Staat van de mens is een pak zure melk (2)

J.W.N. van Dooijeweert | Geen reacties | 13-11-2017| 15:31

Zou evangelist van Dooijeweert het boekje 'Daar horen jullie ook bij' van ds. Lohuis eens in zijn geheel willen doornemen en daar zijn mening over willen geven? Dit n.a.v. de vele reacties op het artikel 'Staat van de mens is een pak zure melk'.

Het volgende is mij duidelijk geworden: ik heb met deze vraagbeantwoording weer wat bijgeleerd. Dat moet natuurlijk blijven heel je leven door. Maar ik heb in het beantwoorden van deze vraag een grote fout gemaakt: ik heb een vraag beantwoord vanuit mijn gevoel, mijn persoonlijk gevoel. Ik heb me niet afgevraagd waar deze opmerking vandaan kwam. Ik heb niet onderzocht in welk verband het geschreven was. Dat heb ik inmiddels wel gedaan. Ik heb het boekje van ds. Lohuis waaruit deze paragraaf komt nu in mijn bezit. Een bijzonder verhelderend boekje over de kinderdoop. Niets mis mee. Juist heel positief.

Ik kende het boekje niet, maar op deze manier een oordeel geven lijkt bij nader inzien niet zo geslaagd. Ik wil zeker niet op de man spelen. Ik acht de schrijver van dit boekje heel hoog! Ik vind het ook niet ter zake dienend om hier nu te gaan schrijven over dit boekje. Koop het zelf en beoordeel met behulp van dit boekje je eigen gedachten over de doop. Schaaf bij, herzie, beëindig je eigen opvattingen en stel je gedachten over de doop bij. Daar zul je zelf goed mee zijn en ook de gemeente waartoe je behoort. Wat ik gelezen heb, heeft me verheugd!

Ik wil in deze reflectie alleen even uitleggen waarom ik zo radicaal en misschien wel erg bot mijn pen over het papier heb laten dansen. Ik heb geprobeerd om de reacties een beetje te begrijpen, en de schrijvers voor me te zien.

Laat ik even voorop stellen dat ik heel veel, zo niet alles begrijp van de commentaren die over en weer door de ether gegaan zijn. Ik houd daar wel van, als het tenminste correct blijft. Dat is onder ons nog al eens ver te zoeken. Ik ga hier niet in op opvattingen en gedachten over de doop, maar alleen wil ik iets schrijven over het antwoord dat ik gegeven heb naar aanleiding van de bewuste vraag.

Ik ontmoette een oprecht gelovig man uit een volkomen andere kerkstructuur dan de ons zo bekende reformatorische structuur en cultuur. Uit het heel positieve en vruchtbare gesprek dat we samen hadden is een heel klein stukje blijven haken in mijn gedachten. Deze broeder zei, heel rustig en grote klem: “Waarom willen jullie de grootheid van God persé naar voren brengen door de kleinheid en de zondigheid van de mens altijd maar weer zo sterk te benadrukken. Het lijkt wel alsof jullie gebrek aan woorden hebben.”

Beste vrienden; ik had geen weerwoord! Nog nooit aan gedacht. Ik ken de vraag: “Wat is goede preek.” En dan was altijd het antwoord: “De prediking waarin God op het hoogst wordt verheerlijkt en de zondaar op het diepst wordt vernederd.” Die lieve broeder zei: “Jullie vernederen de zondaar duizendmaal meer dan God dat Zelf doet!” En 
hij keek me aan, heel doordringend. Ik  was zeer benieuwd naar zijn vervolg. En die kwam: “Jullie hebben voor een mens maar één waardering: ZONDAAR. Zijn toekomst de hel. Eeuwig branden. Ver van God, voor eeuwig! Ternauwernood hebben jullie een enkele goed woord voor die zondaar. Hij moet eerst zijn ellende kennen, hij moet uitverkoren zijn, hij moet doodbrakende zijn en een afkeer van zichzelf hebben. En dan mag hij naar Jezus gaan.”

