort dat naar mijn mening hier niet thuis, tenzij je dat duidelijk aangeeft. Anders is je bijdrage zelf hier duidelijk misplaatst.
Ik vraag me daarbij ook wel een beetje af wat deze dominee er zelf van zou vinden, als je hem op deze wijze citeert.
Ook is het niet duidelijk of het onderschrift (met vriendelijke groet, en naam van de dominee) bij het citaat hoort, of als afsluiting van je eigen stukje is. Naar mijn mening zet je met deze hele bijdrage (zonder jouw bedoeling) anderen op het verkeerde been.

Wat een verheerlijking van vroeger en wat een somber beeld van het heden!
Het werk van de Geest gaat gewoon door hoor.
Van de gezelschappen heeft mijn oma mij veel verteld.
Binnen mijn gemeente zijn er een groot aantal bijbel/gesprekskringen. Naast de erediensten zijn de kringen het belangrijkste van onze gemeente.
Ik zie weinig verschil tussen de gezelschappen van vroeger en de kringen van nu. OK de stijl is misschien wat anders maar er is wel meer veranderd de laatste honderd jaar. Maar God en de de Geest veranderen niet.