Verlangen naar verre reizen
Ds. R. W. van Mourik | 1 reactie | 08-01-2018| 09:53
Vraag
Ik hou heel veel van andere culturen/talen/landen en vooral van de natuur, ik geniet daar zo enorm van. In mijn beleving is er een verschil tussen op vakantie gaan en een reis maken, beide kan ontspannend zijn, maar bij een reis geniet ik meer, de herinneringen blijven me ook langer bij. Na ons trouwen hebben mijn man en ik een paar verre reizen gemaakt naar onder andere Nieuw-Zeeland. Dit is al bijna acht jaar geleden en nog dagelijks komen er herinneringen in gedachten boven. Dit waren geen luxe reizen, meer in de natuur/cultuur en leerzaam. Graag zou ik met ons gezin (twee kinderen) ook eens een verre reis maken, in ieder geval een reis te maken buiten Europa. In mijn omgeving ken ik geen gezinnen die dergelijke dingen doen. In mijn familie wel. Broers reizen veel, maar zij zijn alleenstaand, een heel andere situatie. Ik vind het erg lastig wat te doen... het verlangen naar dit opzij zetten?
Het zit erg diep merk ik. Een soort verlangen, ook naar vrijheid en even niets, helemaal weg van deze maatschappij vol drukte. De reizen die we toen maakten heb ik ervaren als helemaal weg van alles, letterlijk en figuurlijk. Mijn man herkent dit gevoel niet, hij gaat regelmatig naar het buitenland (Europa) voor zijn werk en ervaart dit als stressvol. Mijn man vind eigenlijk dat je niet zoiets kunt doen, omdat je dan op zondag niet naar de kerk kan gaan.
Is het wereldgelijkvormig dat ik dit verlangen heb? Waar ik ook over pieker is of het verantwoord is om daar (veel) geld aan uit te geven, of dat zomaar kan? En daarbij de eventuele gevaren op een reis, denk aan gezondheidszorg/vliegreis? Is het wel goed/bijbels om naar zulke dingen te verlangen? Het houd me erg bezig, met name nu in de wintertijd, terwijl ik weet van warme oorden. Ik ben geen wintermens...
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Hier wreekt zich een verschil in vakantiebeleving binnen een huwelijk. De één vindt hier ontspanning in en de ander weer in iets heel anders. Op zich is het verlangen naar grote reizen, met het veel opsnuiven van andere culturen, niet verkeerd. Ook het argument dat je dat niet kunt doen omdat de kerkgang er onder lijdt is niet houdbaar. Gods kerk is in ieder geval groter dan de kerk van Nederland en via internet kun je zelfs nog verbonden blijven met de kerkdiensten thuis. Dus ook dat hoeft geen bezwaar te zijn. Zelfs het financiële verhaal hoeft geen punt te zijn om niet zulke verre reizen te maken. Verre reizen hoeven niet altijd duurder te zijn dan vakanties dichtbij. Ook wat de risico’s betreft de gezondheid hoef je verre reizen niet te mijden. Overal lopen we gevaar, al blijf je hier in Nederland ergens op de Veluwe.
Het probleem zit veel meer in het goed met elkaar communiceren over elkaars vakantiebeleving. Dan moet de één weleens een veer laten voor de ander. In een huwelijk komt het in veel gevallen aan op geven en nemen. Wat heb je voor de ander over? Dat geldt voor de vrouw naar haar man en voor de man naar zijn vrouw. Ik ken een voorbeeld van een getrouwd stel waarbij er afwisselend elk jaar een andere vakantiebestemming wordt gekozen. De één houdt van de kust van Nederland en de andere van de bergen in Zwitserland. Het ene jaar krijgt de één de vervulling van zijn of haar vakantiedromen en het andere jaar de ander. Dat zorgt voor een goede balans in het huwelijk. Daarom is het goed om met elkaar afspraken te maken hoe je samen tot een verantwoorde verdeling kan komen in het houden van vakanties. Veel sterkte daarmee en leer de les van de zelfverloochening.
Ds. R. W. van Mourik,
Alblasserdam
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R. W. van Mourik
- Geboortedatum:07-02-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar toch hebben wij besloten nu met kleine kinderen niet toe te geven aan dit verlangen omdat we er niet van overtuigd zijn dat we hen er nu een plezier mee zouden doen. Ze hebben allerlei (extra) inentingen nodig (wil ik hen daaraan blootstellen?), de medische zorg is elders niet altijd optimaal (stel dat er iets met een kind aan de hand is?), doe ik hen een plezier met een lange vlucht? En liever geef ik die hoge kosten uit als een kind het bewuster kan mee maken en er van geniet; dus ouder is. Nu genieten ze ook nog met een schepje en emmertje op elke willekeurige plek.
Wij hebben daarom besloten dit alles niet te doen en een middenweg hierin te zoeken: Schotland, Noorwegen etc. en dan per camper bijvoorbeeld. Zo heb je toch de vrijheid, maar is de impact voor het kind minder groot.
Maar daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat jullie dit dan ook maar niet moeten doen; er zijn genoeg mensen (maar meestal niet uit de 'refo-cultuur') die dergelijke reizen met kinderen ondernemen. En, zoals de dominee zegt, er kan overal iets gebeuren en we moeten ten alle tijde bereid zijn.
Het fijnst lijkt me als jullie samen tot een middenweg komen en het eens worden.
Wat ons betreft komen er bij leven en welzijn vast nog wel reizen aan, maar dan pas als wij ouder zijn. En misschien ook niet, maar dan is er ook geen man overboord; we zijn al zo rijk in al die dingen en hebben al zoveel herinneringen kunnen maken.
Succes en Gods zegen in het beslissen!