In eerste instantie was ik  (als oer-Ger. Gemmer) beledigd dat hij ons geloof er zo neer zette. Maar ik kreeg nog geen kans voor een weerwoord. Hij ging direct verder. Zijn gezicht straalde mij toe toen hij in verrukking sprak: “Weet u hoe God met die zondaar omgaat en hoe God hem ziet? Als een geliefd schepsel van Hem. Als mens met zeer grote waarde. En vanuit Zijn eeuwig welbehagen steekt Hij Zijn handen uit naar die verdorven zondaar. Vol liefde vraagt hij om het hart van die zondaar. En als die zondaar twijfelt en tegenstribbelt, dan zegt Hij: Kom maar... uw schuld is betaald. Mijn toorn is gestild. Mijn Zoon is voor u gestorven. Hij heeft voor uw zonden betaald.”

Lieve mensen, broeder en zusters, wat aangrijpend! Wat zijn de preken vaak “Evangelie-loos.” Wat kunnen predikers hard en ongevoelig hun woordenstroom over de gemeente uitgieten. En na de dienst genieten ze van de koffie zonder nog aan de honderden te denken die naar huis gaan en Jezus helemaal niet kennen. Die gedachte heeft voor een deel mijn hart bezet. Ik probeer daar op onze thema-avonden aandacht aan te geven en te benadrukken dat God anders is als wij. Milder, vriendelijker, nodigend, lokkend, belovend. En dan krijg je daar ineens een pak “zure room” onder ogen. Bah! Wat vies, weggooien!

En dan lees je in de discussies nog veel meer van die verachtende uitdrukkingen naar de mens toe. We hebben genoeg gezegd over die “verdorven” mens. We hebben genoeg horen beschrijven wat er allemaal gebeuren moet in je leven. Door onze pastorale pagina op Facebook krijgen we veel contacten met mensen uit het hele land. Er wordt zoveel geleden! Er is zoveel nood. Er zijn zoveel jonge mensen die niet meer weten Wie God is en nog minder HOE God is.  En ze tobben maar verder op een derde weg. En ze laten zich maar aanpraten dat de Heere “missende mensen” zoekt. Dat het er op aan zal komen. Ze moeten leren dat ze moeten zuchten: “Mocht het nog eens gebeuren.” Veel jonge mensen lopen hier finaal op stuk. Ze zitten op een stuk droge dogmatiek te kauwen en komen geen stap verder. Waar is de prediking van dat heerlijk evangelie, dat spreekt over een God vol liefde? Waar zijn predikers met brandende harten voor verloren zondaren? 

En als je dan probeert om in thema-avonden er op in te gaan, om de mensen een beetje te helpen om in de Bijbel naar Jezus te gaan zoeken, dan zijn er dominees die zich geroepen voelen om te schrijven dat je een andere leer predikt, dat je niet meer van de Ger. Gem. bent enzovoort. 

Misschien begrijpen jullie nu beter hoe het komt dat er ineens een salvo uit je pen tevoorschijn komt. Weg met die hardheid en grofheid. Gods liefde, de liefde van Christus was de drijfveer van de apostel Paulus: “De liefde van Christus dringt ons”. 2 Cor. 5:14. De liefde van Christus is de drijfveer van Paulus’ prediking. Daar wil hij de mensen mee winnen. Bij die Jezus wil hij hen brengen. Niet bedreigen met allerlei zware lasten en beschuldigingen.

Laten we dat ook in onze tijd maar doen. Ons laten dringen door die liefde van Christus. Dan is er hoop. Dan komt er in de kerk weer veel plaats voor die zure-room-mensen. Die weggooi-mensen, die hopeloos verloren zondaren. Dan kunnen we als kerk weer leven zoals een prediker in 1938 opschreef (een onverdachte predikant!). “Als de kerk leeft uit en met Jezus, dan spettert de heerlijkheid eraf, naar buiten toe. Dan zullen mensen toestromen om ook in dat heil te delen.”

Evangelist Jan van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

266 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven