Zoekende naar een partner na misbruik en bindingsangst
W.E. (Wilbert) Weerd | Geen reacties | 05-12-2017| 15:13
Vraag
Graag wil ik op deze manier gebruik maken van deze vragenrubriek om mijn verhaal te delen, maar daarbij ook mijn vragen te stellen. Ik ben een kerkelijk meelevend 21-jarig meisje. In mijn jeugdjaren heb ik veel meegemaakt rondom overlijden en heb veel familieleden/kennissen moeten missen. Dit heeft er voor gezorgd dat ik bindingsangst ontwikkelde, bang zijn contacten aan te gaan die vrij snel weer gestopt zouden worden door diegene te verliezen door overlijden of andere oorzaken.
Op mijn 17e ben ik seksueel misbruikt. Dit heb ik jarenlang verzwegen onder bedreiging door die persoon van het misbruik, anders zouden er verdere dingen volgen... Nadat dat ik dit jaren verzwegen heb heb ik uiteindelijk aan de dominee van onze gemeente -die dwars door mij heen keek- alles verteld en ben ik doorverwezen naar de hulpverlening. Daar heb ik EMDR-therapie gevolgd. Dit zorgde ervoor dat de vreselijke beelden die ik overhield aan het misbruik minder heftig na voren kwamen.
Tot mijn 20e verliep mijn leven weer redelijk rustig. Toen ontmoette ik een jongen waar ik een jaar een relatie mee heb gehad. Binnen deze relatie is er veel gebeurd. Wanneer er lichamelijk contact was sloeg ik dicht, trapte ik uit angst op de rem, wat mijn toenmalige vriend deed denken dat ik bang voor hem was, alsof ik hem niet vertrouwde. Maar de oorzaak leek voornamelijk uit het verleden te komen, bang om opnieuw ‘gebruikt’ te worden. Hoe ik mijn ex destijds ook vertrouwde, het lukte me niet ‘normaal’ te functioneren op het terrein van lichamelijk contact. Dit heeft er uiteindelijk mede voor gezorgd dat de relatie stopte.
Maar nu het volgende. Sinds het stoppen van deze relatie heb ik veel fouten begaan. Veel zoeken op met name Facebook naar profielen van jongens. Het lijkt een stuk verwerking te zijn, het zoeken van een jongen die wel te vertrouwen is en me wel begrijpt na mijn verleden. Ik besef me dat dit juist een verkeerde verwerking is en er toe kan leiden opnieuw een ‘foute’ jongen tegen te komen. Maar het lijkt een moeten in mij te zijn, er moet toch iemand zijn die mij wel kan helpen in deze situatie en wel begrijpt waarom ik zo geworden ben na alles wat er zich voor gedaan heeft? Iemand die mij accepteert zoals ik ben, die mij bij wil staan in de momenten waarin ik nog hard geconfronteerd wordt met mijn verleden? Met dat ik dit schrijf, besef ik mij dat ik het vooral zoek in aardse hulp, liefde en aandacht, en doet het mij des te harder beseffen dat ik het hier op aarde niet moet zoeken.
Op deze momenten lijkt de Heere zo ver weg, ervaar ik het alsof ik alles alleen moet dragen. Sluit ik mij hier dan teveel voor af en ben ik teveel gefocust op mijzelf en de verwerking van alles? Hoe kan ik hierin verandering krijgen? Zijn er nog anderen die soortgelijke zaken hebben meegemaakt en mogelijk hierin tips kunnen geven? Ben ik teveel zoekende naar een partner en zet ik die ‘begeerte’ teveel voorop?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Je bevindt je best in een ingewikkelde situatie. Fijn dat je het op deze manier deelt en om raad en advies vraagt. Je verlangen naar iemand die je begrijpt en je bij wilt staan is volgens mij ook een verlangen om niet eenzaam en alleen te hoeven zijn in de moeite en pijn van het leven. Het is eigenlijk een verlangen om jezelf wel te kunnen verbinden. Iemand om je verhaal en gevoelens mee te kunnen delen en die ook begrip en bescherming biedt, zodat jij je veilig voelt. Dit zijn geen verlangens die onjuist of on-Bijbels zijn. Zo omschrijft bijvoorbeeld de bruid uit Hooglied haar verlangen naar haar bruidegom met de woorden: “Laat Zijn linkerarm onder mijn hoofd zijn en Zijn rechter mij omhelzen.” Alleen heeft zij haar ‘liefste’ al gevonden en jij bent nog op zoek.
Je zoekende verlangen lijkt ook voort te komen uit eenzame of verwaarloosde pijn, verdriet en andere negatieve gevoelens. Het zou kunnen dat je tijdens de verliefdheid en het hebben van een relatie, ondanks je bindingsangst, een gevoel had van vermindering van pijn. Dit maakt dat je verlangt naar iemand die dicht bij je is. Echter is dit verlangen ook vermengd geraakt met de angst om jezelf niet over te kunnen geven en zoek je iemand waarbij je de zekerheid voelt, zodat je dit wel durft en kunt. Je voelt intuïtief terecht aan dat je hierdoor ook vatbaar zou kunnen worden voor een ‘fout’ vriendje die juist misbruik maakt van je verlangens.
Je verlangen naar verbinding hoeft niet alleen vorm te krijgen binnen een romantische liefdesrelatie, maar kan ook vorm krijgen binnen familie- en vriendschappelijke relaties. Waarschijnlijk heb je een verlangen om je zorgen, vragen, angsten te kunnen delen. Juist om dit ook met vrienden te doen maakt dat je een bredere basis legt voor een toekomstige liefdesrelatie, omdat je geleerd hebt jezelf te verbinden met andere mensen om je heen en de druk dus niet alleen bij je toekomstige vriendje komt te liggen. Dat verlangen naar verbinding, ook in de gebrokenheid die jij van zo dichtbij hebt ervaren, is volgens mij menselijk. De Heere God maakte de mens om in het paradijs te genieten van Zijn schepping, de hof te onderhouden en in verbinding te leven met elkaar en met Hem. In liefde zonder angst en schaamte, maar in een eeuwige verbinding. De mens raakte zijn thuis, zijn werk (de hof onderhouden) en het contact met de Vader kwijt. De mens daarna is verloren, voortgejaagd en afgemat, omdat ze zijn als schapen zonder Herder. De dood heerste van Adam tot Jezus. Maar Jezus werd mens om de dood te overwinnen! Of, zoals de Hebreeën schrijver het verwoord, “omdat nu die kinderen van vlees en bloed zijn, heeft Hij eveneens daaraan deel gehad om door de dood hem die de macht over de dood had -dat is de duivel- teniet te doen, en allen te verlossen die door angst voor de dood gedurende heel hun leven aan slavernij onderworpen waren.”
Jezus is de Opstanding en het Leven en zelfs de dood kan de verbinding met Hem niet verbreken. Om die reden is er geen reden bang te zijn dat de verbinding met Jezus door de dood verbroken zal worden. Dit mag iets betekenen voor de moeite, pijn, verdriet en beschadiging die jij hebt ervaren in dit leven. Namelijk dat juist deze gevoelens er helemaal mogen zijn. Dat het delen en uiten van deze gevoelens een vorm is van overgave aan Hem als zijnde het Leven. Dat je in je verlangen naar eeuwige verbondenheid uit zal komen bij de Heere Jezus.
Ik hoop dat je hierin iets van de nabijheid van de Heere God mag zien in Jezus Christus. Mogelijk ben je daarin inderdaad iets teveel gericht op verandering van je gevoelens, in plaats van de emoties, als een reactie op wat je hebt meegemaakt, te zien. Deze emoties mogen en moeten juist gevoeld worden om jezelf weer te kunnen gaan binden met mensen om je heen. Want ja, wie je nu bent heeft zo zijn vorming vanuit het verleden. In zo’n geval gaat acceptatie altijd vooraf aan verandering en niet andersom. Acceptatie is niet een lijdelijke berusting van alles wie je bent en wat je hebt meegemaakt, maar een overgave aan de Heere God in het vertrouwen dat al die dingen bij kunnen dragen aan Hem nog beter te leren kennen en liefhebben. Je verlangen naar een partner is echt prima en mooi, maar een partner zal je verwondingen niet kunnen genezen. Je verwondingen zullen genezen als ze er mogen zijn in de nabijheid van de grote Heelmeester.
Ik hoop je vragen hiermee beantwoord te hebben en dat je van anderen nog bruikbare tips mag ontvangen!
Met een hartelijke groet,
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
